Οι πιο πολλοί βιώνουμε στην καθημερινότητα μας τι θα πει μνημόνιο, τι θα πει κυβερνητική πολιτική υπέρ των λίγων πλούσιων, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, εξεταστικά κάτεργα της αμάθειας, χωρίς καθηγητές, βιβλία και θέρμανση, στα νοσοκομεία(αν υπάρχουν ακόμα) χωρίς γιατρούς και κρεβάτια, στη δουλειά, αν αυτή υπάρχει, με τον κίνδυνο της απόλυσης, στο μαγαζί να κουτσό βγει ο μήνας, μπας και γλυτώσουμε το λουκέτο, στο σπίτι με τα τηλέφωνα των εισπρακτικών εταιριών. Νιώθουμε στο πετσί μας τι θα πει ενοίκιο(χαράτσι) στο οικογενειακό σπίτι που δεν ανήκει στην ουσία σε μας αλλά στην τράπεζα, τι θα πει φτώχια και ανεργία.   Η ανεργία δεν είναι ένας ακόμα στατιστικός Δείκτης, είναι βασικό αίτιο της ταξικής πολιτικής λιτότητας και βασική αιτία για να φεύγουν μαζικά μετανάστες στο εξωτερικό συμμαθητές και φίλοι μας, είναι ένα απόλυτο σημάδι καταστροφής, εκρηκτικό πια στην Ήπειρο, που δοκιμάζει τις σωματικές και ψυχικές μας αντοχές και δεν αφήνει ανεπηρέαστη σχεδόν καμιά οικογένεια, σχεδόν καμία παρέα νέων στη χώρα.   Σχεδόν καμιά οικογένεια γιατί υπάρχουν και «ελληνικότατες» οικογένειες(εφοπλιστών-μεγαλοεργολάβωνν, βιομηχάνων, τραπεζιτών) που συνεχίζουν να κερδοσκοπούν πάνω στα ερείπια, με όπλο την δικιά τους κυβέρνηση(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), τα δικά τους ΜΜΧ(μέσα μαζικής χειραγώγησης), το δικό τους κράτος, που τσακίζει, στο ξύλο και στους εκβιασμούς, τον μικρό και τον μεσαίο(αν υπάρχει ακόμα), στο σπίτι του και στο δρόμο, που σιγοντάρει τους ναζί συμμορίτες-υπηρέτες(Χ.Α), που παλεύει για να στραφεί ο ένας φτωχός και εξαθλιωμένος απέναντι στο άλλο(ντόπιοι- ξένοι, δημόσιοι- ιδιωτικοί υπάλληλοι, gay- straight, αγρότες- ναυτεργάτες, μαγαζάτορες- μικροπωλητές κ.α.), που, εν τέλει, αφήνει στο απυρόβλητο τα υπερκέρδη αυτής της απόλυτης μειοψηφίας που κατέχει, ακόμα, την εξουσία.   Δεν αντέχουμε άλλο, δεν μπορούμε να το ανεχτούμε άλλο, πρέπει να βγούμε τώρα στο δρόμο, αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σε αυτόν, μας τελείωσαν οι ,από έξω, κουβέντες για την πραγματικότητα, ήρθε η ώρα να την αλλάξουμε όλοι εμείς που τη βιώνουμε. Μπορούμε, οι νέοι και οι νέες να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, έχοντας στις αποσκευές μας τις εμπειρίες των συλλογικών μας αγώνων από το άρθρο 16 και το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τις πλατείες και τις Σκουριές στη Χαλκιδική, να βγούμε από το περιθώριο της αδράνειας και να πρωταγωνιστήσουμε  σε ένα μαζικό, ανυποχώρητο κίνημα για την ανατροπή της ακροδεξιάς κυβέρνησης(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) του σήμερα και της ολιγαρχίας του πλούτου.   Όχι μόνο γιατί μας καταδίκασε ερήμην σε ένα θεοσκότεινο μέλλον αναξιοπρέπειας αλλά γιατί  έχουμε τη δυνατότητα συλλογικά, τώρα που όλα καταρρέουν τριγύρω, να επιλέξουμε να ζήσουμε αλλιώς από τους γονείς μας, να σπάσουμε τα δεσμά του ατομικού δρόμου ξαναδίνοντας νόημα στη συμμετοχή στα κοινά, μέσα από την ανάπτυξη δομών που δυναμώνουν από τη διαφορετικότητα και λειτουργούν με πραγματική δημοκρατία, δομών που δεν αφήνουν κανέναν μόνο του στην καταστροφή των μνημονίων, δόμων που προκρίνουν άλλα ακούσματα και άλλες εικόνες για την οργάνωση της διασκέδασης και του ελεύθερου μας χρόνου, συγκροτώντας ένα πολιτιστικό αντιπαράδειγμα, δομών που αποδεικνύουν ότι η αριστερά δεν εκφωνεί απλά, αλλά δείχνει καθημερινά πως σκέφτεται την κοινωνία, το κράτος και την παραγωγή, δομών που φτιάχνουν νέες σχέσεις μεταξύ μας, από τη  γειτονιά μέχρι το εργοστάσιο. Σχέσεις που βρίσκονται σε διαρκή αντίθεση με το κοινωνικό μοντέλο του κέρδους, του σήμερα(κρίση) αλλά και του χθες(ανάπτυξη) και σπάνε στην πράξη το κυρίαρχο εμπορευματικό υπερκαταναλωτικό πρότυπο ζωής, επειδή βασίζονται σε πράξη, που παράγει ιδεολογία, με βάση άλλες αξίες, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την αξιοπρέπεια, την προστασία του περιβάλλοντος, τη δημοκρατία, την ελευθερία, επειδή βάζουν προτεραιότητα τις κοινωνικές ανάγκες και ορίζουν αποκλειστικό δικαίωμα στον πλούτο, σε αυτούς που τον παράγουν.   Εμείς οι νέοι και οι νέες μπορούμε να αλλάξουμε τη  σάπια πραγματικότητα του σήμερα με ένα μέλλον που ξεκινάμε να το ζούμε από τώρα, αυτό-οργανώνοντας την καθημερινότητα μας στη βάση ενός νέου προτύπου, μίας νέας κουλτούρας παλεύοντας με όλες μας τις δυνάμεις, τώρα, για την ανατροπή, για να φτιάξουμε μια κοινωνία με ποιότητα και επιλογές, που έχει ανάγκη τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας απελευθερωμένη, ανοίγοντας δρόμο στην ελπίδα και για τις νεολαίες και τις κοινωνίες των χωρών του νότου, της Ευρώπης και του κόσμου ολάκερου.

Τα φεστιβάλ μας, πρέπει να φιλοδοξήσουμε να αποτελέσουν στιγμές από αυτή τη  νέα πραγματικότητα που κοπιάζουμε να δημιουργήσουμε. Να γίνει ο πεζόδρομος της λαϊκής αγοράς στην Πρέβεζα στις 17 Αυγούστου, ένας πρώτος χώρος, συνάντησης του κόσμου της αντίστασης, ανοιχτής συζήτησης, συντονισμού, αλληλεγγύης, δημιουργίας και πολιτισμού. Πάνω στο έδαφος της μνημονιακής καταστροφής, που επέλεξαν κυβερνήσεις και πλούσιοι για έξοδο από την κρίση, εμείς θέλουμε και μπορούμε ανοίξουμε το δρόμο της απελευθέρωσης της κοινωνίας από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής και του ταξικού πολέμου.

*Ο Κωνσταντίνος Τσούτσης είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΝ