Το πρώτο UNFOLLOW του 2014 -με πλουσιότερη ύλη από ποτέ και 144 σελίδες- κυκλοφορεί με δύο εξώφυλλα: μπορείτε να το ξεφυλλίσετε ξεκινώντας είτε κανονικά είτε από το οπισθόφυλλο και το αφιέρωμα 48 σελίδων «Ευρώ ή δραχμή;».

Διαβάστε στο UNFOLLOW 25:

«Ο κυβερνήτης Βαρδής Βαρδινογιάννης και η κυβέρνηση των υποτακτικών», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Η κυβέρνηση φυλακίζει τη φτώχεια», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου

Αφιέρωμα: «Ευρώ ή δραχμή; Μια συζήτηση που πρέπει να γίνει» 

«Η επέλαση των δημοσιολόγων», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου

«Πλειστηριασμοί και κόκκινα δάνεια: Άνθρακες η προστασία», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα

«Βουλιαγμένη: Ένα σκάνδαλο πολλών αστέρων», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Διακοσμητικός πολιτισμός», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη

«Ελλάς ελλήνων χριστιανών: Η Εκκλησία και η Χρυσή Αυγή», άρθρο του Νίκου Κραουνάκη

«Οι αυτοκινητόδρομοι “δώρο” στους εργολάβους», ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου

Τα θέματα του UNFOLLOW 25 αναλυτικά:

«Η επέλαση των δημοσιολόγων», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Ημιμάθεια που όμως περιβάλλεται από έναν αδιευκρίνιστο μανδύα εξειδίκευσης, αδιαφανής χρήση της οπτικής γωνία ς και μεταμόρφωσή της σε «κοινή λογική», που είτε τη δέχεσαι ως οπαδός της, είτε ονομάζεσαι αρνητής της, ευχέρεια στο χειρισμό των νέων μέσων, εμπάθεια που μεταμφιέζεται σε πάθος. Αυτές είναι οι βασικές οδηγίες χρήσης του δημοσιολόγου, οι βασικές του λειτουργίες.

«Ελλάς ελλήνων χριστιανών: Η Εκκλησία και η Χρυσή Αυγή», άρθρο του Νίκου Κραουνάκη. Η είδηση ότι η Χρυσή Αυγή είχε σχέσεις με επιφανείς μητροπολίτες δεν προκαλεί έκπληξη. Κι αυτό όχι μόνο επειδή «αποχουντοποίηση» στην Εκκλησία της Ελλάδος ουδέποτε έγινε σε ικανοποιητικό βαθμό, με αποτέλεσμα οι πεποιθήσεις πολλών λειτουργών της να ταυτίζονται με αυτές των φασιστικών μορφωμάτων, αλλά και επειδή η ίδια η δράση της ως «προκεχωρημένου φυλακίου του ελληνισμού» ευνοεί τη σύνδεση με την ακροδεξιά.

«Ο φασισμός δεν πολεμιέται με απαγορεύσεις του αστικού κράτους», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Αν δεχόμασταν ότι η σημερινή αστική κοινωνία θέλει να καταργήσει τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, θα ήταν σαν να λέμε ότι επιθυμεί να καταργήσει τον ίδιο τον εαυτό της. Μήπως λοιπόν έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους;

«Ο κυβερνήτης Βαρδής Βαρδινογιάννης και η κυβέρνηση των υποτακτικών», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Με την τροπολογία που κατατέθηκε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας από τον Γιάννη Στουρνάρα και αποσύρθηκε μετά τη σφοδρή αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση προσπάθησε να χαρίσει αναδρομικά οφειλές και πρόστιμα δισεκατομμυρίων ευρώ σε εφοπλιστικούς και πετρελαϊκούς ομίλους, αλλά και εισαγωγικές εταιρείες με διαφορετικό αντικείμενο. Κι όταν μιλάμε για πετρέλαια στην Ελλάδα, μιλάμε πρωτίστως για τον Βαρδή Βαρδινογιάννη και τη Motor Oil, την πιο κερδοφόρα επιχείρηση της χώρας.

«Η κυβέρνηση φυλακίζει τη φτώχεια», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Καθημερινά συλλαμβάνονται κατά μέσο όρο περίπου 40 άτομα για χρέη προς το Δημόσιο. Το 2012 ο αριθμός των συλλήψεων για οφειλές και φορολογικά αδικήματα ανήλθε στις 1.758. Σύμφωνα με εκτιμήσεις φορέων, ο αριθμός των κρατουμένων για χρέη και οικονομικά αδικήματα ανέρχεται στους 4.500. Το υπουργείο Δικαιοσύνης το αρνείται, αναγνωρίζοντας μόνο 22 έγκλειστους. Ποια είναι η αλήθεια για το δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα της χώρας;

«Βουλιαγμένη: Ένα σκάνδαλο πολλών αστέρων», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σε σκάνδαλο ολκής εκτυλίσσεται η υπόθεση εκποίησης του «Αστέρα Βουλιαγμένης». Η κυβέρνηση Σαμαρά, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, προχωρά σε εκποίηση όλης της χερσονήσου Μικρό Καβούρι. Μια ιστορία διαπλοκής με πρωταγωνιστές τον πρωθυπουργό, τους Γ. Στουρνάρα και Ν. Μηταράκη, τον Γ. Σγουρό, τον Σ. Λάτση, τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, κροίσους από το Κατάρ, άραβες και τούρκους επενδυτές και τον πάντα απαραίτητο Δ. Μελισσανίδη…

«Οι αυτοκινητόδρομοι “δώρο” στους εργολάβους», ρεπορτάζ του Κώστα Γυφτοδήμου. Η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει το νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομώ ν, Μεταφορών και Δικτύων για την ολοκλήρωση των αυτοκινητόδρομων της χώρας, που ψηφίστηκε από τη Βουλή, ως συμβολή στην ανάκαμψη της οικονομίας. Στην πραγματικότητα είναι προς όφελος των μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων αλλά σε βάρος των ελλήνων πολιτών.

«Πλειστηριασμοί και κόκκινα δάνεια: Άνθρακες η προστασία», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα. Τι επιδιώκει η κυβέρνηση με την πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας; Το συμπέρασμα είναι το εξής: Η δημιουργική σκέψη της κυβέρνησης επικεντρώνεται στο πώς οι τράπεζες θα βάλουν στο χέρι τα υποθηκευμένα σπίτια των χρεοκοπημένων ανθρώπων στον συντομότερο δυνατό χρόνο και μάλιστα όσο αυτά τα σπίτια θα έχουν ακόμα κάποια αξία…

«Διακοσμητικός πολιτισμός», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη. Ο προϋπολογισμός του υπουργείου Πολιτισμού για το 2014 εμφανίζεται για μια ακόμα χρονιά σημαντικά μειωμένος. Όμως πέρα από τις περικοπές, εμφανής είναι μια γενικότερη απόσυρση του κράτους από τη μέριμνα για τον πολιτισμό και η παραχώρηση μεγάλου μέρους του σε ιδιώτες. Ό,τι απομένει από το κράτος, φαίνεται πως θα προσαρμοστεί αναγκαστικά σε τουριστικά κριτήρια και κοινούς τόπους ελληνικότητας για εύπεπτη κατανάλωση.

Όπως κάθε μήνα, οι στήλες του UNFOLLOW:

«Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Αυθάδειες» τηςΜαρινίκης Αλεβιζοπούλου, «Infowar» του Άρη Χατζηστεφάνου, «Μεσαιωνικά» του Θεόφιλου Τραμπούλη,«Ανάβαλε για λίγο το θάνατό σου» του Old Boy, «Ερωτοπραξίες» του George Le Nonce, «Κομμενταρήσιοι» τουΑδάμ Γιαννίκου, «Στα τρία κόρνερ πέναλτι» του Δημήτρη Ζακχαίου, «My name is Bond, James Bond» τουΠιτσιρίκου, «Αδέσποτη» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου, «Πρακτικά» του Παναγιώτη Φραντζή

Στο UNFOLLOW 25 διαβάστε ακόμη:

«Χιόνι στις φοινικές», διήγημα του Χρήστου Οικονόμου

«Στη Λάρισα βασίλεψε», ποίημα του Νικόλα Ευαντινού

«Πολιτική πνευματικότητα», κριτική του Χρήστου Νάτση

«Ο φιλάργυρος που αγόρασε ένα τσουβάλι ελιές», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη

«Ο καλός γαιοκτήμονας», κριτική του Γιώργου Παναγιωτάκη

«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW

και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

«Από τη “σκληρή δραχμή” στο φόρο τιμής στο “λίκνο του πολιτισμού”», άρθρο του Αδάμ Γιαννίκου.  Το ισχυρό ευρώ πρόσφερε στην Ελλάδα ευνοϊκότερες προοπτικές ανάπτυξης με περιορισμό του συναλλαγματικού κινδύνου και χαμηλό κόστος χρηματοδότησης. Όπως, όμως, και με τη «σκληρή δραχμή», το νέο νόμισμα δεν αντιστοιχούσε στα θεμελιώδη μεγέθη της ελληνικής οικονομίας , η οποία επιπλέον δεν είχε τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής. Μια αναδρομή στην ενταξιακή πορεία της Ελλάδας και τι συνέβη από τον «εκσυγχρονισμό» και μετά…

«Μέγα-νομίσματα:Οι αυτοκρατορίες αντεπιτίθενται», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Από την Ελλάδα μέχρι την Αργεντινή και από το Μαυροβούνιο μέχρι τη Γουατεμάλα δεκάδες χώρες βρέθηκαν δεμένες χειροπόδαρα σε νομισματικές ενώσεις που κατέστρεψαν την εθνική τους οικονομία. Ίσως ο ευκολότερος τρόπος να καταλάβεις μια χώρα χωρίς να στείλεις ούτε μια κανονιοφόρο.

«Οι δυσκολίες με το ευρώ και οι πλάνες με τη δραχμή», άρθρο του Νίκου Χριστοδουλάκη. Η αποτυχία των μνημονίων είναι ριζικά διαφορετικό θέμα από την υιοθέτηση του ευρώ. Το ευρώ δεν είναι απλώς ένα νόμισμα, αλλά ένα διαβατήριο συμμετοχής στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Εάν ποτέ αποτολμηθεί έξοδος, η κοινωνία θα βρεθεί περιδεής μπροστά σε έναν καταιγισμό οικονομικού δράματος. Όλα τα άλλα είναι είτε χρόνιες εμμονές εκτός πραγματικότητας, είτε άγνοια κινδύνου.

«Το λόμπι του ευρώ», άρθρο του Γιώργου Βασσάλου. Σύμφωνα με τη φιλολογία γύρω από το «λόμπι της δραχμής», διάφορα «επιχειρηματικά συμφέροντα » συνωμοτούν κατ ά του ευρώ – πλην όμως τα συμφέροντα αυτά ποτέ δεν κατονομάζονται. Από την άλλη, υπάρχει ένα λόμπι συμπαγές και επίσημο, το λόμπι του ευρώ. Όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά βιομηχανικά και χρηματοπιστωτικά λόμπι δίνουν σθεναρά τη μάχη υπεράσπισης του ευρώ ως αυτού που είναι στην πραγματικότητα: ένα αναντικατάστατο εργαλείο αναδιανομής από την εργασία προς το κεφάλαιο…

«ΕΕ: Αντιδράσεις στο ευρώ… από δεξιά κι αριστερά», άρθρο του Παναγιώτη Φραντζή. Έξω από την ευρωζώνη, πιθανότατα έξω και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αναζητούν λύσεις όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες, που σκέφτονται να ψηφίσουν πολιτικά κόμματα με σαφή προτροπή: «έξω – εδώ και τώρα». Ακροδεξιές συντηρητικές δυνάμεις ενισχύονται στις χώρες της πρώτης ταχύτητας, ενώ η ανάπτυξη λαϊκών κινημάτων στις χώρες του Νότου οξύνει τις αντιθέσεις.

«Εθνικό νόμισμα: Μέρος μιας πρωτοβουλίας ιστορικών διαστάσεων», άρθρο του Αλέκου Αλαβάνου. Παρατηρήσεις για τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να συνοδεύουν την έξοδο από την ευρωζώνη, ώστε η Ελλάδα να μπει ορμητικά στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με τα δικά της χαρακτηριστικά, με τα συμφέροντα των δικών της εργαζομένων και όχι των ευρωπαϊκών τραπεζών, με σχέσεις αμοιβαίου οφέλους κι όχι υποταγής.

«Η έξοδος από το ευρώ από τη σκοπιά του σχεδίου ανασυγκρότησης», άρθρο του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν. Το ζητούμενο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι η ρύθμιση της εξυπηρέτησης του χρέους στο όνομα ενός σχεδίου ανασυγκρότησης σε πλήρη ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό. Από αυτή την άποψη, ακόμα κι αν η έξοδος από το ευρώ συνοδευόταν από διαγραφή μέρους του χρέους, θα ήτα ν η επισφράγιση μιας ήττας: η εγκατάλειψη της προοπτικής να δοθεί η μάχη στο πεδίο των κοινωνικών συσχετισμών σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

«Η έξοδος από το ευρώ ως αναγκαία και εφικτή επιλογή», άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη. Η ανάκτηση νομισματικής κυριαρχίας αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για τον τερματισμό της λιτότητας, τη χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις και τη διεύρυνση των κοινωνικών παροχών.

«Να μείνουμε στο ευρώ για να αποφύγουμε τον αστεροειδή…», άρθρο του Διονύση Ελευθεράτου. Ένα διαρκές, επίμονο, ασφυκτικό, καθεστωτικό «πίστευε και μη ερεύνα» καταστέλλει κάθε σκέψη για σοβαρή συζήτηση με θέμα κατ ά πόσον είναι ενδεδειγμένη η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.  Αντί για επιχειρήματα, οι τερατολογίες διπλασιάζονται σε κάθε σελίδα του παραμυθιού…

«Ούτε ευρώ-εκμετάλλευση ούτε δραχμό-εκμετάλλευση», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. το νόμισμα, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι είναι αναγκαία, εντούτοις δεν είναι ταυτόχρονα και η ικανή συνθήκη που θα καθορίσει την πορεία μιας οικονομίας. Από αυτή την άποψη, το ζήτημα για τον λαό δεν είναι μια «καλύτερη» δραχμο-διαχείριση ή μια «καλύτερη» ευρω-διαχείριση της εκμετάλλευσής του. Το καίριο, το αποφασιστικό, το καθοριστικό, είναι η αποτίναξη της εκμετάλλευσης.

UNFOLLOW  Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις