…κατασκευάστηκε μια μέρα, από εκείνες της λανθάνουσας ευημερίας, όπως και αρκετές άλλες του είδους της. Αυτή όμως ξεχώριζε. Όχι επειδή την πλαισίωναν επιπλέον ετερόφωτα. Ούτε επειδή δεν υποδήλωνε τη θέση της με υποχρεωτική πινακίδα.

Ξεχώριζε από τον ειδικό κοινωνικό σκοπό που εξυπηρετούσε. Ήταν η μοναδική Διάβαση Πεζών της πόλης που τοποθετήθηκε στο φαινομενικά πιο παράταιρο σημείο της κεντρικής λεωφόρου, πλην όμως εξυπηρετούσε (-ει?) όσους έπρεπε και μπορούσαν να καταβάλουν το αντίτιμο της προμήθειας του δημόσιου πόσιμου ύδατος και διέμεναν στην ανατολική μεριά της πόλης. Για τη φτωχή μου αντίληψη, οι διαβάσεις πεζών είναι μικρές γέφυρες πολιτισμού και ενώνουν δύο πλευρές μιας κοινότητας. Πέραν αυτού προασπίζουν την ελεύθερη μετακίνηση των συνανθρώπων μας που δεν προικίστηκαν με γοργά κάτω άκρα και αντανακλαστικά, ή δεν έχουν διαρκή περιφερειακή όραση . Διακηρύσσουν το δικαίωμα της αξιοπρέπειας στην αστική συμβίωση σε άτομα με κινητικές ιδιαιτερότητες ,σε μητέρες με μικρά παιδιά, σε ηλικιωμένους και εν τέλει σε όλους μας. Από την κάθε διάβαση λοιπόν περνάει και θα περνάει καθημερινά το παρελθόν και το μέλλον μας και εμείς που τις τέμνουμε, απλώς καλούμαστε να σεβαστούμε ανακλαστικά την ύπαρξή μας , όσο κι αν επειγόμαστε να υλοποιήσουμε ή να εκπληρώσουμε τις καταναλωτικές μας επιθυμίες και ανάγκες.

Σήμερα- αν και αυτή δεν υποφέρει από το βάρος των ελαφρώς αντικανονικά σταθμευμένων οχημάτων , όπως το βιώνουν οι γειτονικές διαβάσεις- τα ανεξάλειπτα σημάδια του χρόνου και η απροθυμία των δημοτικών επισκευαστικών φορέων, καταδικάζουν τη Διάβαση στη λήθη. Θα επιτρέψουμε λοιπόν το ίδιο για τη διασυλλογική μας υπόσταση και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας;