ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΜΠΡΙΚΟΥ
ΣΤΟ atpreveza.gr ΣΤΙΣ 3/3/2014 ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ
O ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΕΠΑΝΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΟΝΤΑΨΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ
Σπύρο πρέπει να απαντήσουμε από κοινού στο «Τι να κάνουμε» της εποχής μας. Ολόκληρη η ανθρωπότητα, με διαφορές σε κάθε ήπειρο και χώρα, με κομμένη την ανάσα ζει μια ποιοτική στροφή σε μια εποχή βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, μεγάλων κινδύνων για την κοινωνική πλειονότητα, αλλά και ανάδυσης νέων εξεγερσιακών κύκλων, πολιτικών διεργασιών και θεωρητικών αναζητήσεων που αναδεικνύουν την επαναστατική δυνατότητα των σύγχρονων καιρών. Άρα υπάρχει η δυνατότητα να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Σε μια συγκυρία που σφραγίζεται διεθνώς από τις εξεγέρσεις και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενισχύεται η εκτίμηση ότι ο διεθνής εξεγερτικός κύκλος που πυροδότησε η καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν έχει κλείσει, αλλά θα δημιουργήσει νέα γεγονότα. Στην Ελλάδα μάλιστα, της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου, όπου η ταξική πάλη (η πραγματική ιστορία) έχει συχνά φτάσει «στα άκρα» και συμπυκνώνεται στο πολιτικό ζήτημα (δηλαδή το ζήτημα της εξουσίας), οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να προετοιμαστούν πολύπλευρα για σκληρές όσο και ελπιδοφόρες αναμετρήσεις για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Η δυναμική της περιόδου θα σπρώχνει αντικειμενικά είτε προς αντικαπιταλιστικές ανατρεπτικές απαντήσεις είτε προς μια επικίνδυνη αντιδραστική αναμόρφωση του συνολικού σκηνικού. Θα διαπεράσει όλα τα πολιτικά σχέδια, θα παροξύνει τις αντιφάσεις των ενδιάμεσων τοποθετήσεων και θα επανακαθορίσει τη στρατηγική πρωτοβουλία των κινήσεων. Σήμερα, η οργή και η δυσαρέσκεια της πληττόμενης κοινωνικής πλειονότητας δυσκολεύονται να συγκροτηθούν με όρους ανατροπής. Αλλά και η αστική τάξη δυσκολεύεται, παρά την αυταρχική θωράκιση, να συνεχίσει να ηγεμονεύει και βρίσκεται με μειωμένη δυνατότητα για κοινωνικές συμμαχίες. Με αυτή την έννοια, η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και της αντιδραστικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση τουείναι εντός συζήτησης. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να παίξει ισχυρό ρόλο ή και να ηγεμονεύσει, δίνοντας τη δυνατότητα για είσοδο σε επαναστατικά γεγονότα για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Η συσπείρωση μιας ευρείας κοινωνικής και πολιτικής αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής πρωτοπορίας, με καθοριστικό ρόλο των δυνάμεων της κομμουνιστικής προοπτικής, αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και ηγεμονίας, για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Σπύρο πρέπει να θέσουμε το ζήτημα του μάχιμου στρατηγικού επανεξοπλισμού της Αριστεράς και ειδικά της κομμουνιστικής επαναστατικής Αριστεράς, σε συνδυασμό με την απάντηση στο πάντα κρίσιμο ερώτημα της επαναστατικής τακτικής και της αποτελεσματικής της σύνδεσης με την κομμουνιστική στρατηγική. Ζητούμενο και ο σκοπός και ο δρόμος και η διαλεκτική τους σχέση, για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Δεν είναι «πολυτέλεια», σε μια περίοδο βάρβαρης επίθεσης σε βάρος του λαού, την ώρα που ο κόσμος αναζητά μια άμεση απάντηση και μια άμεση διέξοδο στο πρόβλημα της επιβίωσης να συζητάμε για την επαναστατική στρατηγική και τακτική; Κάθε άλλο! Αυτό θα ίσχυε μόνο στην περίπτωση που αυτή η αναζήτηση γινόταν με όρους απόσπασης από τον αγώνα της εργατικής τάξης για τα ζωτικά της αιτήματα, με όρους ιδεολογικού εργαστηρίου και μικροκομματικού διαχωρισμού. Απεναντίας, στην εποχή της βαθύτατης, δομικής, ιστορικής σημασίας καπιταλιστική κρίση που έχει πλήξει διεθνώς τον κόσμο του κεφαλαίου, στην εποχή που το ερώτημα της δυνατότητας υπέρβασης του καπιταλισμού και μιας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής επανέρχονται, με υλικούς – πραγματικούς πλέον όρους, είναι απαραίτητο για μια νικηφόρα παρέμβαση στο σήμερα να δοθούν στρατηγικές απαντήσεις, που να ενισχύουν το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης και να το συνδέουν με την προοπτική της κομμουνιστικής διεθνιστικής απελευθέρωσης, για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Θα επιβάλει η αστική τάξη την «υπεραντιδραστική επανίδρυση» του καπιταλισμού; Θα επιβάλει «επιστροφή» σε μια νέα, πολύ πιο σκληρή, βάρβαρη και εκμεταλλευτική «κανονικότητα», σε ένα Μεσαίωνα της εποχής της πληροφορικής; Θα καταφέρει να διατηρήσει η αστική πολιτική και ιδεολογία την κλονιζόμενη καθολική ηγεμονία; Ή η εργατική πολιτική θα αποσπάσει τελικά την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα επιβάλει την ηγεμονία και τους στόχους της για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας επιχειρεί να απαντήσει στη βαθιά ιστορική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού με μια ποιοτική τομή μακράς πνοής, με τη σημαντικότερη ανασυγκρότηση - αναδιάρθρωση που έκανε μετά τον Εμφύλιο, με μια κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση. Η τομή αυτή πραγματοποιείται με πρωτοφανή σφοδρότητα και ταχύτητα, προωθώντας μια τεράστια συμπίεση των μισθών κάτω και από το όριο φυσικής επιβίωσης, την πλήρη κατάργηση κάθε δικαιώματος στους τόπους δουλειάς, την επικράτηση των νόμων της ζούγκλας στις εργασιακές σχέσεις, την απέραντη διάσπαση της εργατικής τάξης, την ακραία περιστολή των λαϊκών ελευθεριών και την επιβολή ολοκληρωτικού καθεστώτος στη χώρα. Στην προώθηση αυτής της στρατηγικής τομής συντάσσονται όλες οι δυνάμεις του αστικού συνασπισμού εξουσίας, εθνικές και διεθνικές, με διαφορετικό ρόλο η καθεμιά, αλλά με ενιαία στόχευση, με βάση τη συμμαχία ελληνικής και διεθνούς αστικής τάξης, παραγωγικού και χρηματο-πιστωτικού κεφαλαίου και υπό την ηγεμονία των πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων. Η σαρωτική κανιβαλική επίθεση οδηγεί σε μια ταξική πολιτική αναμέτρηση μεγάλης έκτασης και βάθους που ανατρέπει τους παλιούς συσχετισμούς και διαμορφώνει νέους με απίστευτη ταχύτητα. Οι πολιτικές ανακατατάξεις που δημιουργήθηκαν είναι σήματα αυτής της δυνατότητας, που αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση για το εργατικό κίνημα και την επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά αν φυσικά ενδιαφέρεται να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Σπύρο πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για τον κομμουνισμό στον 21ο αιώνα λύνοντας τους λογαριασμούς του σύγχρονου κινήματος με το παρελθόν του ως απαραίτητο εισιτήριο για το μέλλον. Θεωρώντας φυσικά αναγκαιότητα το άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, την εργατική δημοκρατία και τη κομμουνιστική διεθνιστική απελευθέρωση σε αυτή τη συζήτησηγια να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Στην επαναστατική τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της βάρβαρης επίθεσης και της υπεραντιδραστικής ανασυγκρότησης που επιχειρεί το κεφάλαιο για να υπερβεί την κρίση του, στις προϋποθέσεις αυτού του επαναστατικού δρόμου και στην προσπάθεια συγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου της ανατροπής και της επανάστασης πρέπει να συμβάλλουμε για να σκοντάψουν οι αστοί πάνω στο αμετακίνητο σώμα του αντάρτη.
Η πολύπλευρη ανάπτυξη του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου, που είναι το συνολικό υποκείμενο της επαναστατικής τακτικής, ενός νέου εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής στο σήμερα, του πολιτικού πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς και ειδικότερα ενός νέου κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης σε ρήξη με τους απολογητές ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά και εκείνους του «υπαρκτού-ανύπαρκτου σοσιαλισμού», αποτελούν προϋπόθεση για να φοβηθούν οι αστοί, για να μείνει όρθιος ο αντάρτης και να νικήσει.
