Κάποιοι θα πουν πως ο κ. υπουργός είναι «άσπλαχνός», όπως και η κυβέρνηση και θα προτείνουν να την αλλάξουμε με μια πιο «εύσπλαχνη». Κάποιοι άλλοι πάλι θα πουν πως φταίει η τρόικα και πως και αυτή θα πρέπει να αλλαχτεί από μια άλλη τρόικα με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Εμείς πως όλα αυτά δεν φτάνουν, και πως η ουσία του προβλήματος, άρα και η λύση του, είναι πιο βαθιά και πιο σύνθετη και θα προσπαθήσουμε με αυτό το κείμενο να την προσεγγίσουμε κάπως.

Η πολιτική που εφαρμόζεται από μια κυβέρνηση, το νομοθετικό πλαίσιο που δημιουργεί και οι κανόνες λειτουργίας που επιβάλει δεν εξαρτώνται από το αν αυτοί που νομοθετούν είναι καλοί άνθρωποι ή όχι, πατριώτες ή μη, αλλά από τις οικονομικές σχέσεις που επικρατούν σε αυτή την κοινωνία.

Έτσι λοιπόν και το δικό μας πολιτικό σύστημα που ονομάζεται αστική δημοκρατία επικάθεται και καθορίζεται από ένα οικονομικό σύστημα το οποίο έχει όνομα και επώνυμο και ονομάζεται σε όλες τις γλώσσες είτε είναι ξύλινες, είτε πλαστικές, είτε από πορσελάνη, καπιταλισμός.

Αυτό λοιπόν το οικονομικό σύστημα όπως όλοι μας υποπτευόμαστε δεν έχει ως στόχο του να καλύψει τις ανθρώπινες ανάγκες σε τρόφιμα, φάρμακα κτλ. αλλά έχει έναν και μοναδικό σκοπό, το κέρδος. Όταν κερδίζει από τα φάρμακα παράγει και πουλάει φάρμακα και όταν κερδίζει από τα όπλα παράγει και πουλάει όπλα.

Σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται μπροστά σε μια γιγαντιαία κρίση και όπως είναι φυσικό κάνει ό,τι μπορεί για να διασωθεί. Αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια για διάσωση αντανακλάται προφανώς και στο πεδίο της πολιτικής δια μέσου της οποίας τη βιώνουμε στο πετσί μας.

Όταν το ελληνικό κράτος λέει τόση σύνταξη μπορώ να δώσω γιατί είμαι σε κρίση τι υπονοεί; Ότι εάν εσύ χρειάζεσαι περισσότερα για να ζήσεις... πέθανε.

Όταν λέει πως τόσα φάρμακα μπορώ να σου χορηγήσω γιατί είμαι σε κρίση τι εννοεί; Πως αν εσύ χρειάζεσαι περισσότερα για να μείνεις ζωντανός... ατύχησες.

Όταν σου λέει πως εγώ μπορώ να σου δώσω 400 ευρώ μηνιάτικο τι εννοεί; Προφανώς και εννοεί πως αν εσύ χρειάζεσαι περισσότερα να ζήσεις τον εαυτό σου και την οικογένεια σου, δε θα κάνεις οικογένεια.

Όπως βλέπουμε λοιπόν,αυτό το οικονομικό και κατ’ επέκταση πολιτικό σύστημα για να κρατηθεί ζωντανό βάζει πλαφόν όχι απλά στην φαρμακευτική δαπάνη αλλά κυριολεκτικά στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Εκτός όμως από αυτό, το πλαφόν βάζει, χωρίς να το θέλει, και ένα αμείλικτο αλλά αληθινό δίλημμα. Ή εμείς ή αυτοί...