Κακά τα ψέματα! Οι εκλογές αυτές είναι... ντεμοντέ! Και όσοι συναρπάζονται με τις εκλογικές αναμετρήσεις, ειδικά οι παλαιότεροι, που έχουν δει «μάχες και μάχες», αυτή τη φορά το έριξαν στην... πρέφα και σε εκείνες τις φανταστικές -βγαλμένες από ταινία του παλιού καλού κινηματογράφου- καφενειακές αντιπαραθέσεις, με τα συνθήματα και τις φωνές, που... μυρίζουν λαϊκότητα και '80s.
Παρ' όλα αυτά είναι από τις πλέον σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις, που θα επηρεάσουν τις ζωές μας τις επόμενες δεκαετίες. Σε αυτό πιστεύω πως συμφωνούμε όλοι.
Ο απλός καθημερινός άνθρωπος -αυτός που λάτρεψε ο Παπαδιαμάντης- ωστόσο ενδιαφέρεται πιο λίγο από ποτέ γι' αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Και θα καταγραφεί αυτό στο ποσοστό της αποχής, χωρίς αυτό να αποτελεί καλή εξέλιξη για τον τόπο.
Λίγο πριν την κάλπη, από το μικρό αυτό «βήμα» στο atpreveza, ας παραθέσω κι εγώ μερικές σκέψεις.
Η διαχωριστική γραμμή μνημόνιο-αντιμνημόνιο, που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της χώρας, παύει να υπάρχει πια, με τη σημασία που της αποδιδόταν. Η ίδια η πολιτική και η ίδια η ζωή, την... εξαφάνισε.
Η διαχωριστική γραμμή μπαίνει πλέον -κατά την ταπεινή μου γνώμη- στο ερώτημα: Αποδέσμευση από την ΕΕ και εθνικό νόμισμα, με διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις βέβαια όσων το υποστηρίζουν ή εντός της ΕΕ με τη Γερμανία (κατά κύριο λόγο) και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να βαράνε τα νταούλια και εμείς να χορεύουμε, αλλά με ασφάλεια και οικονομική σταθερότητα! Εντός ΕΕ ή θα χαράξουμε το δικό μας δρόμο.
Με τα εάν... δουλειά δε γίνεται! Εάν υπάρξει μία συμμαχία χωρών για να εναντιωθεί στη λιτότητα, εάν οι Αμερικανοί παίξουν ρόλο στην Ευρωζώνη, εάν το γερμανικό κεφάλαιο χαλαρώσει, εάν, εάν, εάν, εάν...
Αυτό το θεσμικό... κακέκτυπο και το δημοκρατικό... κατά το δοκούν μοντέλο λειτουργίας της ΕΕ, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά επιτέλους αν μας κάνει. Και μακριά από λαϊκισμούς να δούμε επίσης και να μιλήσουμε για το κατά πόσο μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας στο... χάρτη. Χωρίς προδότες και παλικάρια, αλλά με τη λογική και το συμφέρον του λαού.
Υπέρ του ΕΕ δρόμου τάσσονται ξεκάθαρα ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ και άλλες μικρότερες δυνάμεις, με διαφορετικές φυσικά πολιτικές προσεγγίσεις. Υπέρ του εκτός ΕΕ δρόμου με διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις βέβαια, τάσσονται το ΚΚΕ, η ΛΑΕ και μικρότερα κόμματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς (ΚΚΕ και ΛΑΕ είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα κατά τη γνώμη μου).
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από τη... σφαλιάρα της υπογραφής της συμφωνίας ή μνημονίου (όπως θέλετε πείτε το) και τη διάσπαση που υπέστη, φαίνεται πως έχει ένα μικρό προβάδισμα για την πρωτιά. Πολλά όμως έχουν αλλάξει. Η προεκλογική εκστρατεία του θύμισε αρχηγικό κόμμα (ήταν απόλυτα επικεντρωμένη πάνω στον Αλέξη Τσίπρα). Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να μετατρέψει το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα νέο πολιτικό-κοινωνικό ρεύμα που θα κυριαρχούσε.
Πολύ σωστά λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τη ρητορική του περί αλλαγής της ΕΕ (πως θα μπορούσε άλλωστε να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο με τα νταούλια και τους ζουρνάδες), στο ότι θα φέρει την κάθαρση, θα καθαρίσει το παλιό και το σάπιο και θα οργανώσει το κράτος μακριά από διαπλεκόμενα. Αν συνέχιζε να προτάσσει τη λογική του να υλοποιήσει καλύτερα το μνημόνιο, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα...
Η ΝΔ έκανε μία πολύ έξυπνη προεκλογική εκστρατεία με το σύνθημα της επιστροφής στο παλιό και της εθνικής συνεννόησης. Ο Μεϊμαράκης έσωσε την παρτίδα για το κόμμα του, βάζοντας στον πάγκο Βορίδη, Άδωνι και Σαμαρά και προτάσσοντας το φιλότιμο της λαϊκής δεξιάς. Του έχει ''βγει'' προς το παρόν...
Το Ποτάμι βλέπει τελευταία τα ποσοστά να πέφτουν και ψάχνει νέες «ενέσεις». Η ρητορική του μοιάζει απολύτως... ευρωπαϊκή.
Οι ΑΝΕΛ είναι σε δύσκολη πολιτικά θέση. Αν καταφέρουν και τώρα να μπουν στη Βουλή, θα είναι γι' αυτούς τεράστια επιτυχία.
Το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΔΗΜΑΡ στη γραμμή της μετριοπάθειας κέρδισαν, παρά έχασαν.
Η ΛΑΕ αν τελικά μπει στη Βουλή, θα δώσει εξετάσεις. Πρέπει να αποκτήσει πάντως λαϊκή βάση και στελέχη, για να μπορέσει να σταθεί και να μην είναι απλώς ένα πυροτέχνημα στην πολιτική σκηνή.
Το ΚΚΕ μοιάζει να κερδίζει έδαφος στα μάτια εκείνων που το Μάιο-Ιούνιο του 2015 το εγκατέλειψαν για την «αγκαλιά» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δικαιωμένο για τις εκτιμήσεις και την πολιτική του ανάλυση και μπορεί να προτάσσει το γεγονός ότι είπε πάντα την αλήθεια και δε θέλησε να κοροϊδέψει. Είναι ένα στοίχημα για τον Περισσό, πόσος κόσμος θα το «αγκαλιάσει» σε αυτές τις εκλογές, αν και ο δρόμος που ακολουθεί το ΚΚΕ δεν έχει να κάνει μόνο με τα εκλογικά ποσοστά.
Αυτά με λίγα λόγια. Καλή ψήφο να έχετε!
Λίγους στίχους μόνο για εκείνους που έχουν φύγει, γιατί το συμβιβασμό το θεώρησαν όχι ηρωισμό, αλλά ντροπή και τον άδολο αγώνα τον θεώρησαν καθήκον και όχι επιλογή.
Για τους νεκρούς της Καισαριανής και για τον Παύλο Φύσσα λοιπόν, οι παρακάτω στίχοι του Γιάννη Ρίτσου:
«Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».
