Αρχικά να σημειώσω πως θεωρώ ανεπαρκή, λανθασμένη έως και αφελή την πολιτική προσέγγιση που άκουσα από μερικούς, πως πήγαν να ψηφίσουν οι βολεμένοι, οι... ηλίθιοι και τα λαμόγια. Το επιχείρημα αυτό ακούστηκε στα καφενεία ανά την χώρα, όπως και το γνωστό πλέον «θέλετε πολύ ξύλο αν πάτε να ψηφίσετε τον Βενιζέλο», όταν πολίτες απευθύνονταν στους «βαμμένους» ΠΑΣΟΚους, θέλοντας να τους αποθαρρύνουν την ύστατη στιγμή από το να προσέλθουν στις κάλπες.

Τα σχόλια αυτά όμως ξύπνησαν...αντανακλαστικά στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο δεν τους αποθάρρυναν, αλλά τους συσπείρωσαν κιόλας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι με το να ποινικοποιείς τα «πιστεύω» κάποιου ανθρώπου, όποια κι αν είναι αυτά το μόνο που πετυχαίνεις είναι να τον πεισμώνεις.

Αυτή είναι η μία όψη του «νομίσματος», γιατί για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ η παραπάνω κοινωνική «πίεση» σε καφενεία, αυλές και δρόμους ήταν απλώς η... δικαιολογία. Η δικαιολογία που χρειάζονταν για να πάνε να ρίξουν την ψήφο τους στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Η δικαιολογία που χρειάζονταν να ξεπεράσουν ηθικούς και ιδεολογικούς ενδοιασμούς και να πάνε να ψηφίσουν.

Ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, ο «σκληρός πυρήνας», που λέει και μια... εύσωμη ψυχή που ακούει στο όνομα Θόδωρος Πάγκαλος, έχει δύο δικαιολογίες για να συνεχίζει να ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που γύρω μας «καίγεται» το σύμπαν. Η μία είναι: «Δεν βλέπω κάποιο άλλο κόμμα να έχει πρόταση. Όλοι τα ίδια θα έκαναν σε αυτή την οικονομική συγκυρία» (λες και το ΠΑΣΟΚ έχει πρόταση...) και η άλλη και η πιο ειλικρινής: «Εγώ ΠΑΣΟΚ γεννήθηκα, ΠΑΣΟΚ και θα πεθάνω».

Για να επανέλθω σε αυτό που ανέφερα νωρίτερα. Όσοι προσήλθαν για να ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές του Κινήματος, δεν είναι ούτε ηλίθιοι, ούτε λαμόγια, ούτε βολεμένοι. Πήγαν να ψηφίσουν τον «Μπένι» εντελώς συνειδητά. Το ήθελαν, το γούσταραν, ευχαριστήθηκε η... ψυχούλα τους. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν μία μοναδική ικανότητα, που πραγματικά δεν την έχει άλλο κόμμα. Θεωρούν άλλο πράγμα την Κυβέρνηση και άλλο το κόμμα. Σου λένε: «Τι φταίει το ΠΑΣΟΚ; Η κυβέρνηση πήρε τα μέτρα».

Στην Ελλάδα η πολιτική κατά μεγάλο ποσοστό ασκείται με όρους γηπεδικού οπαδισμού και όχι με ιδεολογικά κριτήρια. Όπως ο Λέτο (όταν έπαιζε...) έβαζε γκολ και φύλαγε το τριφύλλι στη φανέλα του, έτσι και οι απανταχού ΠΑΣΟΚΟΙ φώναξαν με τον τρόπο τους την περασμένη εβδομάδα: «ΠΑΣΟΚΑΡΑ, είσαι τρέλα με... Βαγγέλη στη φανέλα». Αυτό που ισχυρίζομαι λίγο πριν, το αποδεικνύει η ιστορία που μου αφηγήθηκε ένας φίλος μου και συνέβη σε εκλογικό κέντρο του Νομού Πρέβεζας. Ένας ηλικιωμένος οπαδός του ΠΑΣΟΚ... σταύρωσε το ψηφοδέλτιο πριν το ρίξει στην κάλπη και το φίλησε πάνω στον πράσινο ήλιο. Αν δεν είναι αυτό γηπεδικός οπαδισμός, τότε τι είναι;

Όσον αφορά τα πολιτικά συμπεράσματα, με το... φτωχό μου το μυαλό κρατάω δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ισχυρά ερείσματα στις ηλικίες 45+, έστω κι αν έχει αποψιλωθεί ιδεολογικά. Αντιθέτως, όποιος έριχνε μια ματιά στα εκλογικά κέντρα, έψαχνε με το... τουφέκι ψηφοφόρους στις ηλικίες 20-35.

Το δεύτερο πολιτικό συμπέρασμα είναι πως όσοι πήγαν να στηρίξουν με την ψήφο τους έναν από τους «ιεράρχες» της υλοποίησης του μνημονίου, τον Βαγγέλη Βενιζέλο, έδωσαν την συγκατάθεσή τους για να έρθουν... χειρότερα. Αυτή είναι η αλήθεια. Και είναι πικρή! Δεν τους... ξεγέλασε κανένας. Με την ψήφο τους είπαν ένα μεγάλο «μπράβο».

Αλλά να βάλουμε καλά στο μυαλουδάκι μας όλοι, και μία και καλή, πως στη χώρα μας όσοι εφάρμοσαν αυτά τα μέτρα, είχαν πολιτική νομιμοποίηση από ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων. Αυτό το λαϊκίστικο και αόριστο σύνθημα: «Είμαστε πολλοί, είναι λίγοι», στον πραγματικό κόσμο ακυρώνεται.

Θα ήμουν ο τελευταίος που θα έβρισκε δικαιολογίες για τον πολιτικό κόσμο, αλλά πριν πέσει το... αυγό, μήπως να σκεφτούμε όλοι πώς χρησιμοποιούμε την ψήφο μας;