Με λύπη μας τόσο εγώ, όσο και ο Δημήτρης ο Πάτσης προσέξαμε δημοσιεύματα και σχόλια που ισχυρίζονταν ότι η πρεβεζάνικη κοινωνία αδιαφόρησε για το ζήτημα του Νοσοκομείου. Κάτι τέτοιο μετά βεβαιότητος και όσο μπορεί να μετράει ο λόγος μου, μπορώ να πω, πως δεν ισχύει. Και θα εξηγήσω το γιατί:
Αυτός ο τεράστιος -κατ' εμέ- ποιητής, ο οποίος λέγεται Κώστας Βάρναλης, στους στίχους του αναφέρει:
«Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια, κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό.
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι, ούλοι δούλοι αφεντικό και μ’ αφήναν νηστικό και μ’ αφήναν νηστικό...». Για όσους γνωρίζουν από αγώνες, για όσους γνωρίζουν από κινητοποιήσεις, οι στίχοι αυτοί μαρτυρούν πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις έναν κόσμο να βγει στο δρόμο και να παλέψει για αυτά που του ανήκουν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο ένας άνθρωπος να αφήσει το μεροκάματό του και να παλέψει στο δρόμο, με την οικογένεια από πίσω του, τους λογαριασμούς να τρέχουν, την απειλή μιας απόλυσης. Είναι εξαιρετικά δύσκολο τον πολίτη που είναι κλεισμένος στο «καβούκι» του να τον πείσεις πως δεν κερδίζεται τίποτα από μόνο του. Ότι πρέπει να παλέψεις και να το αποκτήσεις. Και αυτά τα «θέματα» τα συναντούμε καθημερινά. Και είναι και απολύτως λογικά να συμβαίνουν.
Με αυτά τα δεδομένα είναι τεράστιο επίτευγμα το γεγονός ότι πάνω από 700 άνθρωποι, που σε μεγάλο ποσοστό δεν είχαν πάρει μέρος σε καμία κινητοποίηση στο παρελθόν, βγήκαν από τα σπίτια τους, ήρθαν στο χώρο του Νοσοκομείου, πήραν μέρος στην πορεία για να διεκδικήσουν το αυτονήτο: Την δημόσια, δωρεάν Υγεία τους (την οποία την πληρώνουν βεβαίως, βεβαίως), την ίδια τους τη ζωή. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό και ελπιδοφόρο θέαμα αυτό. Αξίζουν πολλά μπράβο στον καθένα που πήρε μέρος. Γιατί ξεπέρασε τις ίδιες του τις προσδοκίες. Είδε πως οι συνειδήσεις και οι ελπίδες γεννιούνται στο δρόμο και όχι στα πληκτρολόγια, στις τηλεοράσεις και στον ατομικισμό.
Διάολε... ήταν η πρώτη φορά τον τελευταίο χρόνο, που εκείνοι που πορεύονταν στην παραλία ήταν περισσότεροι από εκείνους που κάθονταν στις καφετέριες. Μακάρι βέβαια οι συμμετέχοντες να ήταν χιλιάδες. Ωστόσο, κάτι τέτοιο... θέλει δουλειά πολύ.
Ήταν πολλοί εκείνοι που «πόνεσαν» επειδή είχε πολλούς Πρεβεζάνους πολίτες το συλλαλητήριο και ήταν ακομμάτιστο (Να είμαστε ξεκάθαροι: Φυσικά και υπήρχαν κομματικοί σχηματισμοί και πολιτικές οργανώσεις στο συλλαλητήριο. Και καλώς υπήρξαν. Ωστόσο οι πολίτες στην πλειοψηφία τους προσήλθαν αυθόρμητα).
Μπορώ να βεβαίωσω όσο μετράει η δημοσιογραφική μου αντίληψη στο ρεπορτάζ, πως αρκετός κόσμος που ήρθε στο Νοσοκομείο δεν έχει πατήσει ποτέ στο παρελθόν το πόδι του σε κινητοποίηση. Και αυτό γεννά μεγάλες ελπίδες.
Ο Δημήτρης ο Πάτσης μου είπε κάτι σωστό: «Πού στο καλό ήταν όλοι εκείνοι που πριν από εβδομάδες το ''έπαιζαν'' αγανακτισμένοι πολίτες και τα έβαζαν με τους εργαζόμενους. Γιατί δεν ήταν εκεί να υπερασπιστούν το Δημόσιο Νοσοκομείο μας;». Συμφωνώ και επαυξάνω. Πού είναι; Το show καλό είναι. Αλλά όταν έρχεται η ώρα του αγώνα;
Μην έχετε πάντως αυταπάτες. Το συλλαλητήριο ήταν απλώς μία «μάχη». Το Γ.Ν. Πρέβεζας η Κυβέρνηση, η Τρόικα και ορισμένοι «καλοθελητές» θέλουν να το... τελειώσουν. Θορυβήθηκαν από το συλλαλητήριο, αλλά δε... μασάνε. Πολύ απλά: «Είναι πολλά τα... συμφέροντα, Άρη» (Για να παραφράσουμε και την ατάκα της γνωστής ταινίας). Αλλά ως πολίτες του Νομού Πρέβεζας τη «μάχη» πρέπει να τη δώσουμε όρθιοι! Με τιμή, αξιοπρέπεια, μαχητικότητα! Όπως αρμόζει στον απλό, εργατικό, λαϊκό άνθρωπο.
Να κάνουμε και μία παρατήρηση, όσο μας επιτρέπεται. Δεν είναι προσωπική, αλλά αφουγκραζόμαστε τον κόσμο που βρέθηκε στο συλλαλητήριο. Σε μία κινητοποίηση, στην οποία βρίσκονται πάνω από 1.000 άτομα («έσπασαν» πριν ξεκινήσει η πορεία), δεν συμπεριφέρεσαι λες και είναι μία κινητοποίηση 70 ατόμων! Λίγα λόγια και... πορεία!
Όταν είσαι σε μία «θάλασσα», πρέπει να αντιλαμβάνεσαι πως δεν ξέρουν όλοι «κολύμπι». Και όταν ρίξεις στη θάλασσα κάποιον που δεν ξέρει κολύμπι θα... πνιγεί! Όταν όμως βάλει σιγά-σιγά τα πόδια στο νερό, δοκιμάσει να κολυμπήσει δύο-τρεις φορές, στο τέλος είναι βέβαιο πως θα μάθει και να κολυμπάει και να πέφτει κατευθείαν στο νερό.
Και επειδή όταν γίνεται κάτι συλλογικό σε μία πόλη, η μιζέρια δεν χωρά, ο Μαξίμ Γκόρκι είχε πει: «Την "ηθική των αφεντικών" την αντιπάθησα όσο και την "ηθική των δούλων". Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται». Καλή σας μέρα!
