Όσο με «παίρνει» να μιλήσω για τα του... οίκου μας, μπορώ να πω ότι ξεχώριζα τους συναδέλφους και μη, σε αρκετές κατηγορίες. Οι κυριότερες πάντως, σύμφωνα με τα δικά μου τα «γούστα» είναι οι εξής:
α) Ο Killer: Εκείνος που θα σηκώσει το τηλέφωνο, θα δεχθεί ένα τηλεφώνημα από κάποιον «μεγάλο» και θα καθίσει στο πληκτρολόγιο να... ρίξει την «παραγγελιά». Τα... παραπέρα θα τα βρουν οι δυο τους.
β) Το εργαλείο: Εκείνος που βγάζει τεράστιο όγκο δουλειάς, είναι τυπικός επαγγελματίας και παίρνει τα χρήματά του. Ευσυνείδητος και συνήθως ευγενής και κύριος, συμπαθητικός στους συναδέλφους του, αλλά... ακίνδυνος για το σύστημα.
γ) Το «παπαγαλάκι»: Ό,τι χειρότερο κυκλοφορεί στην πιάτσα. Υποκριτής, πουλάει και τη... μάνα για να τα έχει καλά με τους «μεγάλους». Συνήθως το κάνει με γλοιώδη τρόπο.
δ) Ο απλήρωτος. Πολύ καλός στη δουλειά του, με όνειρα και φιλοδοξίες, συνήθως νεαρός σε ηλικία, που το «αφεντικό» έχει να τον πληρώσει πέντε μήνες και βάλε... Μη το ψάχνετε: Η πλειοψηφία του κλάδου.
ε) Ο... ξενερωμένος: Εκείνος που πάει με μια «θεματάρα» στον αρχισυντάκτη του, αποφασισμένος να «τσακίσει κόκαλα» και εισπράττει την απάντηση: «Ξέρεις είναι λίγο ενοχλητικό και το αφεντικό δεν θέλει... Sorry. Ήταν θεματάρα όμως να το ξέρεις...».
στ) Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Εκείνος που δε... μασάει και έχει και τη «μαγκιά» να τεκμηριώνει πλήρως τη δημοσιογραφική του δουλειά. Κυρίως το δεύτερο. Το σύστημα θέλει να τον... τελειώσει.
Μην ψάχνετε πολύ στην τελευταία κατηγορία. Το τελευταίο Hot Doc του Κώστα Βαξεβάνη, όπως και η δουλειά που γίνεται στο Unfollow, είναι ο ορισμός της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων.
Ο Κώστας Βαξεβάνης αποκαλύπτει ένα παρα-ΕΥΠ κύκλωμα, με πλαστογράφους, με δολοφόνους, το οποίο ελέγχεται από τραπεζίτη. Έχει κάνει τη δημοσιογραφική αποκάλυψη της πενταετίας, αποδεικνύοντας πως το κύκλωμα είχε «στήσει» τον Βασίλη Χήττο (επηρεάζοντας και την εκλογική διαδικασία), τον Τάσο Τέλλογλου, τη Λαμπροπούλου και άλλους δημοσιογράφους, όπως βέβαια και τον ίδιο. Έχει αποκαλύψει ένα βρώμικο σύστημα. Πέστε μου τώρα: Σε ποιο δελτίο ειδήσεων είδατε το ρεπορτάζ να «παίζει». Μια φασιστική σιωπή, που φανερώνει ένα «σάπιο» Media-κό σύστημα, που στόχο έχει το σκοταδισμό και την «εξολόθρευση» των ελεύθερων φωνών.
Πάμε τώρα και στο θέμα της Μανωλάδας. Εκεί κάτω η τοπική κοινωνία και οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες, δεν γνώριζαν ότι υπάρχει σύγχρονη δουλεία; Δεν γνώριζε κανείς ότι μπράβοι τραμπούκισαν μέλη του ΠΑΜΕ στην περιοχή, όταν υπερασπίστηκαν τους μετανάστες ήδη από το 2008; Δεν γνώριζε κανείς το τι γίνεται στη Μανωλάδα, όταν το 2006 είχε στείλει ο τότε διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Λεχαινών Νικόλαος Χανιάς, επιστολή προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αμαλιάδας και τη Διεύθυνση Υγιεινής της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηλείας, με την οποία κατήγγειλε τη «σκλαβιά» και τους καταυλισμούς; Η υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας στο μεγαλείο της...
Στις 2 Απριλίου 2013, ο Δήμαρχος Πρέβεζας Χρήστος Μπαϊλης δέχθηκε αντιπροσωπεία αλλοδαπών μεταναστών που ζουν στην Πρέβεζα στο Δημαρχείο της πόλης. Οι μετανάστες ανέφεραν στο Δήμαρχο περιστατικά «Μανωλάδας», ότι δουλεύουν δηλαδή και τα αφεντικά τους δεν τους πληρώνουν. Τα φαινόμενα στην Πρέβεζα, φυσικά και δεν έχουν την έκταση της Μανωλάδας και αυτό είναι πολύ θετικό για την πρεβεζάνικη κοινωνία, ωστόσο δε σημαίνει ότι δε συμβαίνουν και στη «γειτονιά» μας.
Ο κ. Μπαϊλης με αυτή του την ενέργεια έχει κάνει μεγάλη πολιτική «μαγκιά», έστω κι αν δεν το... αντιλαμβάνεται (ήταν μόνος του στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου). Και αφού εκπροσωπεί το Δήμο Πρέβεζας, ήταν μία πολύ θετική εξέλιξη συνολικά.
Μη μείνουμε όμως στο γεγονός ότι ήταν οι αλλοδαποί αυτοί που δέχθηκαν τις σφαίρες. Οι εκμεταλλευτές το κάνουν σε αυτούς, γιατί είναι οι πιο αδύναμοι στη διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και σε Έλληνες εργάτες και σε Έλληνες εργαζόμενους. Απλώς ο Έλληνας έχει και τη δυνατότητα να φωνάξει, να απευθυνθεί στην Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, στο συνδικάτο του, στην Επιθεώρηση Εργασίας, σε έναν δικηγόρο. Δε σημαίνει πως θα καταφέρει και πολλά, αλλά στον τόπο του αισθάνεται σαφώς πιο άνετα, από τον αλλοδαπό που ζει πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πατρική του γη.
Για όλα τα παραπάνω, είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος των δυνατών συνδικάτων, των δυνατών σωματείων. Τις τελευταίες ημέρες, με... φόντο το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων, υπήρξε μία «δυνατή» κόντρα ανακοινώσεων και δηλώσεων, μεταξύ των παρατάξεων.
Καλώς υπήρξαν θα πω εγώ! Τι σωματεία θέλει ο καθένας μας; «Επίπεδα» πράγματα, χωρίς διαφοροποίηση, χωρίς πολιτικές αντιπαραθέσεις; Είναι λογικό κάτι τέτοιο; Όλοι να λέμε τα ίδια και να υποστηρίζουμε το ίδιο πολιτικό πλαίσιο;
Παρ' όλα αυτά ο απλός εργαζόμενος θέλει ένα σωματείο και ένα συνδικάτο «μαχητικό», στο πλευρό του, ικανό να παλέψει και να νικήσει. Με στόχο την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων. Με στόχο την προστασία της δουλειάς και της νομιμότητας. Ενωμένο στα δύσκολα και για το καλό της εργατικής τάξης. Θα μου πείτε τι είναι αυτά που μας λες; Θα μου πείτε, ο συνδικαλισμός δεν μπάζει; Θα σας πω «ναι». Όχι μόνο... μπάζει, αλλά... βουλιάζει κιόλας.
Είναι της... μοδός όμως τώρα τελευταία οι φασιστικού τύπου προσεγγίσεις: Τα Δημόσια Νοσοκομεία δεν είναι καλά. Να τα καταργήσουμε. Τα Δημόσια Πανεπιστήμια είναι μπουρδ... Να τα καταργήσουμε. Τα κόμματα είναι «διαβρωμένα». Να τα καταργήσουμε. Ο συνδικαλισμός είναι... πουλημένος. Να τον καταργήσουμε. Η Δημοκρατία σας φταίει για όλα. Να φέρουμε τη Χούντα!
Και θα πω εγώ: Όταν έχουμε έναν άρρωστο, τον σκοτώνουμε ή τον βοηθούμε και του δίνουμε φάρμακα για να γίνει καλά. Μάλλον το δεύτερο.
