Και αυτή η «γωνιά» της χώρας που λέγεται Πρέβεζα, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Έτυχε να δω την ημέρα που έγινε γνωστό πως ο διαβόητος Αλβανός κακοποιός Μαριάν Κόλα έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των Αστυνομικών, έναν τύπο στην Πρέβεζα, να πετάγεται έξω από καφενείο και να λέει σε γνωστό του: «Το 'μαθες, τον έφαγαν, τον έφαγαν...».
Και κάπου εκεί -τυγχάνει να τον γνωρίζω τον τύπο- αναρωτιέσαι: Μα καλά... Ένας άνεργος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν έχει γάλα να πάρει στα παιδιά του, που κάθεται σε ενα καφενείο, τα πίνει και... χαλαρώνει, πώς είναι δυνατόν να πανηγυρίζει για το θάνατο ενός κακοποιού; Ποια κουλτούρα, ποια παιδεία και ποια λογική τον κάνει να πανηγυρίζει για ένα θάνατο, έστω κι αν αυτός ο θάνατος είναι ενός στυγνού εγκληματία, που ο ίδιος έχει προδιαγράψει το τέλος του.
Και δεν μιλάμε για καφενειακού τύπου κουβέντα του στυλ «Καλά του έκαναν του π...», «σιγά μη γλίτωνε...» και άλλα τέτοια, που εγώ προσωπικά διαφωνώ, αλλά λέγονται σε έναν καφέ. Μιλάμε για κανονικό πανηγυρισμό...
Για τα εγκλήματα του Κόλα, το θάνατο της κοπέλας στην Κόρινθο και τη δολοφονία του αστυνομικού, που ετοιμαζόταν μάλιστα να γίνει και πατέρας, όλη η Ελλάδα ένιωσε οργή και θλίψη. Ανάμεσα σε αυτούς ήμουν κι εγώ, όπως και σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ένιωσα το ίδιο για τον κακοποιό. Όχι με κριτήρια ανθρώπινα. Απλά επειδή το δρόμο μας στη ζωή τον διαλέγουμε στο 99% των περιπτώσεων. Και ο Κόλα είχε διαλέξει το δικό του, που αργά η γρήγορα θα τον έφτανε στο θάνατο. Η κοπέλα στην Κόρινθο και ο αστυνομικός όμως δεν τον είχαν διαλέξει...
Και θα έρθω και στα του... οίκου μας. Το αστυνομικό ρεπορτάζ και οι λεπτομέρειες των συναδέλφων είναι πάντα χρήσιμα στην ενημέρωση. Εκείνη η φωτογραφία του Αλβανού ως τρόπαιο, που δεν την έδωσε η αστυνομία στη δημοσιότητα τι χρησιμότητα είχε; Να αποδειχθεί πως δεν είναι ψέμα, ώστε να αποφευχθούν θεωρίες συνωμοσίας; Οι Αρχαίοι Έλληνες, απλά να σημειώσω, πως στα πτώματα έδειχναν μεγάλο σεβασμό. Ήταν σίγουρα πιο πολιτισμένοι από εμάς...
Για το λόγο αυτό όμως υπάρχουν οι αρχές στην αστική δημοκρατία. Η Αστυνομία και επίλεκτοι των σωμάτων ασφαλείας και του Στρατού, εδώ και μήνες επιχειρούν και θα συνεχίσουν να επιχειρούν για τον εντοπισμό και τη σύλληψη. Σκότωσαν μέχρι στιγμής τρεις Αλβανούς κακοποιούς που είχαν δραπετεύσει από τις φυλακές Τρικάλων.
Αλήθεια, πιστεύει έστω κι ένας λογικός πολίτης πως πάνοπλοι ΕΚΑΜίτες, πάνοπλοι Αστυνομικοί και απέναντι πάνοπλοι κακοποιοί, «μπαρουτοκαπνισμένοι» στο έγκλημα, θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο και θα παίξουν τις «κουμπάρες;» ή θα... μιλήσουν; Και θα πέσουν 100 σφαίρες και δε θα σκοτωθεί κανείς;;;; Ας είμαστε σοβαροί.
Η Αστυνομία εχει τις υπηρεσίες της, ας βρει τι έγινε καλά, τι δεν έγινε καλά και από 'κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι άλλου παππά ευαγγέλιο...
Μην υποκρινόμαστε όμως όλοι συνολικά ως κοινωνία πως θλιβόμαστε και δικαιωθήκαμε, όταν αυτοί που πραγματικά πονάνε και θα πονάνε για όλη τους τη ζωή, είναι η οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι της κοπέλας στην Κόρινθο και του αστυνομικού που δολοφονήθηκε, χωρίς να προλάβει να δει το παιδί του. Όπως θα στεναχωρηθεί και η οικογένεια του Κόλα. Έστω κι αν ήταν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Ποια μάνα δεν κλαίει το παιδί της; (δεν γνωρίζω κιόλας αν έχει ο συγκεκριμένος).
Αυτοί ναι, θα έχουν δικά τους συναισθήματα σήμερα. Οι πανηγυρτζήδες, όπως αυτός που περιέγραψα πριν το πολύ να πιει ένα τσίπουρο παραπάνω και να πάει να παίξει... ΠΡΟΠΟ.
Ακόμη πιο τραγικό όμως είναι πως σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και σε group, που πρόσκεινται σε ακροδεξιές ομάδες και χώρους, υπάρχουν και σχόλια του τύπου: «Πρέπει να του κόψουν το κεφάλι και να το περιφέρουν στις πόλεις, όπως έκαναν στους... συμμορίτες».
Μάλιστα! Ιστορίες που θάφτηκαν μια για πάντα στο εθνικό μας υποσυνείδητο, ξαφνικά βρίσκουν και πάλι ιδεολογικό χώρο.
Κάποιοι στον μακρινό πλέον Ελληνικό Εμφύλιο, έβρισκαν χαρά στο να κόβουν τα κεφάλια ανταρτών του ΔΣΕ και να τα στέλνουν στις μανάδες τους... πεσκέσι και στη συνέχεια να τα εκθέτουν για παραδειγματισμό σε κεντρικά σημεία πόλεων και χωριών.
Οι ιδεολογικοί τους «απόγονοι» και τιμητές, τώρα αστυνομεύουν, ασκούν ελέγχους σε φορτηγά και προσπαθούν να υποκαταστήσουν την Ελληνική Αστική Δημοκρατία, προκαλώντας παράλληλα φόβο. Έχουν το σκοπό τους...
Την «κουτσουρεμένη», την «ανάπηρη», τη διαβρωμένη Δημοκρατία, για την οποία όμως το εργατικό-λαϊκό κίνημα και μεγάλο μέρος των δημοκρατών Ελλήνων, έχυσαν αίμα, έφαγαν εξορίες, πολέμησαν, έχασαν οικογένεια και παιδιά, βασανίστηκαν, υπέφεραν, έχασαν τα πιο γλυκά τους χρόνια για να την υπερασπίσουν, έστω κι αν ιδεολογικοπολιτικά δεν συμφωνούν σε όλα με το αστικό δημοκρατικό πολίτευμα. Και νίκησαν όλοι αυτοί. Νίκησαν!!! Κι αυτό δεν μπορούν να το χωνέψουν οι Βορίδηδες και οι λοιποί...
Και τώρα η Ελλάδα από το '81 και μετά, θεωρείται «διαβολική περίοδος» από πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας, που έχει βιώσει μόνο καλές κοινωνικές καταστάσεις και οικονομικές ευκολίες, προ κρίσης.
Παραθέτω το άρθρο του Ξενοφώντα Μπρουτζάκη στο topontiki.gr, τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζω και προσωπικά (διπλανά γραφεία στο «Ποντίκι) και ο οποίος πάντα βάζει προβληματισμούς.
«Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
H Ελλάδα πριν τον Ανδρέα
Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελλάδα πριν τον Ανδρέα; Την Ελλάδα των φακελωμένων, την Ελλάδα των πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που δεν είχαν ούτε καν το συνταγματικό δικαίωμα να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή; Την Ελλάδα των στρατιωτικών, της αστυνομοκρατίας, των «κοινωνικών φρονημάτων»;
Την Ελλάδα που οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης θεωρούνταν μιάσματα και ήταν αποκλεισμένοι - και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους- από κάθε δυνατότητα κι από οποιοδήποτε μέλλον (και τους οποίους μόνο ο Αντρέας φρόντισε να αποκαταστήσει υλικά και ηθικά); Την Ελλάδα των ξερονησιών, των εξοριών , των βασανισμένων της χούντας;
Αλήθεια, ποιος κανονικός άνθρωπος θυμάται την όχι και τόσο μακρινή εκείνη εποχή της χουντοκρατίας, του δεξιού παρακράτους, της ελεεινολογίας ενάντια σε κάθε προοδευτικό - δημοκρατικό πολίτη; Ποιος θυμάται την πριν από τον Αντρέα Ελλάδα των αποκλεισμένων Ελλήνων, των εξαθλιωμένων αγροτών, των ανθρώπων που έζησαν στα ξερονήσια μια ζωή, τους εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένων και πολλαπλώς κακοποιημένων πολιτών που παράδερναν δίχως να έχουν - στην κυριολεξία - στον ήλιο μοίρα;
Ποιος θυμάται το κράτος της Δεξιάς - ή καλύτερα ποιος ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά στην Ελλάδα; Αλήθεια, τι μεσολάβησε και λησμονήθηκε τόσο εύκολα η επάρατος Δεξιά και πώς πρόλαβε να συσσωρευτεί τόσο μίσος εναντίον του Αντρέα; Ποιοι φρόντισαν άραγε;
Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε αυτά που ζήσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες και να αφήσουμε τις εμβριθείς οικονομικοπιστωτικές αναλύσεις από το κάθε κουτορνίθι στο όποιο ο Αντρέας έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει απρόσκοπτα (δίχως να ανήκει σε τζάκι) για να του ζητάει σήμερα τον ιστορικό λογαριασμό σε αριθμούς;
Ποιος δεν θυμάται ότι ο Α. Παπανδρέου καθάρισε την πιο αγιάτρευτη πληγή που μάτωνε αυτό τον τόπο, μισόν αιώνα και βάλε, τον Εμφύλιο; Ποιος δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Αντρέας έβαλε τέλος στην παλιά Ελλάδα των χονδροειδών πολιτικών και κοινωνικών διακρίσεων, την Ελλάδα της αβυσσαλέας κοινωνικής αδικίας που χώριζε τους Έλληνες, μια Ελλάδα στοιχειωμένη από τα ανεκπλήρωτα οράματα γενιών και γενιών που βρήκαν την πανηγυρική τους δικαίωση; Ποιος διαθέτει το πολιτικό και ηθικό μέγεθος να αρνηθεί ευθέως και ανερυθριάστως αυτή την πρωτοφανή πολιτική αλλαγή;
Το ότι όλη αυτή η ιστορία κατέληξε στο φιάσκο των πρασινοφρουρών, αφορά σε άλλες (εθνικές) κακοδαιμονίες που πρέπει να αναζητηθούν στις απαρχές αυτού του εξαμβλωματικού κρατιδίου που η μοίρα του σταμάτησε ακριβώς έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν οι λήσταρχοι, των όποιων οι απόγονοι κυριάρχησαν στην Ελλάδα, δολοφονούσαν τον κυβερνήτη Καποδίστρια…».
