Στη στήλη του «Σαν σήμερα» στο www.atpreveza.gr την οποία τυγχάνει και να επιμελούμαι, δεν πρόσθεσα πως στις 23 Αυγούστου 2004 η Αθανασία Τσουμελέκα κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και μας έκανε περήφανους. Δεν ξέρω γιατί... Όσα ακολούθησαν μετά το μετάλλιο, δεν μπήκα καν στη διαδικασία να τα ακούω, αν και συνάδελφοί μου φώναζαν και «έκραζαν» και η απάντησή μου ήταν: «Σταματήστε τις μαλ... Δεν ξέρετε για ποια μιλάτε».
Θα πω εγώ τι θυμάμαι από την Αθανασία Τσουμελέκα και τι σημαίνει για εμένα η 23η Αυγούστου. Οι παρακάτω αναφορές θα είναι προσωπικές...
Θυμάμαι στο Λύκειο στις Ναυτικές Σχολές. Θρανία αλλάζαμε κάθε τρεις και λίγο και η Σία (εγώ έτσι τη φωνάζω), καθόταν πίσω μου. Καθηγητής μας τη βγάζει έξω και της εκστομίζει το αμίμητο: «Μα καλά, εσύ νομίζεις πως θα ζήσεις από το βάδην». Τσαντισμένη εκείνη βγαίνει έξω και του λέει: «Έτσι να μιλάτε στα παιδιά σας. Και ναι εγώ από αυτό θα ζήσω...». Ιστορίες λυκείου που τις θυμάσαι...
Θυμάμαι όταν δύο-τρεις ημέρες μετά το μετάλλιο έρχεται στο σπίτι μας στην Καλλιθέα (είχε και κωδικό όνομα για όσους γνωρίζουν...), όπου ως φοιτητές μέναμε με τον Νίκο Κουλιάτση, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης λογιστικού γραφείου σήμερα στην Πρέβεζα. «Ξύπνα ρεεεεεεεε, έχουμε στο σπίτι μας μια Ολυμπονίκη», μου φωνάζει και θυμάμαι τη Σία να έρχεται και να χτυπάει την πόρτα. Αγκαλιές, φιλιά, χαμός. «Άνοιξα το κινητό μου και χτύπαγε επί 28 ώρες», μας λέει. Πάμε για καφέ στην Καλλιθέα, στην Πλατεία Κύπρου και αρχίζουν να μας χαιρετούν από τα διπλανά τραπέζια. «Α, να σε παίρνουμε πιο συχνά για καφέ», της λέγαμε για να την πειράξουμε. Δε σταμάτησαν να έρχονται στο τραπέζι μας και να μας δίνουν συγχαρητήρια.
Από τις πρώτες ημέρες της επιτυχίας η Σία έδειξε ότι δεν ξεχνάει...
Θυμάμαι στο βοηθητικό γήπεδο της Πρέβεζας να παίζουμε μπάλα, εκείνη να «γράφει» χιλιόμετρα στο στάδιο και εμείς να σηκωνόμαστε πάνω από ένα τοιχάκι και να φωνάζουμε και οι 20 που ήμασταν εκεί: «Πάμε Σία, άντε τα κατάφερες...». Εκείνη γελούσε και μας έστελνε φιλάκια.
Θυμάμαι ότι όταν πέρασε πρώτη τη γραμμή του τερματισμού ήμουν σε ένα καφενείο στην Καλλιθέα, άρχιζα να πανηγυρίζω και οι άλλοι με κοίταζαν σαν τρελό. Δάκρυσα μετά. Η εικόνα της Πρέβεζας και της δόξας έκαναν συγκινητικό κοντράστ και δάκρυσα. Πήρα το Νίκο τηλέφωνο και οι δυο μας λέγαμε: «Τα καταφέραμε ρε μαλ..., τα καταφέραμε».
Εκείνη τη γραμμή του τερματισμού την περάσαμε όλοι μας. Όλα τα παιδιά από την Πρέβεζα που είχαμε όνειρα. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Στη ζωή υπάρχουν και οι «στραβές». Έτσι ήταν, έτσι θα είναι. Αλλά τις στιγμές αυτές και τα συναισθήματα δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ.
