Από εκεί και πέρα το όλο εγχείρημα θα περάσει σε εντελώς άλλη βάση, πιο συμμετοχική, ώστε να έχει πολύ καλύτερη οργάνωση και αποτελεσματικότητα.

Απλά να αφιερώσω ένα κείμενό μου, που είχε δημοσιευτεί στο topontiki.gr και θεωρώ πως ταιριάζει στην περίπτωση:

Το ποδόσφαιρο σπάει τις αλυσίδες 

Είναι άνοιξη του 1999. Πλησιάζει καλοκαίρι. Στα βουνά της Τσιάπας στο Μεξικό, ενώ μαίνονται οι συγκρούσεις ανάμεσα στις ένοπλες ομάδες του Απελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας και του στρατού της Κυβέρνησης της χώρας, μία παράξενη πομπή διασχίζει δύσβατα μονοπάτια.

Το λευκό δέρμα και η χαρακτηριστική αγγλική προφορά αυτών που την απαρτίζουν μαρτυρά πως δεν είναι από εκείνα τα μέρη. Συνοδεύονται από πέντε μασκοφόρους ενόπλους, των οποίων ο επικεφαλής τους ειδοποιεί πως αν έχουν στην κατοχή τους αλκοόλ, καλό θα ήταν να το ξεφορτωθούν, καθώς στις περιοχές που ελέγχουν οι Ζαπατίστας, το αλκοόλ απαγορεύεται. Δύο-τρεις το κάνουν με βαριά καρδιά, κι ενώ από μακριά ακούγονται σποραδικά πυρά, που φυσιολογικά προκαλούν φόβο στους επισκέπτες.

Έπειτα από συνεχές βάδισμα η περίεργη «παρέα» φτάνει στον προορισμό της, μία από τις βάσεις εφοδιασμού των ανταρτών. Λίγα μέτρα πιο πέρα δύο δοκάρια και τρεις ποδοσφαιρικές μπάλες αποκαλύπτουν το σκοπό της επίσκεψης των… μποέμ τυπάδων.

Οι ντόπιοι τους καλοδέχονται και τους δίνουν νερό. Αυτοί ετοιμάζονται για το μεγάλο ματς. Είναι οι Easton Cowboys και ήρθαν από το μακρινό Μπρίστολ στην εμπόλεμη ζώνη για να παίξουν μπάλα με τους Ζαπατίστας και να διεθνοποιήσουν ένα πρόβλημα. Εκείνη τη στιγμή καταφθάνουν στο σημείο καμιά 20αριά ένοπλοι, που τα πρόσωπά τους καλύπτονται από τα κλασικά κόκκινα μαντήλια των Ζαπατίστας. Έχουν έρθει από μάχη και τα ρούχα τους μυρίζουν μπαρούτι. Πόλεμο!

Με διστακτικές κινήσεις αφήνουν τα τουφέκια τους στους συντρόφους τους. Βλέπετε δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα στον κόσμο να αφήνει έκθετο το όπλο του ένας επαναστάτης για κοινωνική ελευθερία. Μα έχουν εντολή από τον ντόπιο Κομαντάντε για μια άλλου είδους μάχη, ειρηνική, που στον υπόλοιπο κόσμο προσελκύει χιλιάδες θεατών για να την παρακολουθήσουν. Φοράνε τα αθλητικά τους, με μία όμως λεπτομέρεια. Τα πρόσωπα είναι πάντοτε καλυμμένα, για το…φόβο των Ιουδαίων.

Ίσως κανείς δε θυμάται το σκορ, της αναμέτρησης Easton Cowboys-Αυτόνομη Πολιτεία της επαρχίας Francis Gomez. Και ούτε έχει σημασία. Τόσο σε αυτό το ματς, όσο και στα άλλα τρία που έδωσαν οι Άγγλοι, κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην Τσιάπας. Στα άλλα τρία όμως, οι ντόπιοι ανοίχτηκαν και αντιμετώπισαν την ομάδα από το Μπρίστολ, χωρίς να φοράνε μαντήλια.

Μύρισε ελευθερία από άκρη σε άκρη! Κάποια στιγμή οι πυροβολισμοί και τα τουφέκια ξεχάστηκαν. Για λίγο οι Ζαπατίστας αισθάνθηκαν ελεύθεροι. Έσπασαν τις αλυσίδες του φόβου και της καταπίεσης.

Οι Easton Cowboys δεν είναι μια απλή ποδοσφαιρική ομάδα. Στο καταστατικό τους περιγράφεται πως σκοπός της ίδρυσης του σωματείου είναι η προάσπιση του ήθους, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και οι ειρηνικές παρεμβάσεις στην κοινωνία για το καλό των αδύναμων του κόσμου.

Όπως άλλωστε υποστήριξε και ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ: «Όσο και να διαφέρουν μία ένοπλη ομάδα επαναστατών και μία ποδοσφαιρική ομάδα, έχουν ένα πράγμα κοινό: Ο αντικειμενικός σκοπός του κάθε μέλους ξεχωριστά, εξαρτάται από τον κοινό αντικειμενικό σκοπό.