Η δολοφονία του πατέρα Κώστα Ρέντζου, για μια ασήμαντη αφορμή, την άνοιξη του 1909 από ζωοκλέφτες στην Ήπειρο, αφήνει πίσω της χήρα μάνα, με πέντε ορφανά να «βολοδέρνουν» για να επιβιώσουν. Μεγαλωμένα μέσα στη φτώχεια, με στερήσεις και κακουχίες, δύο από τ’ αδέλφια, ο Γιάννης με το Θύμιο, βάζουν στόχο, να βρουν τους φονιάδες του πατέρα τους και να πάρουν το αίμα τους πίσω.

Διαβάζουμε από το forumprevezas.wordpress.com:

«Ο Νίκος Πάνος, που κατάγεται από το Ανώγι, χωριό και των Ρεντζαίων, ασχολήθηκε με το θέμα από αγάπη για την ιστορία του τόπου του. Δεν είναι ιστορικός –σιδεράς και οδηγός λεωφορείου είναι. Επιπλέον δεν πήγε γυμνάσιο, αφού το άφησε τους πρώτους μήνες για να γίνει σιδεράς. Όμως, για δέκα χρόνια έψαξε παντού, βρήκε στοιχεία, άκουσε ιστορίες από τους παλιούς και μας τα μεταφέρει οργανωμένα σε ένα ογκώδη τόμο 432 σελίδων.

Μας μεταφέρει, τεκμηριωμένα και με ζωντάνια, την ιστορία δύο αμούστακων αδερφών, του Θύμιου και του Γιάννη Ρέντζου από το Ανώγι, που ξεκινώντας από τη δίψα για εκδίκηση για τη δολοφονία του πατέρα τους καταλήγουν να γίνουν, για αρκετό διάστημα, οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, πολιτικού και οικονομικού, σε ολόκληρη την Ήπειρο. Μια Ήπειρο, που την εποχή της δεκαετίας του ’20, μόλις απελευθερωμένη, μαστίζεται από συμμορίες ζωοκλεφτών και ληστών, που κυριολεκτικά τη λυμαίνονται. Κάποια στιγμή, μετά από σειρά ληστειών, απαγωγών και φόνων, αμνηστεύονται και περνούν στην υπηρεσία του κράτους. Και τότε, από μέσα, οργανώνουν τη μεγάλη ληστεία της Πέτρας στις 13 του Ιούνη του 1926. Μια ληστεία με πολύ αίμα και αρκετά χρήματα. Κάποιοι –τμήμα της συμμορίας (Κουμπαίοι)– συλλαμβάνονται και μετά από δίκη εκτελούνται. Οι Ρεντζαίοι αρχικά διαφεύγουν και μέσω Αλβανίας, Ιταλίας και Ρουμανίας φτάνουν στη Βάρνα της Βουλγαρίας, όπου και συλλαμβάνονται. Μετά από δίκη εκτελούνται στην Κέρκυρα».