Η εξαιρετική πρωτοβουλία της Κινηματογραφικής Λέσχης Πρέβεζας, του Προέδρου της Δημήτρη Παπαδήμου και όλων των μελών, να καλέσουν τον Στέλιο Κούλογλου στην Πρέβεζα και να προβληθεί το ντοκιμαντέρ του «Νεοναζί: Το ολοκαύτωμα της μνήμης» (διαβάστε ΕΔΩ τι πραγματεύεται η ταινία), αποτέλεσε ένα «λιθαράκι», ώστε η ιστορική μνήμη στην Πρέβεζα, επίσης τόπο που «μάτωσε» κατά την περιόδο της Κατοχής, να παραμείνει άσβεστη, σε όσους βέβαια δε θέλουν να ξεχάσουν.

Ο Στέλιος Κούλογλου επέστρεψε στην Πρέβεζα έπειτα από 4 χρόνια, όταν είχε παρουσιάσει το ντοκιμαντέρ "Εξομολογήσεις ενός οικονομικού δολοφόνου" και τότε είχε ταράξει τα... νερά. Χθες το επανέλαβε.

Μετά την προβολή ακολούθησε συζήτηση με το κοινό.

Αποτέλεσε μάλιστα ιδιαίτερη τιμή για εμάς, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος όπως ο Στέλιος Κούλογλου, με πολλά δημοσιογραφικά «παράσημα», επέλεξε το atpreveza (αφού πρώτα παραχώρησε συνέντευξη στα παιδιά του δευτέρου λυκείου Πρέβεζας που εκδίδουν τη Μαύρη Κιμωλία) και μίλησε στην κάμερα της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας για το ντοκιμαντέρ, αλλά και για το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, τονίζοντας πως: «...θα γυρίσω σε όλη την Ελλάδα για να δείξω τι συμβαίνει και αφυπνίζοντας τις ιστορικές μνήμες». Σκοπεύει μάλιστα μετά την Πρέβεζα να ταξιδέψει στα Γιάννενα, στη Μακεδονία, στην Κρήτη.

Αρχικά ποιος ήταν ο στόχος σας για να κάνετε αυτό το ντοκιμαντέρ;

Ήμουν αγανακτισμένος με το αποτέλεσμα και αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν μια χώρα η οποία ακόμη πληρώνει τη Γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο να ψηφίζει το 7% Χρυσή Αυγή και πολύ περισσότερο να ψηφίζουν σε περιοχές όπως τα Καλάβρυτα και το Δίστομο, γιατί έτσι είχε εμφανιστεί από τα Μέσα ενημέρωσης, να υπάρχουν τόσοι που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Και άρχισα να ερευνώ το θέμα και συγχρόνως θέλησα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ με το οποίο να θυμίσω στους Έλληνες το παρελθόν τους, γιατί έχει αρχίσει με την πάροδο του χρόνου και των γενεών και χάνεται αυτό. Ήθελα δηλαδή να ξανανάψω λίγο το φανάρι, να ξαναζωντανέψω τη μνήμη, αυτή ήταν η ιδέα.

Τώρα που είπατε μέσα ενημέρωσης, τελικά όπως είναι χαρακτηριστική ερώτηση του απλού πολίτη, κάνουν περισσότερο καλό ή κακό;

Τα μέσα ενημέρωσης είναι θα έλεγα αναγκαίο κακό. Δηλαδή δεν θα ήταν σωστό να μην υπάρχουν, αλλά με τον τρόπο που λειτουργούν συχνά διαστρεβλώνουν την έννοια της ενημέρωσης, έχουν δικά τους σχέδια και δεν ενημερώνουν σωστά όπως πρέπει τους πολίτες. Αλλά είναι αναγκαίο κακό, δεν μπορείς να τα καταργήσεις και πρέπει να βγουν και άλλα μέσα ενημέρωσης τα οποία να ακολουθήσουν μια άλλη πολιτική, να λένε την αλήθεια. Και αυτό που γίνεται και στο tvxs και αυτό που κάνετε και εσείς, το ίντερνετ δηλαδή δίνει κάποιες νέες δυνατότητες που δεν υπήρχαν παλιότερα για να υπάρξει μια διαφορετικού τύπου πιο ελεύθερη και αντικειμενική ενημέρωση.

Βλέποντας το ντοκιμαντέρ μας θύμισε κάτι από την παλιά ΕΡΤ και τις εκπομπές που βλέπαμε σε αυτή. Υπάρχει η πιθανότητα έστω αυτό το μόρφωμα, η δημόσια τηλεόραση να φτάσει στο επίπεδο της ΕΡΤ;

Για να γίνει θα πάρει πάρα πολύ χρόνο και το ερώτημα είναι γιατί να γίνει μια άλλη τηλεόραση ενώ υπήρχε αυτή και αντί να βελτιώσουμε την υπάρχουσα θα έπρεπε να καταργήσουμε τα πάντα, να δημιουργήσουμε τόσο μεγάλο θέμα, να εξευτελιστούμε διεθνώς και να καταλήξουμε μετά από μερικά χρόνια στο ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό είναι αστείο και έγινε για άλλους λόγους. Έγινε γιατί υπήρχε μνημονιακή απαίτηση να απολυθούν 2000 μέχρι τέλη Ιουνίου και έπρεπε κάποιοι να βρεθούνε μαζεμένοι. Γιατί ο Πρωθυπουργός νόμιζε ότι η ΕΡΤ για κάποιο λόγο τον σαμποτάρει γιατί έκανε απεργίες όταν πήγαινε στο Πεκίνο. Γιατί θεωρούσαν ότι δεν ελέγχουν την ΕΡΤ και θέλανε να φτιάξουν έναν μηχανισμό τον οποίοι να μπορέσουν να ελέγχουν 100%. Έναν μηχανισμό προπαγάνδας, μια ντουντούκα. Αλλά αυτό το σχέδιο κατέρρευσε, βρεθήκανε σε δύσκολη θέση και τώρα εδώ είμαστε...

Έρχεστε σε επαφή με πολύ κόσμο λόγω των προβολών του ντοκιμαντέρ και με μαθητές όπως είπατε. Ποιες οι αντιδράσεις τους; Η αμάθεια τελικά ειδικά στις μικρές ηλικίες; Όσο περνούν οι γενιές, οι μεγαλύτεροι πεθαίνουν και δεν μεταφέρουν την ιστορία...

Ε σίγουρα είναι αλλιώς να τα έχουν ζήσει οι γονείς και αλλιώς οι παππούδες σου. Όσο περνάει ο χρόνος αυτά τα πράγματα σβήνουν και δεν πρέπει να σβήνουν. Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα επειδή στην Ελλάδα η ιστορία δεν διδάσκεται σωστά, όπως και στα περισσότερα σχολεία του κόσμου, αλλά ειδικά στην Ελλάδα λόγω και της μεταπολεμικής εξέλιξης, του εμφυλίου πολέμου πολλά πράγματα έχουν αποσιωπηθεί. Και αυτό κάνει δυσκολότερη την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής από αυτή την άποψη, την ιστορική πλευρά».

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, έχει αλλάξει τα πράγματα ή το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή» θα συνεχίσει να υπάρχει;

Το φαινόμενο Χρυσή Αυγή θα παραμείνει. Δεν είναι κάτι που εξαλείφεται με πέντε συλλήψεις. Πηγάζει από βαθύτερα κοινωνικά και πολιτισμικά αίτια, που δεν έχουν εξουδετερωθεί. Υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση, ανεργία, ένα κομμάτι των ανέργων οργίζεται και δικαιολογημένα. Άσχετα βέβαια αν η οργή αυτή διοχετεύεται με λάθος τρόπο προς τη Χρυσή Αυγή.

Υπάρχει επίσης πολιτιστικό κενό. Η χώρα δεν έχει γαλουχηθεί με τις έννοιες της πολυπολιτισμικότητας, να ανοιχθεί προς τα έξω. Υπάρχει ένας φόβος ότι μας απειλούν διάφοροι και αντιμετωπίζουμε και το πρόβλημα της μετανάστευσης. Αν δεν αναιρεθούν αυτά θεωρώ πως θα έχουμε τη Χρυσή Αυγή ή μια ακροδεξιά τέτοιου τύπου, ενδεχομένως όχι τόσο ανοικτά νεοναζί, αλλά μια ακροδεξιά τέτοιου τύπου.

Για ποιο λόγο αυτά τα φαινόμενα βρήκαν έδαφος τόσο έντονα και τόσο γρήγορα. Ήταν μόνο η κρίση ή ήταν κάτι παραπάνω;

Ήταν το μεταναστευτικό, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο, αλλά το μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η κρίση ώστε να αναπτυχθεί ένα μόρφωμα όπως η Χρυσή Αυγή. Υπάρχει όμως στην Ελλάδα από την Κατοχή και μετά ένα κομμάτι, 5-7%, που κινείται σε ακροδεξιά κατεύθυνση. Είναι οι χουντικοί, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι ταγματασφαλίτες. Το βρίσκεις παντού και υπάρχει ακόμη και σήμερα αυτό.

Πόσο εύκολο είναι να κάνει κάποιος ιστορικό-πολιτικό ντοκιμαντέρ; Είναι το μέλλον, ώστε να φτάσει η ιστορική πληροφορία στον κόσμο;

Δεν είναι εύκολο... σπορ. Είναι δαπανηρό. Απαιτεί πολλή δουλειά και το αποτέλεσμα είναι τελικά 1-1,5 ώρα. Αλλά σε μία εποχή που τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης έχουν χάσει την αξιοπιστία τους και τα εναλλακτικά ακόμη δεν έχουν καταλάβει τη θέση που θα καταλάβουν στο μέλλον, τα ντοκιμαντέρ παίζουν και το ρόλο της ενημέρωσης. Είναι μία τάση που ξεκίνησε από τις αρχές του 2000. Σας θυμίζω ότι ο Μάικλ Μουρ έκανε αντιπολεμικό ντοκιμαντέρ στην Αμερική, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μιλήσει κάποιος κατά του πολέμου.

Έχει βρεθεί κόσμος να σας πει ότι ψήφιζα Χρυσή Αυγή, αλλά τώρα που είδα το ντοκιμαντέρ άλλαξα;

Όχι! Αλλά νομίζω θα είναι δύσκολο να το πει σε εμένα.