Έτος: 2013 - Xώρα: Ιαπωνία - Διάρκεια: 121 λεπτά

Παίζουν: Masaharu Fukuyama, Machiko Ono, Yôko Maki

Μια τρυφερή ματιά στους οικογενειακούς δεσμούς και στους μηχανισμούς της αγάπης, που δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους.

Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και Ειδική Μνεία, στο Φεστιβάλ των Καννών το 2013.

Στείλτε mail στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνό σας και την ένδειξη "ΠΑΤΕΡΑΣ" στο "θέμα" του mail, μέχρι και τις 12:00 της 3ης Δεκεμβρίου και μπείτε στην κλήρωση για δύο μονές προσκλήσεις.

Ο Ριότα έχει αποκτήσει ό,τι έχει με σκληρή δουλειά, και πιστεύει πως τίποτα δεν μπορεί να ανακάμψει την πορεία του προς την τέλεια ζωή. Ώσπου μια μέρα, αυτός κι η γυναίκα του, η Μιντόρι, δέχονται ένα τηλεφώνημα από το μαιευτήριο. Όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια ο 6χρονος γιος τους Κέιτα, δεν είναι ο βιολογικός τους γιος καθώς μαθαίνουν ότι στο μαιευτήριο τους έδωσαν λάθος παιδί.

Ο Ριότα αναγκάζεται να πάρει μια απόφαση που θα του αλλάξει τη ζωή,διαλέγοντας το «θρέμμα» αντί για το «γέννημα».

Ο ήρωας μας βλέπει την αγάπη και την αφοσίωση της γυναίκας του Μιντόρι, στο πραγματικό τους παιδί, που για έξι χρόνια μεγάλωνε με τη φτωχή, αλλά στοργική οικογένεια που ανέθρεψε το βιολογικό τους παιδί και βιώνουν κι εκείνοι ένα αντίστοιχο δράμα. Σταδιακά ο πρωταγωνιστής αρχίζει να αναρωτιέται αν υπήρξε πραγματικά «πατέρας» όλα αυτά τα χρόνια..(tvxs)

Κριτική από τον Γιώργο Κρασσακόπουλο (flix.gr)

Με μια ιστορία σαν αυτή, το πρώτο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς θα ήταν το μελόδραμα, ένα δακρύβρεχτο ηχηρό δράμα που ξέρει τον εύκολο δρόμο για την καρδιά και τους δακρυγόνους αδένες των θεατών. Μόνο που ο Κόρε-Εντα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για κάτι τέτοιο, παραδίδοντας στη θέση του, μια τρυφερή, συγκινητική μεν μα και μελαγχολικά χιουμοριστική ιστορία πάνω στην αγάπη και τους δεσμούς. Οικογενειακούς ή αίματος.

Κι όχι ότι το ένα δεν έχει να κάνει με το άλλο, όπως ανακαλύπτει ο κεντρικός του ήρωας, ο πολυάσχολος αρχιτέκτονας που μπερδεύει τον ρόλο του ικανού, με αυτόν του καλού πατέρα. Και ναι, ένα μήνυμα σαν αυτό για τον τρόπο που η αγάπη ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, χτίζεται σε κάτι πολύ πιο πολύπλοκο από την πατρότητα, μπορεί να ακούγεται εύκολο συμπυκνωμένο σε μία φράση, όμως το φιλμ σε βοηθά να την αντιληφθείς με έναν πιο ενδιαφέροντα και αποτελεσματικό τρόπο.

Το συναισθηματικό ταξίδι του Ριότα, οι ξεκάθαρες διαφορές του από τον άνθρωπο που μεγαλώνει τον βιολογικό γιο του, η αντίστιξη ανάμεσα στις δύο οικογένειες μπορεί κάπου κάπου να γίνονται υπερβολικά προφανείς, όμως ο Κόρε-Εντα ξέρει να κρατά τις ισορροπίες και να χτίζει στιγμές αξιοθαύμαστης συναισθηματικής καθαρότητας και χαμηλότονου μεγαλείου που δεν μπορείς παρά να του υποκλιθείς.

Περισσότερο από τους οικογενειακούς δεσμούς, για την σημασία της ανατροφής σε σχέση με την καταγωγή, ο Κόρε-Εντα μιλά εδώ για τους μηχανισμούς της αγάπης που μοιάζουν εξαιρετικά πιο πολύπλοκοι απ΄οτιδήποτε άλλο ακόμη και στην «ανιδιοτελή» εκδοχή τους, αυτή ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά. Κι ακόμη περισσότερο, μιλά για κάτι πιο εσωτερικό κι ενδιαφέρον, για όλα εκείνα που κρύβουμε στην καρδιά μας, για την μυστηριώδη διαδικασία που μας κάνει να ανοίγουμε μια αγκαλιά ή να οπισθοχωρούμε στον εγωισμό μας, για την συλλογική μα και ταυτόχρονα απόλυτα προσωπική, μαγική διαδικασία του να είμαστε άνθρωποι.