Παρακολουθώ τώρα τελευταία ότι ο κ. Μπάρκας πυκνώνει τις εμφανίσεις του στα τοπικά ΜΜΕ με διάφορα δελτία τύπου. Δε θα κάτσω να απαντήσω στη προσπάθειά του να βαφτίσει το κρέας ψάρι αλλά για το διθύραμβο νίκης που έβγαλε για το νόμο για τα εργασιακά που ψήφισαν πρόσφατα δεν μπορώ να τον αφήσω ασχολίαστο.
Αναφέρομαι στο περίφημο νομοσχέδιο της Έφης Αχτσιόγλου για τα εργασιακά, το οποίο «πέρασε» από τη βουλή και προβλήθηκε ως πακέτο φιλεργατικών ρυθμίσεων. Κάλλιστα όμως μπορεί να συνυπάρχει με την κυριαρχία της μερικής απασχόλησης, τις ελαστικές μορφές, την απουσία σταθερής δουλειάς και ωραρίου και συνολικά τις μνημονιακές ανατροπές στις εργατικές κατακτήσεις.
Το νομοθέτημα ψηφίστηκε κατά προτεραιότητα στη βουλή, δείχνοντας ότι ο ρόλος του δεν ήταν να ενισχύσει τις εργατικές διεκδικήσεις αλλά να αποτελέσει μία εντυπωσιακή παράγραφο στο αφήγημα της πρωθυπουργικής ομιλίας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Το επικαιροποιημένο δηλαδή αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί «φιλολαϊκής διαχείρισης» του μνημονίου. Διαφημίστηκε από την κυβέρνηση σχεδόν ως «επαναστατικό» και μάλιστα ενοχλητικό για τους δανειστές. Όμως είναι τόσο …επικίνδυνο για τον σύστημα, που τις «φιλεργατικές» διατάξεις του ψήφισε ακόμη και η Νέα Δημοκρατία (καταψηφίζοντάς το επί της αρχής)!
Πιο συγκεκριμένα:
1) Βασική ρύθμιση του νομοσχεδίου αφορά την υποχρέωση των εργοδοτών για τη δήλωση των υπερωριών και μάλιστα ηλεκτρονικά. Η ρύθμιση είναι στην πράξη χωρίς αντίκρισμα, αφού διατηρούνται πλήρως οι διατάξεις για την περίφημη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που δίνουν στον εργοδότη τη δυνατότητα να προσαρμόσει τα ωράρια στις ανάγκες του. Επίσης υφίσταται και το νομοθετικό πλαίσιο για την εργασία τις Κυριακές και αργίες. Την ίδια στιγμή, με ρυθμίσεις που πέρασαν στο τελευταίο πολυνομοσχέδιο για τη 2η αξιολόγηση πριν το καλοκαίρι, ενισχύθηκε η δράση των περίφημων «δουλεμπορικών» γραφείων ευρέσεως εργασίας, αφού καταργήθηκε ο μόνος περιορισμός που είχε απομείνει, δηλαδή η απαγόρευση της εκχώρησης της δραστηριότητας των γραφείων αυτών σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Στην πράξη ο εργοδότης –και κυρίως ο …μεγαλοεπενδυτής εργοδότης– έχει δεκάδες τρόπους όχι μόνο να αποφύγει την καταγραφή άρα και πληρωμή των υπερωριών αλλά να προσαρμόσει τον εργάσιμο χρόνο και τα δικαιώματα στις …επιχειρησιακές ανάγκες.
2) Το δεύτερο πλέγμα διατάξεων για το οποίο «περηφανεύεται» η κυβέρνηση αφορά τον περιορισμό των εκβιασμών μέσω των προγραμμάτων «οικειοθελούς αποχώρησης». Το μέτρο αυτό επίσης χάνεται μέσα στη συνθήκη υψηλής ανεργίας και διατήρησης του γνωστού ως «διευθυντικού δικαιώματος». Στις περιπτώσεις που επιχειρήσεις επιθυμούν να εκβιάσουν, απαιτούν και ενίοτε λαμβάνουν ακόμη και βεβαιώσεις καταβολής αποδοχών που είναι ψευδείς. Πρόκειται για καταστάσεις που πολύ συχνά καταγγέλλονται από σωματεία.
3) Το τρίτο που προβάλλει ιδιαίτερα η κυβέρνηση είναι η σύντομη εκδίκαση των εργατικών διαφορών και η δυνατότητα έκδοσης διαταγής πληρωμής, που αφορά ακόμη και την ιδιωτική περιουσία του εργοδότη που οφείλει μισθούς. Πρόκειται για τα άρθρα 50 και 51 του νομοσχεδίου, τα οποία έχουν ως θετικό στοιχείο την αποσαφήνιση αυτής της δυνατότητας όμως μένουν σε αυτό. Μάλιστα, ξεκαθαρίζεται ότι αυτό αφορά μόνο την καταβολή μισθών και όχι το σύνολο των εργατικών διαφορών, δηλαδή την αποζημίωση ή άλλες διεκδικήσεις. Η ίδια η υπουργός Εργασίας παραδέχθηκε ότι αυτές οι ρυθμίσεις παραμένουν στη διακριτική ευχέρεια του δικαστηρίου. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε: «όταν βάζεις μια τέτοια προθεσμία, τα δικαστήρια που μπορούν να την τηρήσουν και υπάρχουν δικαστήρια που μπορούν να την τηρήσουν, γιατί υπάρχουν δικαστήρια που τηρούν τις σύντομες προθεσμίες». Δηλαδή υπάρχουν και αυτά που …δεν τις τηρούν και όλοι γνωρίζουν την αυξημένη δυνατότητα επιρροής σε δικαστικούς θεσμούς, ιδίως από μεγάλους επιχειρηματίες. Ειδικά όσον αφορά το θέμα της κατάσχεσης της περιουσίας του εργοδότη, η Ε. Αχτσιόγλου ανέφερε πως «δίνουμε “ορατότητα” στο δικαίωμα, δηλαδή λέμε στον δικαστή, ότι εδώ μπορείς να δώσεις και οφείλεις να εκδόσεις διαταγή πληρωμής και θα έχει ο εργαζόμενος στα χέρια του από την επόμενη μέρα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, έναν εκτελεστό τίτλο, για να μπορέσει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του».
Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι οι άνεργες και οι άνεργοι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από μια κυβέρνηση , τα στελέχη και τους παρατρεχάμενούς της, που είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία. Μια κυβέρνηση που βάζει πλάτη για να περάσει το κεφάλαιο άβρεχτο την βαθιά δομική καπιταλιστική κρίση.
Η συναίνεση-ανοχή των εργαζομένων στην κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει. Δεν πείθει ιδιαίτερα το δίλημμα «4ο μνημόνιο με νεοσυντηρητική αριστερά ή δεξιά στην κυβέρνηση». Τη «γραβάτα» που επιχειρεί να πνίξει την εργατική τάξη και τους αγώνες τη φοράνε σε όλο το μνημονιακό μπλοκ(πρώην και νυν).
Το θέμα είναι να μην παγιδευτούμε σε σενάρια «εκλογικής αναμονής» ή σε νέους επίδοξους σωτήρες των καμερών και των διαταξικών αντιμνημονιακών καλεσμάτων ή σε «εθνικές» επιτροπές για τη διευθέτηση του χρέους.
Χρειάζεται να συγκροτηθούμε σε ένα αγωνιστικό ενωτικό κέντρο που θα διακηρύξει τον ανένδοτο αγώνα απελευθέρωσης των εργαζομένων και του λαού από μνημόνια, ΕΕ, ΔΝΤ και επιχειρηματική δικτατορία. Με σχέδιο και υπομονή. Με διακηρυκτικό πλαίσιο αναγκών και διεκδικήσεων του σύγχρονου εργαζόμενου που θα σπάει τη «ζητιανιά» και τη διαπραγμάτευση της εξαθλίωσης. Που θα διεκδικεί τον πλούτο που παράγουμε, θα μπλοκάρει την πολεμική προετοιμασία, θα οργανώνει τη δημοκρατία της «ταξικής πάλης» απέναντι στο σύγχρονο αντεργατικό δίκαιο και τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό.
Και κυρίως να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας ως δημιουργούς της ιστορίας, να αντιλαμβανόμαστε τα πιο ριζοσπαστικά της σκιρτήματα, να την «ακούμε περισσότερο», να νοιώθουμε τμήμα της. Να μην αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας ως εκλογικό πελάτη ή αντικείμενο για να «βγάζει συμπεράσματα».
Το μέτωπο και το αγωνιστικό κέντρο είναι κοινό. Υποφέρουμε και στη δουλειά και στη γειτονιά και στην εκπαίδευση. Εξάλλου σήμερα όλα είναι «δουλειά», όλος ο χρόνος πρέπει να πάει στο κεφάλαιο. Στη μάθηση, στη διασκέδαση, στο γήπεδο, στην τηλεόραση, στη βόλτα στο πάρκο. Δουλειά και την Κυριακή. Δε μας αξίζει αυτό το μέλλον. Αυτή η πορεία μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.
