Θέλεις να κάνεις αιματηρές οικονομίες ώστε να νοσηλευτείς όποτε χρειαστεί στο ιδιωτικό θεραπευτήριο της επιλογής σου; Φυσικά, με τις ευλογίες του κράτους, δημοκρατία έχουμε.
Θέλεις μήπως αντί για αυτό να μαζεύεις λεφτά για να σπουδάσει το παιδί σου στο πανεπιστήμιο της επιλογής του αν τυχόν δεν περάσει στις πανελλήνιες; Λυπάμαι, ατύχησες. Πρέπει να το στείλεις μετανάστη.
Στη χώρα μας ντυνόμαστε όπως θέλουμε, αγοράζουμε όποιο αμάξι και σπίτι θέλουμε και πάμε σε όποιο νοσοκομείο θέλουμε, αρκεί να μπορούμε βέβαια να τα πληρώσουμε. Προφανώς μερικοί μπορούν να πληρώσουν για όλα αυτά και τα αγοράζουν, άλλοι δεν μπορούν και διαλέγουν κάποια από αυτά, μερικοί δυστυχέστατα δεν μπορούν να πληρώσουν για κανένα από αυτά και μερικοί μπορούν αλλά ωστόσο διαλέγουν να μην το κάνουν. Αλλά σε αυτή τη χώρα όπου εδώ και καιρό όλα είναι προς αγορά και πώληση, ακόμα απαγορεύεται η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πόσα δισεκατομμύρια χάθηκαν σε συνάλλαγμα για τις σπουδές των παιδιών μας στο εξωτερικό; Και, αλήθεια, τι είναι οικονομικότερο; Να σπουδάζεις νοικιάζοντας δικό σου σπίτι σε άλλη πόλη της Ελλάδας, να σπουδάζεις στο εξωτερικό ή να σπουδάζεις σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της πόλης σου; Δεν αναρωτιέστε πόσες δημόσιες σχολές θα κλείσουν λόγω έλλειψης φοιτητών μόλις επιτραπούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Μήπως πολλοί αντιδρούν υπερασπιζόμενοι τα ατομικά τους συμφέροντα;
Και η ισότητα στην εκπαίδευση; Ισότητα στην προσφορά αγαθών και στην πρόσβαση σε υπηρεσίες δεν υπάρχει πουθενά στις κοινωνίες που οργανώνονται με βάση την ιδιωτική οικονομία ή έστω παραδέχονται την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας. Και όσο και αν κάποιοι τις κατηγορούν, δεν μπορούν να μην παραδεχτούν ένα βασικό πλεονέκτημά τους. Οι κοινωνίες αυτές σου παρέχουν ελευθερίες επιλογών. Βαλθήκαμε όμως στη χώρα μας να τα βάλουμε με τον καπιταλισμό πολεμώντας πρώτα όλα τα καλά του και αποδεχόμενοι πλήρως όλα του τα κουσούρια. Επιτρέπεται να χρεωθείς μέχρι το λαιμό παίζοντας στο καζίνο αλλά όχι για να στείλεις το παιδί σου σε μια ιδιωτική σχολή.
Το ιδιωτικό πανεπιστήμιο είναι απλά άλλο ένα ταμπού. Υπάρχει αναπτυγμένος ιδιωτικός τομέας στην εκπαίδευση ήδη από την ηλικία της προσχολικής αγωγής. Αν αντέχουμε την έλλειψη ισότητας στα τετράχρονα, θα πρέπει να την ανεχτούμε και στα δεκαοχτάχρονα.
Ξέρω ότι σε πολλούς η εικόνα του πλούσιου καλομαθημένου νέου που θα σπουδάζει άκοπα στο ιδιωτικό κολλέγιο των βορείων προαστίων προκαλεί συνειρμούς οκτωβριανής επανάστασης. Εμένα μου είναι σχεδόν αδιάφορη. Προτιμώ να εστιάσω στην εικόνα του νεαρού που θα δουλεύει για να συνεισφέρει στα έξοδα των διδάκτρων του η του πατέρα που θα πάρει δάνειο με υποθήκη το σπίτι του μόνο και μόνο για να σπουδάσει το παιδί του αυτό που θέλει.
Γιατί έτσι τους αρέσει. Γιατί, απλά, υπάρχουν κάποιοι που τους συμφέρει, το θέλουν και το μπορούνε. Όπως δηλαδή και με τα κινητά, τα αυτοκίνητα και τα ακίνητα, αλλά για ένα πολύ σημαντικότερο σκοπό.
Να το πούμε απλά. Θέλει ο άλλος να σπουδάσει και το κράτος το απαγορεύει.
Για πόσο ακόμα;
Email για σχόλια- παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
