Πιρουέτα: (στο χορό, στις παγοδρομίες κλπ) η επί τόπου πλήρης περιστροφή του σώματος χορευτή ή χορεύτριας γύρω από τον άξονα του/της, καθώς ισορροπεί σταθερά στο ένα πόδι, ενώ με το άλλο πόδι, το κεφάλι και τα χέρια δίνει στο σώμα τη φορά της κίνησης [Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη].

Μπαίνοντας στην εβδομάδα των Παθών είχαμε την πρόκληση να υποστούμε μια νέα κυβερνητική μανούβρα, πιρουέτα αυτή τη φορά, στην τάχατες ‘σκληρή διαπραγμάτευση’ που διεξάγει με τους ‘θεσμούς’: ενώ τα είχαν ‘βρει’ σε όλα τα βασικά ζητήματα, και το ‘νταραβέρι’ ήταν έτοιμο να κλείσει, έγινε ο ‘κακός χαμός’, στο θέμα της ‘προληπτικής ψήφισης’ της ‘κάβας’ των 3,6 δις ευρώ για την περίπτωση – τη σίγουρη – που δεν καλυφτεί το τερατώδες πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5 % (του ΑΕΠ) που απαιτείται για το 2018. Μολονότι, η κυβέρνηση είχε αποδεχτεί τη θεσμόθετηση του αυτόματου ‘κόφτη’, το ΔΝΤ ‘αρνήθηκε’ να συμφωνήσει.

Ποια είναι η ουσία; Κυβέρνηση και θεσμοί γνωρίζουν ότι και το 3ο μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει, ότι δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί ο στόχος του πλεονάσματος από την οικονομία μας, η οποία οδεύει προς πλήρη κατάρρευση.  Η κ. Μέρκελ, όμως,  δεν μπορεί να το παραδεχτεί αυτό στη Γερμανική βουλή. Αυτό θα ενισχύσει, έτι περαιτέρω, τις θέσεις του ακροδεξιού κόμματος Afd. Αλλά και το ταμείο δεν μπορεί να εμφανίσει νέα ‘ατυχή  πρόβλεψη’ όσον αφορά το ελληνικό πρόγραμμα. Ζητούν λοιπόν παραπέρα ‘εγγυήσεις’, επιχειρώντας να ρίξει ο ένας ‘θεσμός’ στον άλλον την ευθύνη της διαφαινόμενης αποτυχίας.

Η κυβέρνηση, από την μεριά της, δεν μπορεί να παραδεχτεί την πραγματικότητα, η οποία συνοψίζεται στην απλή εξίσωση ευρώ=μνημόνια = ‘κόφτης’= ό,τι άλλο χρειαστεί, καταφεύγει στα τερτίπια. Η πιρουέτα, είναι ο μοναδικός κυβερνητικός ελιγμός που απομένει, προκειμένου να θολώσουν τα νερά, και να ψηφιστούν από τους 153, τα πρόσθετα μέτρα. Είναι απολύτως βέβαιο, ότι ακόμα και αν ο ήλιος ανατείλει από τη δύση, δεν πρόκειται η κυβέρνηση και το ‘δημοκρατικό ευρωπαϊκό μπλοκ’ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και προσφάτως το κόμμα του κ. Λεβέντη) να αποκλίνει ούτε χιλιοστό από το στόχο του. Τι κι αν καταστρέφεται η ελληνική κοινωνία, τι κι αν δεν υπάρχει καμία  προοπτική στην οικονομία μας, η βούληση τους στην πάση θυσία παραμονή στο ζουρλομανδύα του ευρώ είναι αταλάντευτη και αμετακίνητη.

Ο νέος ‘δικομματισμός’ που στήνεται, με κύριους ‘μονομάχους’ τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, δεν έχει καμία απολύτως πολιτική ουσία: οι δύο ‘μονομάχοι’ διαγκωνίζονται για το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τα σχέδια των δανειστών και τις υποτιθέμενες ‘μεταρρυθμίσεις’, δηλαδή τη συνέχιση με ακόμη περισσότερη ένταση της λιτότητας και της μείωσης του εργατικού κόστους με το τσάκισμα της εργασίας. Μαζί με το γενικό ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας και του λαού.

Έτσι, τα νέα ‘συνεταιράκια’ στο ρόλο του ‘καλού’ και του ‘κακού’ ανακριτή, ρόλο που θα παίζουν εναλλάξ, είναι ικανά για το μεγαλύτερο τυχοδιωκτισμό σε βάρος των συμφερόντων της χώρας και του λαού, προκειμένου να προωθήσουν τα στενά κομματικά τους συμφέροντα εξυπηρετώντας ομόθυμα τα σχέδια της ολιγαρχίας. Επιδεικνύουν, έτσι, απόλυτη περιφρόνηση προς την λαϊκή και την εθνική κυριαρχία, προς την ίδια τη δημοκρατία.

Ένα είναι σίγουρο: η συμφωνία με τους θεσμούς θα κλείσει. Για να ανακοινωθεί, όμως, πρέπει πρώτα να φτάσει στην κορύφωσή του το ‘δράμα’ που παίζεται – ως φάρσα – και αφού πρώτα πειστεί το ‘πόπολο’ ότι πράγματι κινδυνεύουμε με χρεωκοπία και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται σοβαρά τη ‘ρήξη’ με κίνδυνο να μην πληρωθούν …μισθοί και συντάξεις (!).

Το ζητούμενο είναι πότε θα αποφασίσουμε ότι δεν πάει άλλο. Πότε θα πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και θα καθορίσουμε την τύχη μας, στη γωνιά αυτή του πλανήτη, στο σπίτι μας. Με σύνεση, με λογισμό και μ’ όνειρο.

Δεν μπορούμε να επιλέξουμε το ‘χειρότερο κακό’, που εμφανίζεται με ‘προοδευτικό’, ‘αριστερό’ μανδύα.

Οφείλουμε να τους διώξουμε όσο είναι ακόμη καιρός…όπως διώξαμε και τους ‘άλλους’. Και θα το  ξανακάνουμε αν χρειαστεί…

Παλεύουμε να βρουν δικαίωση οι προσδοκίες μας για μια καλύτερη ζωή.