Μεγάλη, ασυνήθιστα μεγάλη, φασαρία κάνουν τα ΜΜΕ για την κατάσταση στη Βενεζουέλα.

Μας παρουσιάζουν μια ζοφερή κατάσταση στη χώρα αυτή, όπου οι κάτοικοι δεν έχουν είδη πρώτης ανάγκης, στήνονται σε ουρές για να αποκτήσουν κάποια τέτοια είδη, υπάρχουν περικοπές στην ηλεκτροδότηση και ότι η χώρα είναι ένα καζάνι που ‘βράζει’ για όλα όσα συμβαίνουν εκεί. Ακόμα μας λένε ότι οι ΗΠΑ ‘ανησυχούν’ για τις εξελίξεις στην περιοχή.

Όλα αυτά έχουν και την ‘ευτράπελη’ πλευρά τους καθώς ανασύρθηκε μια ιστορία για τον τέως πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, ο οποίος αποδείχτηκε ‘ερωτύλος’, παρενοχλούσε σεξουαλικά τις γυναίκες-υπαλλήλους της πρεσβείας, και κάπου εμπλέκεται και ο Αλέξης Τσίπρας, διότι δεν τον ‘αποκάλυψε’ εγκαίρως, για να μη γίνει ‘σκάνδαλο’ και αναχαιτιστεί η πορεία του τελευταίου προς την εξουσία.

Όλα αυτά τι έχουν να κάνουν με μας;

Αυτά που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ότι η πολιτική παράταξη που ‘κυβερνά’ τη Βενεζουέλα σήμερα, ο Μαδούρο και πριν αυτόν ο Τσάβεζ, μιλούν στο όνομα του Σιμόν Μπολιβάρ ενός ανθρώπου ο οποίος θεωρείται ο ‘απελευθερωτής’ της Νότιας Αμερικής. Επίσης γνωρίζουμε ότι εκεί, αλλά και σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής – Ισημερινό, Βραζιλία, Αργεντινή και αλλού – γίνεται μια προσπάθεια ‘αυτονόμησης’ από την μέγγενη των ΗΠΑ, οι οποίες κατά το παρελθόν βαρύνονται με την υποκίνηση πλείστων όσων πραξικοπημάτων, με ‘κορυφαίο’ το διαβόητο, αιματηρό πραξικόπημα στη Χιλή και την εκτέλεση του Σαλβαδόρ Αλλέντε, εκλεγμένου προέδρου της χώρας. Και αυτά τα πραξικοπήματα έγιναν για τη στήριξη των συμφερόντων (οικονομικών και πολιτικών) του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Επίσης γνωρίζουμε ότι στις χώρες αυτές υπάρχουν εξαιρετικά διεφθαρμένες ολιγαρχίες ‘συνηθισμένες’ να νέμονται την εξουσία, και οπωσδήποτε καθόλου ‘ευχαριστημένες’ με τις εξελίξεις. (Μια απλή ανάγνωση των στοιχείων που παραθέτει η Ναόμι Κλάιν στο ‘Δόγμα του Σοκ’ αρκεί να μας πείσει περί αυτού).

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ιστορία που γράφουν οι λαοί της Νότιας Αμερικής, και ο λαός της Βενεζουέλας.

Όμως αυτό δε σημαίνει ότι η Βενεζουέλα ή οι άλλες χώρες της λατινικής Αμερικής που ακολουθούν το δρόμο τους, είναι και το όραμά μας για την πορεία της απελευθέρωσης του ανθρώπου, είναι το ‘μοντέλο’ που πρέπει να ακολουθήσουμε και εμείς, ούτε βέβαια ότι αυτό το ‘μοντέλο’ είναι ‘έγκυρο’.

Νομίζουμε ότι μετά την κατάρρευση του ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’ και τη λήξη του ψυχρού πολέμου, έληξε και η όποια – άκριτη ή περισσότερη κριτική – υπεράσπιση οποιουδήποτε καθεστώτος ως ‘προοδευτικού’ ή ‘αντιδραστικού’: η ιστορία που γράφουν οι λαοί αφορά τους ίδιους και μόνο τους ίδιους, αποκλειστικά. Αυτό είναι τελεσίδικο. Και η έκβαση των αγώνων τους είναι αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των λαών, όχι δική μας.

Μπορεί να αξιοποιήσουμε την εμπειρία των αγώνων ενός λαού για μια καλύτερη ζωή αλλά μέχρι εκεί. Δεν μας πέφτει λόγος άλλωστε για κάτι πέραν αυτού. (Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση για τη Βενεζουέλα, και οπωσδήποτε δεν είναι η συζήτηση που διεξάγουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα).

Η ‘πρεμούρα’ των ΜΜΕ να ‘αναδείξουν’ το θέμα της Βενεζουέλας – ενώ δεν ‘αναδεικνύουν’ το θέμα των κινητοποιήσεων εργαζομένων και της νεολαίας στη Γαλλία – συνδέεται με το ‘αφήγημα’ που θέλουν να προωθήσουν. Η Βενεζουέλα είναι ένα ‘παράδειγμα’ που τους ενοχλεί. Χτυπούν λοιπόν τη Βενεζουέλα για να μας πουν ‘κλείνοντάς μας το μάτι’: δεν υπάρχει μοντέλο έξω από το κυρίαρχο μοντέλο της αγοράς και των ισχυρών της γης. Όποιος πάει κόντρα θα έχει κακά ξεμπερδέματα…μη ψάχνετε λοιπόν για ‘εναλλακτικές’ και ‘ρήξεις’, ο δρόμος είναι προκαθορισμένος και προαποφασισμένος από τους ισχυρούς, τις αγορές και τους ‘θεσμούς’. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, δεν εννοεί να προσαρμοστεί στην ‘αρχή της πραγματικότητας’. Προσαρμοστείτε λοιπόν όσο είναι καιρός.

Αλλά, γιατί κάτι βαθειά μέσα μου, με ωθεί να δηλώνω ‘απροσάρμοστος’;