Πρέβεζα, ο τόπος στον οποίο, όπως και πολλοί - πολλοί άλλοι άνθρωποι στους αιώνες που έχουν περάσει, είδα το πρώτο μου φως, έκανα τα πρώτα μου βήματα, έμαθα τα πρώτα μου γράμματα, άρχισα να γίνομαι άνθρωπος.

Πέρα απ’ την αδιαμφισβήτητη ιστορικότητα της πόλης και την αναγκαιότητα μελέτης της, η Πρέβεζα και ο χώρος που την περιβάλλει, όσο κι’ αν ακούγεται υπερβολικό, αποτελεί, ανά τους αιώνες, ένα πέρασμα συμπαντικής ενέργειας, ένα πέρασμα ψυχών και ιδεών, ένα πέρασμα ερωτικών και επαναστατικών κυμάτων, ένα πέρασμα φωτός υψηλής, συμπαντικής διάθλασης.

Η Πρέβεζα είναι μια πόλη αερικό, μια πόλη ξωτικό, όπως λίγες πόλεις στον κόσμο - Αλεξάνδρεια, Οδησσός, Σαγκάη, Βαλπαραΐσο, Μασσαλία...

Κι’ όλα τούτα δεν μπορείς να τα βιώσεις μέσω της ιστορικής, επιστημονικής προσέγγισης της πόλης, αλλά μπορείς μόνο να τα αισθανθείς, νιώθοντας την συμπαντική και ποιητική διάσταση της Πρέβεζας και του χώρου που την περιβάλλει και την συναποτελεί - Αχέροντας, Νεκρομαντείο, Κασσώπη, Νικόπολη, Σούλι, Ματζίρικα, Βαθύ, Παργινόσκαλα, Φυλακές...

Σ’ αυτή την Πρέβεζα, που όλοι μας, συνειδητά ή όχι, έχουμε μέσα μας,

σ’ αυτή την Πρέβεζα που, το νιώθουμε ή δεν το νιώθουμε, εκπέμπουμε και μεταδίδουμε με τις φρυκτωρίες της ψυχής μας,

σ’ αυτή την Πρέβεζα “ακουμπάει” το ποίημά μου, που ακολουθεί.

ΠΡΕΒΕΖΑ

Στους γονείς μου,

Βαγγελιώ και Νίκο Βασιλείου

Εκεί, στου κόσμου το μεσοστρατί,

που η Ανατολή τη Δύση συναντάει,

εκεί, που η θάλασσα παντρεύεται τη γη

χωρίς κουμπάρους και παπά,

εκεί, που η μέρα με τη νύχτα

αχώριστα βαδίζουν,

εκεί, που η ζωή κι’ ο θάνατος

την ίδια δόξα έχουν,

εκεί, που τ’ άδικο αδυνατεί

         το δίκιο να κερδίσει,

εκεί, που η λευτεριά για τίμημά της έχει

         μόνο την ίδια τη ζωή,

εκεί, που η επανάσταση

τον έρωτα αγκαλιάζει,

εκεί, που οι ματζίρηδες

         νέα ζωή  ζητούσαν,

εκεί, που η στέρνα πότιζε

         του αύριο τα όνειρα,

εκεί, που οι κρίνοι άνθιζαν

         και γίνονταν βαγγέλια,

εκεί, που μοσχοβόλαγε ψωμί

και τίμιος ιδρώτας,

εκεί, στου κόσμου τη μεσοποριά,

εκεί, η μάννα μου με γέννησε.

Κι’ ως άνοιξα τα μάτια μου,

άκουσα τον πατέρα μου να λέει:

Παιδί μου, εδώ, στον τόπο αυτό,

που Πρέβεζα τον λένε,

κάνε τα πρώτα βήματα

και πες τον πρώτο λόγο

κι’ άντε μετά σ’ ολόκληρο τον κόσμο,

με το μυαλό σου λεύτερο

και την καρδιά σου φως.

 Μόνο μην πάψεις,

ποτέ μην πάψεις να πονάς

για τους καημούς τ’ Ανθρώπου.

Ψελλίζει ποίηση ο πόνος

και η ζωή μας έρωτα,

ώσπου κραυγή να γίνουν

κι επανάσταση!

23-24.12.2024                                                                  Δημήτρης Βασιλείου