Ένας ενδιαφέρον τρόπος για να διαπιστώσει κανείς πως αντιμετωπίζει ένας λαός κάποιο συγκεκριμένο θέμα είναι να παρακολουθήσει τις ταινίες που παράγει και βλέπει .

Σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν ταινίες όπως Ο πολίτης Κέιν, Όλοι οι άνθρωποι του Πρόεδρου, καθώς και καταπληκτικές σειρές όπως το Μadam secretary που προσεγγίζει ρομαντικά την πολιτική ως την Δυτική Πτέρυγα και το House of cards με τον ανεπανάληπτο Κέβιν Σπέισι να ερμηνεύει τον κυνικό Φρανκ Άντεργουντ σε μια σειρά που στηρίζεται στα υπόγεια παιχνίδια, την ίντριγκα και στις λεπτές ισορροπίες στην πολιτική.

Στην Ελλάδα εάν γίνει ένα γκαλόπ η πλειοψηφία θα θυμάται την Γεωργία Βασιλειάδου και τον Βασίλη Αυλωνίτη στην ταινία Η Κυρία Δήμαρχος, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα ως Αντρέα Μαυρογιαλούρο να θέλει να εξαφανίσει τα θα θα θα, καθώς και τον Απίθανο πολιτικάντη (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) Γκόρτσο από την ταινία Τζένη Τζένη.

Σε όλες αυτές βλέπουμε τον απαξιωτικό τρόπο που αντιμετωπίζουν οι πολίτες τους πολιτικούς αλλά για κάποιον ανεξήγητο ψυχολογικά λόγο επιλέγουν τους λιγότερο καταλλήλους, αλλά και πως αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί τους πολίτες.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι το παρακάτω από την ταινία «Θανασάκη τον πολιτευόμενο»

Θανασάκης : Νά εδώ τους κρατάω... Στη χούφτα μου.

Ηλιόπουλος, απελπισμένος του λέει αφού κοιτάει τη χούφτα του Θανασάκη: Τους κρατάς στη χούφτα σου; Γιατί βρε Θανασάκη; Βουλευτής βγήκες;

-Όχι...

Ε, τι τους κρατάς λοιπόν; Αμόλα τους να πάνε στα σπίτια τους..

Θανασάκης μπορεί να έχω εκλεγεί, όμως το κόμμα θα με χρησιμοποιήσει στην στελέχωση του κρατικού μηχανισμού ( τίποτε δεν έχει αλλάξει έκτοτε), για να είναι πειστικός λέει στον Ηλιόπουλο: «Νά... Αν θέλω την Νομαρχία... την έχω εδώ... Στη χούφτα μου!».
Και ο Ηλιόπουλος, εγκαταλείποντας την προσπάθεια: -Ε, λοιπόν, αυτό που θαυμάζω σε σένα Θανασάκη, είναι η χούφτα σου!!

Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των πολιτών απαξιώνει το πολιτικό σύστημα μόνιμη επωδός όλων είναι η λέξη ανανέωση, καθώς και το ερώτημα γιατί οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Όποιον Νεοδημοκράτη και να ρωτήσεις ποιον θα ήθελε αρχηγό θα σου πει, κάποιον νέο, κάποιον όχι από τζάκι, κάποιον που να μην έχει διαχειριστεί εξουσία. Ακόμα θα εκφράσει την άποψη ότι δεν είμαστε ελκυστικοί στην νεολαία και μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων μας είναι μεγαλύτερης ηλικίας και οι νέοι απέχουν (όχι από την δεξιά αλλά από την πολιτική γενικότερα)

Είναι όμως τα πράγματα τόσο άπλα;

Το θέμα αυτό μπορεί να είναι παραπλανητικό διότι δεν είναι θέμα να ασχοληθούν με την πολιτική πρωτοεμφανιζόμενα άτομα, ή νέοι σε ηλικία ή ακόμα και να εμφανιστούν νέα κόμματα αλλά να υπάρχουν νέες ιδέες. Στον υπόλοιπο κόσμο το θέμα της ανανέωσης δεν προβάλλεται με τον τρόπο που το εννοούμε εμείς εδώ, κάθε νέα κίνηση κάθε νέο κόμμα είναι είτε προσωποκεντρικό, είτε περιθωριακό( Ακροδεξιοί σε πολλές χώρες, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο,οι Podemos, κτλ) , όσο αφορά τα βασικά κόμματα που έχουν σταθερές αρχές και ιδεολογία τα πράγματα είναι πιο άπλα ,το Φιλελεύθερο Κόμμα της Νορβηγίας ιδρύθηκε το 1884 ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD) ιδρύθηκε στις 23 Μαΐου 1863.

Το παλιότερο στον Ελληνικό χώρο κόμμα είναι η Νέα Δημοκρατία η όποια μπορεί να θεωρηθεί ως η παράταξη που ξεκίνησε από τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλέξανδρου Παπάγου τον Αύγουστο του '51 ο όποιος ενσωμάτωσε έτσι ένα μεγάλο τμήμα των νέων τάσεων που είχαν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται, επιβεβαιώνοντας ότι η βασική στόχευση της «νέας Δεξιάς» παρέμενε η αναμόρφωση της Συντηρητικής παράταξης και η διεκδίκηση μιας ισχυρής πλειοψηφίας, που θα επέτρεπε την ανασυγκρότηση της χώρας μέσα σε ένα πλαίσιο αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

Το φαινόμενο αυτό βεβαία μπορεί να εξηγηθεί διότι έχουμε ελευθερωθεί από τους Οθωμανούς μόλις πριν 200 χρόνιά και στο μεσοδιάστημα η δημοκρατία μας πέρασε από πολλά κύματα. Όμως θα πρέπει να αποκτήσουμε Ευρωπαϊκές δομές και συνήθειες, αντιγράφοντας αν χρειαστεί τις βέλτιστες πρακτικές και πολιτικές διεθνώς.

Στο θέμα τις ανανέωσης παρατηρούμε πολλές φορές να εμφανίζονται νέα πρόσωπα τα όποια είναι σε επίπεδο ιδεών και πολιτικών ότι ποιο παλαιοκομματικό υπάρχει, να έχουν ανδρωθεί μέσα στον κομματικό σωλήνα και να τον αναπαράγουν στερεοτυπικά. Όποτε το ζητούμενο για να υπάρχει κάτι νέο, κάτι ριζοσπαστικό είναι να εισέρθουν στο πολίτικό σκηνικό ιδέες και άτομα που να κομίζουν κάτι καινούριο. Διεθνώς η ηλικιακή ανανέωση της ηγεσίας ενός κόμματος παρασύρει και τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως δεν τους παρασύρει και στην ιδεολογική και οργανωτική ανανέωση και εξακολουθούν να παίζουν συντηρητικό ρόλο πάρα μεταρρυθμιστικό. Αυτό όμως είναι απόλυτα προβλέψιμο από την στιγμή που η δομή και ο τρόπος ένταξής τους στο πολιτικό σύστημα τούς καθιστά αντίγραφο του, άρα και μέρος του προβλήματος της πολιτικής αλλαγής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ηλικιακής ανανέωσης αλλά όχι ουσιαστικής μπορεί να χαρακτηριστεί ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, ο όποιος από αναγνωρισμένος διεθνώς ως επιτυχημένος δήμαρχος και καλλιτέχνης έγινε ένας από τους ποιο αυταρχικούς Ηγέτες στην Ευρώπη, και ο Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο στην Ισπανία που κέρδισε μεν δυο αναμετρήσεις (κυρίως για εξωγενείς λόγους) αλλά δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των Ισπανών.

Για να αλλάξει αυτό θα πρέπει τα κόμματα να προσεγγίσουν πραγματικούς νέους, νέους στην ηλικία αλλά κυρίως νέους στις ιδέες. Θα πρέπει να υπάρχουν κόμματα μετριοπαθή που να λένε την αλήθεια και να μην λαϊκίζουν, που να αποκηρύξουν το πελατειακό κράτος και να είναι λιγότερο συγκεντρωτικά. Για να υπάρχει αλλαγή στην πολιτική θα πρέπει να υπάρχουν υγιή φυτώρια παραγωγής κομματικών στελεχών. Οι κομματικές νεολαίες, ο συνδικαλισμός, τα κομματικά όργανα και η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να παράγουν και να προωθούν στελέχη τα οποία βάζουν την κοινωνία πάνω από το κόμμα. Αν η αλλαγή δεν έρθει από την βάση, από τις μικρές ομάδες που μέσα στην κάθε μια ο καθένας μας είχε αυξημένη επιρροή, και επιτρέψουμε στα ΜΜΕ να επιβάλουν τις απόψεις τους και τους εκλεκτούς τους, τους εύπορους να προωθούν μέσω της πανάκριβα αγορασμένης διαφήμισης τους εκλεκτούς τους, στις πολιτικές φατρίες να αναπαράγονται, τότε η ανανέωση θα είναι εικονική ή ανεπαρκής.

Μπορεί σαν Έλληνες να έχουμε μια ροπή να ελκόμαστε από τον λαϊκισμό όπως οι πεταλούδες από την φωτιά, αλλά έχουμε ένα ακόμα δυνατότερο, χαραγμένο στο DNA χαρακτηριστικό. Όταν αμυνόμαστε και όταν κινδυνεύουμε δίνουμε το καλύτερο μας εαυτό, και πάντα τα καταφέρνουμε.

Θα κλείσω σχεδόν όπως ξεκίνησα , με αναφορά στον κινηματογράφο. Γιατί μπορεί να θυμόμαστε τον Ντίνο Ηλιόπουλο ως Ψευτοθοδωρο , αλλά θαυμάζουμε τον Υβ Μοντάν στο ρόλο του αριστερού βουλευτή, και την Ειρήνη Παππά, σαν την χήρα του σε μια από τις 5 καλύτερες πολιτικές ταινίες όλων των Εποχών , το Ζ του Κώστα Γαβρά. Οι Έλληνες μπορεί να αμελούν αλλά δεν αδιαφορούν, και όταν οι στιγμές είναι κρίσιμες, έστω και με αυτοθυσία θα πράξουν το ηρωικό, θα γράψουν ιστορία.