Ωραιόκαστρο, Φιλιππιάδα και μάλλον έπεται συνέχεια. Οι γονείς διαμαρτύρονται, δε θέλουν τα παιδιά τους να συνυπάρξουν στις σχολικές τάξεις με προσφυγόπουλα.

Φοβούνται. Τι όμως φοβούνται; Φοβούνται κάποια ασθένεια, γιατί, όπως λένε, τα προσφυγόπουλα δεν έχουν εμβολιαστεί. Φοβούνται ότι θα υπάρξουν εμπόδια στην εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί τα προσφυγόπουλα δεν μιλάνε ελληνικά. Φοβούνται, γιατί δεν είναι χριστιανόπουλα. Φοβούνται για τον τόπο τους...

Αγνοούν (;) όμως ότι τα προσφυγόπουλα, στην πλειοψηφία τους, είναι εμβολιασμένα. Αγνοούν (;) ότι είναι δικαίωμα κάθε παιδιού, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, η μόρφωση. Αγνοούν ότι παιδιά του Θεού δεν είναι μόνο οι Χριστιανοί. Αγνοούν ότι όποιος αγαπάει τον τόπο του δεν τον δηλητηριάζει με ρατσιστικές κραυγές…

Ξεχνάνε ότι μιλάμε για κατατρεγμένα παιδιά, για παιδιά που έχουν ζήσει τη φρίκη του πολέμου, που έχουν τραυματιστεί ανεπανόρθωτα, που δε χρειάζονται άλλα τραύματα. Ξεχνάνε ότι η καλύτερη μόρφωση και για τα παιδιά τους είναι η ανθρωπιά και η φροντίδα γι’ αυτά τα παιδιά. Να τα μάθουν να κατανοούν, να αγαπούν και να προσφέρουν. Ξεχνάνε ότι ο Θεός δε χρειάζεται υπερασπιστές που κρατούν «μαχαίρι». Ξεχνάνε ότι ο τόπος τους, η χώρα μας είναι χώρα προσφύγων και μεταναστών, που έχουν βιώσει τον κατατρεγμό και το ρατσισμό.

Αυτά συμβαίνουν, όταν κυριαρχεί η άγνοια και ο φόβος. Αυτά συμβαίνουν, όταν σκεφτόμαστε εγωιστικά, κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας που με κάθε τρόπο προσπαθούμε να κρατήσουμε αδιατάρακτο. Αυτά συμβαίνουν, όταν κλείνουμε τα μάτια μπροστά στη δυστυχία και αδιαφορούμε γιατί δεν μας αφορά. Αυτά συμβαίνουν, όταν πολιτικές σκοπιμότητες κατευθύνουν τις πράξεις μας, όταν κάποιοι καλοθελητές υποκινούν τις αντιδράσεις. Αυτά συμβαίνουν, όταν η ανθρωπιά χάνεται…

Ευτυχώς, όμως, αυτός δεν είναι ο κανόνας. Ευτυχώς πολύ περισσότεροι από αυτούς τους «ευαίσθητους» γονείς είναι πραγματικά ευαίσθητοι. Ευτυχώς, συντρέχουν τους πρόσφυγες, κλείνουν τα αυτιά τους στις ρατσιστικές κορώνες. Ευτυχώς, έχουν ιστορική μνήμη. Ευτυχώς προσφέρουν μαθήματα ανθρωπιάς σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά σε όλα τα επίπεδα και ψάχνει να βρει στηρίγματα. Γιατί τελικά, για να θυμηθούμε και τον ποιητή «σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».