Για το ρόλο της Εκκλησίας στο παρελθόν έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί πολλά. Σκέφτομαι όμως πως σε μια σύγχρονη κοινωνία η Εκκλησία κηρύσσει το λόγο του Θεού, κηρύσσει την αγάπη, την ανεκτικότητα. Προστατεύει τους αδύναμους, συντρέχει τους φτωχούς, αγκαλιάζει τους πάντες. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, straight ή gay είναι γι' αυτήν άνθρωποι. Δεν κρίνει, δεν κατακρίνει, κατανοεί και συγχωρεί. Αποτελεί στήριγμα, ανακούφιση, ελπίδα. Υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του καθενός να επιλέγει, να είναι ο εαυτός του. Δεν ηθικολογεί, δεν προσπαθεί να ελέγξει τη συνείδηση των ανθρώπων με «το φόβο του Θεού».

Η Εκκλησία είναι οι άνθρωποί της, οι «υπηρέτες» του Θεού. Σίγουρα αυτοί πρώτοι απ' όλους αποτελούν πρότυπο για το πλήρωμα της Εκκλησίας. Πρότυπο ηθικής, νηφαλιότητας, διαλλακτικότητας. Με τον εγκρατή βίο τους, την ολιγάρκεια και την απλότητά τους εμπνέουν και με την ανιδιοτέλειά τους πολεμούν τη φιλοχρηματία, τον υλισμό και την φαυλότητα της εποχής μας. Δεν πολιτικολογούν, δεν προπαγανδίζουν, δεν υποδαυλίζουν τα πάθη, δεν εξάπτουν τα μίση και δε διχάζουν. Δε στέκονται εμπόδιο στην πρόοδο, δεν προωθούν το σκοταδισμό.

Αν έτσι είναι τα πράγματα, αν αυτός είναι ο ρόλος της Εκκλησίας, γιατί διαβάζουμε ειδήσεις σαν και αυτή, γιατί σκοταδιστικές αντιλήψεις και σκοπιμότητες διαμορφώνουν το περιεχόμενο ενός σχολικού βιβλίου; Γιατί δε δίνουμε στους νέους τη δυνατότητα να γνωρίσουν, να κρίνουν και να επιλέξουν; Η θρησκευτική συνείδηση εξάλλου είναι προσωπική υπόθεση, είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής, ηθικής και πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου. Δεν είναι κάτι που «εμφυτεύεται» ούτε και πρέπει να αποτελεί αποτέλεσμα «εκπαίδευσης».

Και τελικά, δεν είναι παράλογο σε μια εποχή σαν τη σημερινή να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τους νέους ενώ θα έπρεπε να διευρύνουμε τη σκέψη τους, να πλατύνουμε το νου τους, να μεγαλώσουμε την ελευθερία τους;