Έτσι το αίσθημα που κυριαρχεί στους περισσότερους κινείται στην λογική, «και ποιος ενδιαφέρεται;» ή «τι θέλεις και ασχολείσαι, θα γίνει κάτι;».

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας μας, στην δημιουργία του παγιωμένου πλέον αισθήματος απογοήτευσης και έλλειψης ελπίδας, σημαντικό ρόλο έχει παίξει και το μοντέλο Διοίκησης που ακολουθείται από τη σημερινή Δημοτική Αρχή, που συρρικνώνει τη δυναμική και ευρύτητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και περιορίζει τις ασχολίες της αποκλειστικά με την μίζερη διαχείριση της καθημερινότητας, με τα λεγόμενα μικρά (που δεν είναι) και τα απλά (που έχουν αποδειχθεί σύνθετα).

Μοναδικά καθήκοντα της Δημοτικής Αρχής θεωρείται πως είναι να μαζέψει τα σκουπίδια (και όχι να διαχειριστεί τα απορρίμματα), να βάλει λάμπες (και όχι να έχει πολιτική οδοφωτισμού), να ποτίσει τα λουλούδια και τα πράσινα σημεία (και όχι να επανασχεδιάσει και να εμπλουτίσει το περιβάλλον πρασίνου) και να φροντίσει τη σχολική στέγη (και όχι να εξασφαλίσει βέλτιστες συνθήκες για τους μαθητές).

Όταν δε μάλιστα, ακόμη και σε αυτά δεν υπάρχει μεγάλη επιτυχία, τότε κάθε συζήτηση για άλλες μεγαλύτερες και πιο φιλόδοξες πολιτικές επιλογές περνά στη σφαίρα της φαντασίας και του ανεκπλήρωτου.

Έτσι όμως η υστέρησή μας από γειτονικούς Δήμους που προχωρούν στην υλοποίηση πλήθους δράσεων και έργων, με εμφανώς καλύτερα αποτελέσματα συγκριτικά με εμάς, γίνεται όλο και μεγαλύτερη (για να μην μιλήσουμε για Ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές και η απογοήτευση γίνει μεγαλύτερη).

Μέχρι ενός σημείου, για να είμαι δίκαιος, η κουβέντα κυρίως για τους λίγους διαθέσιμους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση πόρους έχει κάποια βάση και στοιχεία αλήθειας. Όμως όπως βλέπουμε από άλλους Δήμους , οι οποίοι ψάχνοντας, βρίσκουν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, η θεσμική και δημοσιονομική πραγματικότητα αποτελεί κυρίως το άλλοθι της Δημοτικής Αρχής που προχωρά χωρίς όραμα και σχέδιο, χωρίς ατζέντα για τα μεγάλα, χωρίς άποψη για τον μεσοπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό;

Η κατάσταση αυτή έχει επιφέρει επίσης ακόμη μία λανθάνουσα συνέπεια. Στέρησε από την περιοχή την πρακτική εφαρμογή διαδικασιών λήψης αποφάσεων. Αρκεί η καταγγελία της έλλειψης πόρων και σταματά κάθε κουβέντα για σχεδιασμό, διαβούλευση και τελικά συμφωνία σε ένα σχέδιο ανάπτυξης.

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Να δούμε την μεγάλη εικόνα.

Να θέσουμε τους οραματικούς στόχους σε όλους τους τομείς ,αξιοποιώντας όλα τα διαθέσιμα εργαλεία (πχ ΣΒΑΚ, ΓΠΣ, ΣΒΔΕ), και στη συνέχεια, μέσα από σκληρή και επίμονη δουλειά να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά και με συνέπεια για ένα σχέδιο ολιστικής ανάπτυξης της Πρέβεζας, με στόχο τη μετεξέλιξή της σε βιώσιμη, δημιουργική, ανοικτή και ανταγωνιστική περιοχή, η οποία θα προσελκύει επιχειρήσεις, επισκέπτες και ανθρώπινο δυναμικό και τελικά θα δημιουργεί ικανοποιητικά εισοδήματα και θέσεις εργασίας, θα προσφέρει υψηλή ποιότητα περιβάλλοντος και διαβίωσης στους κατοίκους της και θα διαθέτει ένα πλέγμα κοινωνικής προστασίας για τις ευπαθείς ομάδες.

Σε κάθε περίπτωση το σημερινό μοντέλο άσκησης Διοίκησης του Δήμου πρέπει οριστικά να τελειώσει και θεωρώ πως η εφαρμογή του Νόμου για τη Μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης [Πρόγραμμα “ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ Ι”], ο οποίος καθορίζει πως το νέο Δημοτικό Συμβούλιο θα αναδειχθεί με το σύστημα της απλής αναλογικής, αφαιρεί την μονοκρατορία του πρωτεύσαντος συνδυασμού και σταματά πλέον την συνεχή παραβίαση της βασικής αρχής της δημοκρατίας, της αντιπροσωπευτικότητας.

Η απλή αναλογική έρχεται να αποτυπώσει τους πραγματικούς συσχετισμούς και να δώσει στην τοπική αυτοδιοίκηση τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει, να είναι δηλαδή αντιπροσωπευτική, διαφανής, ανοιχτή και πλουραλιστική. Για πρώτη φορά εισάγεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην αυτοδιοίκηση. Οι πολίτες θα ψηφίσουν και θα ακούγονται με το ίδιο βάρος και την ίδια αποτελεσματικότητα, τα όργανα της αυτοδιοίκησης θα είναι πράγματι αντιπροσωπευτικά με ουσιαστικές αρμοδιότητες.

Στο εξής λοιπόν ο (κάθε) δήμαρχος δεν θα μπορεί να αποφασίζει ότι θέλει. Θα πρέπει να κάνει συγκλίσεις και να κουβεντιάζει με την κοινωνία. Ταυτόχρονα το πλαίσιο των συγκλίσεων και συνεργασιών (αρκεί να είναι σε προγραμματική βάση) που θα δημιουργηθεί, θα συμβάλλει στην επίλυση των πολύ σημαντικών και πολύπλευρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τοπική μας κοινωνία.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Αποδεχόμαστε πως πράγματι δεν μπορεί να γίνει τίποτε καλύτερο και βολευόμαστε αναπαυτικότερα στους καναπέδες μας, ή αρχίζουμε να να συμμετάσχουμε με τον ίδιο ζήλο που συμμετέχουμε στην εικονική ζωή και στην πραγματική;

Και ποιος ξέρει;

Μπορεί σε 40-50 χρόνια, όπως τώρα εμείς κατηγορούμε τις προηγούμενες γενιές για αδράνεια και όχι μόνο, η επόμενη γενιά να λέει :

”Καλά ξηγήθηκαν τα πουρά”.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΝΩΓΙΑΤΗΣ

ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ - ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ “ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ” - ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΦΟΝΤΑΡΑΣ