Αντί ευχής για καλό μήνα Αύγουστο!
Το μήνυμα και ξεκάθαρο είναι και παγκόσμιο. Τα ντοκουμέντα και τα δεδομένα επίσης και ξεκάθαρα είναι και παγκόσμια και αδιάψευστα.
Στον 21ο αιώνα είμαστε, κανένας δεν μπορεί και με κανένα μέσο να μας πείσει πως οι εξορύξεις θα φέρουν "ανάπτυξη" και ότι... «είναι για καλό» όπως λένε οι εντεταλμένοι των εταιριών, σε αμόρφωτους ανθρώπους.
Ποιος θα μπορούσε να αναμασήσει την παραπλανητική προπαγάνδα υπέρ των εξορύξεων στις μέρες μας και να θεωρεί τον εαυτό του παρόν, ενημερωμένο, μορφωμένο και αμερόληπτο; Λες και δε βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας.
Σε ένα πλανήτη ο οποίος καταρρέει και για του οποίου την κατακρεούργηση και τη λεηλασία κατά πολύ ευθύνεται η εξορυκτική και συναφής βιομηχανία και οι ρύποι της, τα... *απόβλητά της, σε αέρα, γη, υδροφόρο ορίζοντα.
Για να υποστηρίζει κάποιος την εξορυκτική βιομηχανία κι αυτή των υδρογονανθράκων ή βλάκας είναι ή πολιτικό εξάμβλωμα. Αμερόληπτος πάντως, δεν είναι.
Εγκληματούν και η ατιμωρησία, τους αφήνει να καλλιεργούν ακόμη πιο αρπακτική βουλιμία να τα κατασπαράξουν όλα. Όσα έχουν απομείνει.
Δεν κρύβεται τέτοιο χάλι κάτω από το χαλί.
Να δούμε τα δεδομένα μόνο αναφορικά, κι ο καθένας ας αναζητήσει τα ντοκουμέντα που τα επισφραγίζουν.
Πόσοι πόλεμοι έχουν προκληθεί; Πόσες χώρες έχουν καταστραφεί; Πόσες έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη; Πόσες χιλιάδες στρέμματα γης έχουν ερημοποιηθεί; Πόσες χιλιάδες εστίες τοξικής μόλυνσης έχουν δημιουργηθεί; Πόσοι τόνοι αδιαχείριστων αποβλήτων; Πόσα είδη έχουν εξαφανιστεί; Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί; Πόσες κοινωνίες έχουν φτωχοποιηθεί; Πόση μαυρίλα;
Τις συνέπειες τις βιώνουμε όλοι από την ενεργειακή κατάχρηση κι ακράτεια και τις πολιτικές που την πλαισιώνουν.
Συνεχής κρίσεις. Πόλεμος, Προσφυγιά, κλιματική κρίση κι επαναλαμβανόμενα σοκ.
Μα τι πανισχυρομοσύνη(!!!) (δική μου η λέξη)
Σήμερα που η πρόσβαση στα παγκόσμια δεδομένα είναι, ο αδιάψευστος σύμμαχος στην τεκμηρίωση ότι όλα πάνε... σκατά. Συνεχίζει (αμέριμνη) να υπερισχύει η δύναμη των μέσων που χρησιμοποιούνται με επιστημονικό η αλήθεια είναι τρόπο, καταστώντας τον μέσο άνθρωπο νευρωτικό, ανόητο, κουτό... καταναλωτή κι αυτό να ορίζει, να προσδιορίζει, την οντότητα. Τον τύπο ανθρώπου που τρέφεται και τροφοδοτεί αλλεπάλληλα την αυτοκαταστροφή του μα κυρίως κατακρεουργεί οτιδήποτε όμορφο, διαφορετικό, και με κάθε τρόπο, γύρω του.
Η αδιαφορία με τις κακές -καταναλωτικές- συνήθειες κλειδώνουν η μία στην άλλη με οχαδερφική επικάλυψη .
Κι ο σύγχρονος άνθρωπος με πολλούς ρόλους σε ένα ακραία παρανοϊκό παιχνίδι.
Χτυπάει παντού συναγερμός κι εμείς κουφοί, επαναλαμβανόμενα κακοποιητικοί! Έχουμε συνηθίσει στο χαμό κι έχουμε αναισθητοποιηθεί, συμβάλλοντας στο έγκλημα συνενοχικά.
Ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικά κι εμείς, απλά έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε την κόλαση του Ντάντε κατρακυλώντας σε μια επίσης οχαδερφική, απάθεια. Τραγικό!
Είμαστε εδώ κι εμείς.
Κι ό,τι πολύ «κανονικό» δεν μας αρέσει κι ενοχλεί, κοπιάζουμε να το αλλάξουμε. Δεν θα φάμε σερβιρισμένο το θάνατο στη μάπα επειδή αυτό είναι το σύστημα.
Δεν είμαστε ζόμπι.
Ξεκινώντας πρώτα και κύρια ο καθένας απ' τον εαυτό του.
Δύσκολο. Πολύ δύσκολο κιόλας. Να επεξεργάζεσαι πριν τις συνέπειες των πράξεων σου. Και να τις αλλάζεις με αυτοκριτική κι αυτογνωσία.
Χρειαζόμαστε μια ΠΑΥΣΗ, ά μ ε σ α ! Με ταυτόχρονη δράση.
Να πασχίσουμε να επανέλθει σε κανονικότητα η ροή της ζωής και του κύκλου της. Να βρεθεί ένας ρυθμός, ηπιότερος, χαμηλότερος, ποιοτικότερος, καθαρότερος, φυσικός. Να ανακουφίσει τη γη. Να αποσυμπιεστεί η βόμβα που ετοιμάζεται να εκραγεί.
Να αλλάξουμε συνήθειες, τρόπους, τα πάντα. Μέχρι να πάψουμε να ταΐζουμε, το τέρας που μας σκοτώνει.
Να αναστοχαστούμε. Να συσκεφτούμε.
Ποιες είναι οι αληθινές μας ανάγκες;
Αλήθεια; Αυτές μπορούν να πηγαίνουν κόντρα στην ευημερία της φύσης και στην ευημερία των συνανθρώπων; Και να είναι ανάγκες;;; Που βρίσκεται σε αυτό, λογική;;; Που, ήθος;
Είμαστε κι εμείς εδώ λοιπόν στον ίδιο χωροχρόνο.
Νοιώθουμε υποχρέωση ηθική, πολιτική και οντολογική να προασπίσουμε τη ζωή, επαναδιεδκικόντας τα δικαιώματά μας κι απαιτώντας όλα τα νέα επίδικα που προκύπτουν από τις κρίσεις της εποχής μας και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού να συμπεριληφθούν στις νέες διεκδικήσεις. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας σίγουρα, αλλά και στις επόμενες γενιές. Προασπιζόμαστε όλα τα κεκτημένα διευρύνοντας την χάρτα κι εμπλουτίζοντας τα και όχι καταργώντας τα.
ΟΙ ΕΞΟΡΎΞΕΙΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ._
Πέλα Καλογήρου
1η Αυγούστου 2019
