Έχω την αίσθηση πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης δεν έχουν αντίληψη της Θεωρίας της Εξέλιξης. Μπορεί να γνωρίζουν τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, μα όχι τη θεωρία που παρουσίασε στα μέσα του 19ου αιώνα ο έτερος μεγάλος Κάρολος, ο Δαρβίνος. Αυτό είναι εύκολα εξηγήσιμο, αν σκεφτεί κανείς τη σχέση του λαού μας με τον Χριστιανισμό και τις Ιουδαϊκές του ρίζες που ξεκινούν την ιστορία του κόσμου μας πριν έξι περίπου χιλιάδες χρόνια με τον Αδάμ και την Εύα.
Έτσι δεν με εξέπληξε καθόλου το γεγονός ότι καθηγητής του γιου μου (3η Γυμνασίου) αποκάλεσε βλακείες τα περί εξέλιξης των ειδών, χρησιμοποιώντας κατά τη διάρκεια του μαθήματος το επιχείρημα-ερώτημα: “Αν προερχόμαστε από τους πιθήκους, τότε γιατί υπάρχουν πίθηκοι;” Δεν θέλω να σταθώ στη σαχλότητα του επιχειρήματος… είναι σαν να ρωτάω εγώ: “Αφού είμαι το γένος Φυσέκη, απ’ το Κανάλι, γιατί συνεχίζει να υπάρχει σόι Φυσεκέικο”. Το κλαδί που μας γέννησε θα συνεχίσει να υπάρχει - συνεχίζει την αυτόνομη πορεία του - και θα γεννά παρακλάδια.
Παρόμοια δεν εκπλήσσομαι διαβάζοντας παντού - ως κατηγορία - για ΠαΣοΚοποίηση του ΣυΡιζΑ κλπ. Έτσι σκέφτηκα να απαντήσω με ένα παρόμοιο αντεξελικτικό επιχείρημα-ερώτημα: “Αφού ο ΣυΡιζΑ έγινε ΠαΣοΚ, τότε γιατί συνεχίζει να υπάρχει ΠαΣοΚ;”
Αστειότητες.
Ας το δούμε λοιπόν εξελικτικά, πηγαίνοντας λίγο πίσω χρονικά˙ βουλευτές οι οποίοι συνυπήρχαν τη δεκαετία του 60 στην Ένωση Κέντρου βρεθηκαν σε άλλες παρατάξεις μετά την χούντα. Το ΠαΣοΚ προέκυψε από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος αυτού, που μετά τη χούντα εμφανίστηκε ως Ένωσις Κέντρου - Νέες Δυνάμεις για να διασπαστεί το ᾽78 μπολιάζοντας με στελέχη και τη Νέα Δημοκρατία. Η τελευταία είχε ιδρυθεί από τον αρχηγό της Ε.Ρ.Ε. και στελέχη της δεξιάς, όμως στις εσωκομματικές του ᾽84 ο δεξιός Αβέρωφ έχασε από πρώην στέλεχος της Ένωσης Κέντρου. Έτσι φτάσαμε στα τέλη της δεκαετίας του ᾽80 να διεκδικούν την πρωθυπουργία ως αρχηγοί των δύο τότε μεγάλων κομμάτων δύο άνθρωποι (Κων/νος Μητσοτάκης και Ανδρέας Παπανδρέου) που είχαν διατελέσει βουλευτές του ίδιου κόμματος παλιότερα. Ως φυσικό φαινόμενο, αποκαλείται όσμωση.
Το ΠαΣοΚ από την ίδρυσή του το ᾽74 έως σήμερα ήταν μεν εδώ ενωμένο δυνατό, αλλά διαφορετικό στη δεκαετία του ᾽70, άλλο στην πρώτη τετραετία του ᾽80, άλλο στη δεύτερη, διαφορετικό το ᾽93-᾽96 και, τέλος, άλλο ως εκσυγχρονιστικό Σημιτικό και έτερο ως Βενιζελικό. Κοινώς εξελισσόμενο μεταλλάχθηκε. Άλλοι θα πουν προς το καλύτερο, άλλοι προς το χειρότερο.
Έτσι, όσοι μιλάνε για ΠαΣοΚοποίηση, έχουν στο μυαλό τους κάτι συγκεκριμένο από όλα τα παραπάνω. Άλλο εννοούν και για άλλο μέμφονται το ΣυΡιΖα οι εξ αριστερών του μιλώντας για ΠαΣοΚοποίηση και άλλο οι εκ δεξιών. Επίσης, από διαφορετική οπτική κρίνουν οι εξ αριστερών - προτάσσουν πρωτίστως το ιδεολογικό - και από άλλη οι εκ δεξιών. Οι δεύτεροι ενδιαφέρονται μόνο για τη φθορά του αντίπαλου πόλου - όποιος κι αν είναι αυτός - με οποιονδήποτε τρόπο ώστε να παραμείνουν αρκετά στην εξουσία προκειμένου να εξοφλήσουν τα γραμμάτια που έχουν υπογράψει˙ δεν συνασπίζονται ποτέ παρά μόνο υπογράφοντας γραμμάτια, η σχέση των δεξιών με τον Καπιταλισμό είναι δομική.
Αυτή τη στιγμή στον χώρο της αριστεράς γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μαζικό, αριστερό, δημοκρατικό, προοδευτικό, ριζοσπαστικό, δικαιωματικό κόμμα και σε αυτήν την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.
Κανείς προοδευτικός πολίτης δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στο οπισθοδρομικό πογκρόμ της νέας δεξιάς (ή μήπως παλαιοτάτης;) που μας κυβερνά.
Κανείς δημοκρατικός πολίτης δεν μπορεί να ανεχθεί τη μονομέρεια που έχει επιβληθεί στην ενημέρωση.
Κανείς προοδευτικός πολίτης δεν μπορεί να ξεχάσει την πατριδοκαπηλία πάνω στη Συνθήκη των Πρεσπών.
Κανείς προοδευτικός, δημοκρατικός πολίτης δεν μπορεί να ξεχάσει τη χλεύη και την άρνηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι σε πολλούς από εμάς, μέσω της ρητορικής “των περιστασιακών ενοίκων της εξουσίας” όπως το εξέφρασε ο Σημίτης, ως να υπάρχουν οι νόμιμοι νομείς, και δεν είμαστε όλοι εν δυνάμει.
Πρέπει να απαντήσουμε με μια νέα Αριστερά, μακριά από αγκυλώσεις και εσωστρέφειες του παρελθόντος. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, ιδίως από τους προοδευτικούς συμπολίτες μας που έρχονται, τη στιγμή της ήττας μας, να τείνουν χείρα βοηθείας.
Καταλήγοντας, η εξελικτική πορεία των κομμάτων Ένωσις Κέντρου, Ε.Ρ.Ε. κ.λ.π., τα οποία ανέφερα πιο πάνω, και των γεννημάτων τους γίνεται πιο εύκολα κατανοητή λόγω του ρήγματος της χούντας. Στα του παρόντος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το ρήγμα της κρίσης το οποίο προκλήθηκε από τη χρεοκοπία του Ελληνικού Κράτους και τις ρηξικέλευθες αλλαγές που αυτή προκάλεσε στη ζωή και στον τρόπο σκέψης πολλών από εμάς.
Τέλος, ας θυμηθούμε τον πρώτο φιλόσοφο που εκφράζεται εξελικτικά, τον Ηράκλειτο, και τη φράση του “τὰ πάντα ῥεῖ”. Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές, καθώς ούτε το ποτάμι είναι το ίδιο πια, ούτε εσύ… και θα πρόσθετα ιδίως μετά από καταιγίδα, όταν το ποτάμι έχει κατεβασιές!
Υ.Γ. Αυτά για την κριτική μέσω στερεοτύπων και ταμπελών. Κριτική περί πολιτικής και με πολιτικά επιχειρήματα φυσικά είναι ευπρόσδεκτη από όπου κι αν προέρχεται.
