Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες μια ευρείας συζήτησης σχετικά με την πρόσκληση του ꞌꞌΕύρυτουꞌꞌ, ενός νεαρού αμφιλεγόμενου γκραφιτά, να εικονογραφήσει κτίρια στην Καμαρίνα. Μια συζήτηση που είχε δημοσιεύματα, συνεντεύξεις, αντιλογίες, εντάσεις και τελικά αναδιπλώσεις. Μια συζήτηση που σ΄ ένα πρώτο επίπεδο, είχε ψύχραιμες και politicaly correct, προσεγγίσεις, όμως με τη σχολιογραφία που ακολούθησε την είδηση, έδινε την αίσθηση πως, πίσω απ΄την κουρτίνα ꞌꞌτης ευγένειας του δημόσιου λόγουꞌꞌ ξεθάφτηκαν τα τσεκούρια του (εμφυλίου;) πολέμου.

Το θέμα, μάλλον, προσεγγίζεται λανθασμένα, όταν εστιάζεται σ΄ έναν έφηβο, αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη με φασίζουσες εικαστικές (και πολιτικές) καταγραφές. Η εφηβεία, (με την κρίση ταυτότητας σε σωματικό, ψυχολογικό και ερωτικό επίπεδο) μπορεί κάποιες φορές να οδηγήσει σε ꞌꞌαντισυμβατικέςꞌꞌ επιλογές ꞌꞌπρόκλησηςꞌꞌ, στη δημιουργία θορύβου και ακραίας εντύπωσης. Μ΄αυτή τη λογική, δεν έχει ιδιαίτερη αξία η ꞌꞌκαταδίκηꞌꞌ ενός ꞌꞌπροκλητικούꞌꞌ νεαρού.

Δεν μπορούμε όμως να δείξουμε την ίδια επιείκεια σε φορείς, θεσμούς και εκπροσώπους που άλλοτε αποφασίζουν αυθαίρετα εικονογράφηση δημόσιων κτιρίων με αμφιλεγόμενα καλλιτεχνήματα και άλλοτε ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ προσκαλώντας και συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις εμποτισμένες με μετεμφυλιακό μίσος, με πολιτική εμπάθεια, με ρεβανσισμό και πρόδηλη ανιστορικότητα. Πόσο μάλλον, όταν σε τέτοιες εκδηλώσεις εκπροσωπούνται εκπρόσωποι του κοινοβουλίου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όμως, ακόμα και αυτό δεν είναι το πλέον επικίνδυνο: Η επιμονή κάποιων να αναλάβουν εργολαβικά την νεκρανάσταση των ακραίων εθνικιστικών και υπερδεξιών ꞌꞌμε πολλά λιπαράꞌꞌ, καταδικασμένων (από την κοινωνία πρώτα απ΄ όλα) απόψεων και την εκπροσώπησή τους, μάλλον αδιάφορο θα ήταν, ίσως και γραφικό.

Ακόμα και ο όρος ꞌꞌεθνικισμόςꞌꞌ κουβαλάει ένα εκφραστικό, εκτός από ιστορικό, λάθος καθώς η κατάληξη -ίζω σημαίνει συνήθως ότι παριστάνω, προσποιούμαι αυτό που το θέμα της λέξης δηλώνει: δηλαδή κάνω, προσποιούμαι τον ꞌꞌεθνικόꞌꞌ.

Όμως το πραγματικό επικίνδυνο είναι μια συντεταγμένη και οργανωμένη στα ακροδεξιά χαλκεία, προσπάθεια να ξαναγραφεί η Ιστορία, όπως αυτή έχει ενσταλλαγεί και καταγραφεί στο συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο. Με πρωτεργάτες, νεόκοπους ꞌꞌιστορικίζοντεςꞌꞌ, δημοσιολόγους, ατάλαντους συγγραφίσκους και πρόθυμες (έναντι αδράς αμοιβής φυσικά) ΜΚΟ, ξαναστήνεται στο απόσπασμα αυτή τη φορά, η Νεώτερη ιστορία, ακριβώς γιατί αυτή λόγω της χρονικής της εγγύτητας, διαμορφώνει ιστορικές, άρα και κοινωνικές συνειδήσεις. Έγκριτες ιστορικές πηγές (πχ Σβορώνος) απαξιώνονται ꞌꞌεπιστημονικάꞌꞌ και μπαίνουν στην Προκρούστεια κλίνη της εξυπηρέτησης μια υπερδεξιάς ιδεολογίας (με εκφραστές στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο) που έρχεται να μονοπωλήσει και πολλές φορές, να καπηλευθεί κάθε πατριωτικό αγώνα της Αριστεράς στον τόπο μας. Και η Αριστερά δεν έδωσε και λίγους τέτοιους: από την Ακροναυπλία, στις φυλακές της ꞌꞌχαρούμενηςꞌꞌ 4ης Αυγούστου, στον αντιφασιστικό Αγώνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στο ΕΑΜ και στον ΕΛΛΑΣ για αυτοδιάθεση και λαϊκή κυριαρχία, στα Βασιλικά Στρατοδικεία, στα ξερονήσια, στους διωγμούς και στα ꞌꞌκοινωνικά φρονήματαꞌꞌ της μετεμφυλιακής Δεξιάς, στο 1-1-4, στον Κυπριακό Αγώνα, στην οργάνωση της αντίστασης στη Χούντα, στο Πολυτεχνείο, στην Μεταπολίτευση…

Σύμβολα ανιδιοτελούς αγάπης για τον τόπο και τον λαό, συνεπείς και αταλάντευτοι αγωνιστές και πατριώτες, απαράμιλλης αξίας ηγέτες επιχειρείται να υποβαθμιστούν, να προσβληθούν, να λαφυραγωγηθούν, ακόμα και να σκυλευθούν ιστορικά, για να ηττηθούν ξανά και ξανά.

Γιατί η λεβεντιά και το μεγαλείο (μετρημένο με εκούσιες θυσίες) των πατριωτικών και κοινωνικών-ταξικών αγώνων της Ελληνικής Αριστεράς, αγανακτεί τους όψιμους πατριδολάτρες (που συνηθέστατα προσέφεραν από ꞌꞌεπιτελικέςꞌꞌ, ακίνδυνες θέσεις) και τους νεόκοπους πατριδοκάπηλους που έχουν μάθει να σφετερίζονται και να παραχαράσσουν.

Γι΄αυτό πρέπει να γραφτεί ξανά η Ιστορία (πριν τελειώσει) από μια δράκα ανιστόρητων παραχαρακτών, υπερδεξιάς πολιτικής προέλευσης. Και στη Νέα Ιστορία, να μην έχουν θέση η Αντίσταση, το 114, ο Αντιδικτατορικός Αγώνας, το Πολυτεχνείο. Να μην έχουν θέση κυρίως οι συλλογικοί, λαϊκοί, κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες γιατί αυτοί διαμορφώνουν ꞌꞌεπικίνδυνεςꞌꞌ κοινωνικές συνειδήσεις. Να μην υπάρχει Ιστορικότητα στην Ιστορία. Να γεννηθεί μια Νέα Ιστορία, όπως η Νέα ομιλία του Μεγάλου Αδερφού. Να έχουμε ιστορική και πολιτική μνήμη χρυσόψαρου!