Ο Αυτισμός ή Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος είναι μία νευρο-αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από σημαντικά ελλείμματα στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, τα οποία συνοδεύονται από επαναλαμβανόμενες στερεοτυπικές συμπεριφορές.

Ο αυτισμός είναι παρών από τη γέννηση, τα συμπτώματά του εμφανίζονται πριν από την ηλικία των τριών (3) ετών και υπάρχει σε όλη τη διάρκεια της ζωή του ατόμου.

Η διάγνωση του αυτισμού πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένη διεπιστημονική ομάδα, προκειμένου να είναι ολοκληρωμένη και έγκυρη. Η πρώιμη διάγνωση παρέχει μεγαλύτερες ευκαιρίες για έγκαιρη παρέμβαση που θα βελτιώσει τη λειτουργικότητα και την ποιότητα ζωής του ατόμου με αυτισμό.

Η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος επηρεάζει ανθρώπους όλων των ηλικιών και όλων των ικανοτήτων. Όμως, κάθε αυτιστικό άτομο είναι διαφορετικό, καθώς η εκδήλωση των συγκεκριμένων ελλειμμάτων ή χαρακτηριστικών της εν λόγω διαταραχής, παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση μεταξύ των αυτιστικών ατόμων, αλλά και στο ίδιο το άτομο από ηλικία σε ηλικία.

Ωστόσο, ο αυτισμός είναι κάτι περισσότερο από μια παρατηρήσιμη συμπεριφορά. Είναι ένας άλλος τρόπος σκέψης και εμπειρίας του κόσμου. Τα άτομα με αυτισμό επεξεργάζονται τις πληροφορίες του περιβάλλοντος, βιώνουν τα αισθητηριακά ερεθίσματα, αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν τις κοινωνικές καταστάσεις, σκέφτονται και μαθαίνουν, με έναν τρόπο που διαφοροποιείται από εκείνο των νευρο-τυπικών ατόμων.

Ένας ενήλικας με αυτισμό, ο Damian Milton, μίλησε για το πρόβλημα της διπλής ενσυναίσθησης. Για την αδυναμία, δηλαδή, των ατόμων με αυτισμό να κατανοήσουν τη σκέψη των «τυπικών» ατόμων και, ταυτοχρόνως, την αδυναμία των «τυπικών» ατόμων να κατανοήσουν τη σκέψη των αυτιστικών.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, η έννοια της νευροποικιλότητας, αποτελεί μια διάσταση μελέτης του αυτισμού. Σύμφωνα με αυτή οι διαφορές δεν πρέπει να θεωρούνται ελαττώματα. Θα πρέπει να αναγνωρίζονται και να εκτιμώνται ως κεντρικό μέρος της ταυτότητας του ατόμου με αυτισμό αντί να εμποδίζονται, να γίνονται αντικείμενο «θεραπείας» και να δημιουργούνται χαμηλές προσδοκίες. Οι διαφορές θα πρέπει να γίνονται σεβαστές και να αποτελούν πηγή μάθησης.

Οι φωνές των ίδιων των αυτιστικών ατόμων δίνουν έμφαση στην αναγνώριση της νευροποικιλομορφίας και της διαφοράς που συνιστά τον αυτισμό αναπηρία στις απαιτήσεις του νευρο-τυπικού κόσμου.

Η έρευνα για τον αυτισμό φαίνεται να λαμβάνει υπόψιν της τη κοινότητα των ατόμων με αυτισμό τόσο στο σχεδιασμό των ερευνητικών στόχων, όσο και στην κοινωνική διαμόρφωση. Είναι σημαντικό το ερευνητικό πεδίο να επεκταθεί πέρα από τα βιολογικά και συμπεριφορικά χαρακτηριστικά του αυτισμού και να εξετάσει τη δημιουργία μιας κοινωνίας πιο φιλικής προς τον αυτισμό.