Επειδή έχουμε περάσει από «μαγαζιά», όπου έχουμε δει την επικοινωνία να την παίζουν στα... δακτυλάκια τους, θεώρησα απολύτως φυσιολογικό το γεγονός ότι το χθεσινό τραγικό περιστατικό βίας στο στούντιο του ΑΝΤ1, εξελίχθηκε σε τηλεοπτικό σόου, με στοπ-καρέ στις φάπες και τις μπουνιές του κ. Κασιδιάρη στην άτυχη Λιάνα Κανέλλη.
Σήμερα που η «σκόνη» από όλα αυτά και οι «κραυγές» ορισμένων όψιμων υπερασπιστών του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της δημοκρατίας, της Κανέλλη και της Δούρου, έχει αρχίσει να καταλαγιάζει, είναι ευκαιρία να καταλήξουμε σε ένα-δύο ψύχραιμα συμπεράσματα.
Κατ' αρχήν δεν νομίζω να προκάλεσε στους περισσότερους μεγάλη έκπληξη το ξέσπασμα βίας του κ. Κασιδιάρη, ο οποίος -έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- αν σχηματιζόταν κυβέρνηση μετά την 6η Μαϊου θα ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Θα συμμετείχε στην νομοθετική διαδικασία, θα είχε λόγο και άποψη μέσα σε ένα κτίριο, που -κατά παραδοχή του- ήθελε να το... κάψει ως οίκο ανοχής. Εκεί ο κ. Κασιδιάρης δεν βρέθηκε, έτσι απλά για να πιει καφέ! Τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του. Ο κ. Κασιδιάρης όταν σήκωσε το χέρι του είχε μαζί του και τους περίπου 500.000 των Ελλήνων που ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Όπως επίσης «πικρό» είναι το «καλά της έκανε», που εύκολα ξεστόμισαν οι συμπαθούντες τον κ. Κασιδιάρη. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τα χάρηκαν τα χθεσινά «μπουκέτα». Και αυτό είναι ένα πολύ ανησυχητικό δείγμα για το που βαδίζει η κοινωνία μας.
Δευτερευόντως, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη ότι η Χρυσή Αυγή δεν αποποιείται της βίας. Τα ίδια της τα στελέχη με... καμάρι έχουν παραδεχθεί δημοσίως ότι έχουν πάρει μέρος ως «ακτιβιστές της δεξιάς» σε διάφορες «ομορφιές» στο κέντρο της Αθήνας. Δεν το αρνούνται και επομένως, για ποιο λόγο να... φαρισαϊσουν και να καταδικάσουν. Η υποκρισία άλλωστε δεν οφελεί κανέναν.
Θα ήθελα πάντως να μοιραστώ την πρώτη μου γνωριμία με τους «Κασιδιάρηδες». Έχει περάσει καμιά δεκαετία, ίσως και λιγότερο. Πρέπει να ήταν ελάχιστες ημέρες πριν από τους εορτασμούς της επετείου της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο. Έπειτα από ένα καφεδάκι στο κέντρο της Αθήνας, κατεβαίνουμε την Πανεπιστημίου μαζί με έναν φίλο και δύο φίλες και κατευθυνόμαστε προς το χώρο του Πολυτεχνείου, για να παρακολουθήσουμε εκθέσεις φωτογραφίας, να αφήσουμε ένα λουλούδι στο μνημείο, να ακούσουμε τις μητέρες των παιδιών που έφυγαν από κοντά μας εκείνη την ημέρα.
Λίγο πριν «πιάσουμε» την Πατησίων, μας σταματούν αστυνομικοί για έλεγχο. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι ο ένας από εμάς είχε σακίδιο στις πλάτες του και το κράνος της μηχανής του. Έπειτα από αρκετές... κοφτές κουβέντες και αρκετό... υφάκι, συνεχίζουμε την πορεία μας, αφού άλλωστε δεν ήμασταν... χούλιγκαν. Κοντά στη διασταύρωση Πατησίων και Πανεπιστημίου, μια ομάδα ατόμων με μαύρες μπλούζες και ορισμένοι από αυτούς με ξυρισμένα κεφάλια, φώναζαν προς ένα αγόρι και μια κοπέλα που κατευθύνονταν στο Πολυτεχνείο: «Ρε τεμπελόσκυλα, πού πάτε; Γιωργάκης Παπαδόπουλος ρε, Γιωργάκης Παπαδόπουλος! Να σας λιώσει όλα εσάς τα κομμούνια! Κρίμα που ήταν μόνο ένα το τανκ». Από πού προέκυπτε η πολιτική ταυτότητα των παιδιών, η αλήθεια είναι πως δεν το κατάλαβα ποτέ! Το μόνο που είδα ήταν ότι φοβισμένα βάδισαν γοργά προς το Πολυτεχνείο. Στην απέναντι γωνία υπήρχε μία διμοιρία αστυνομικών, για τη διασφάλιση της τάξεως.
Στάθηκα να κοιτάξω μια σκηνή, που για ένα νέο από την επαρχία, μοιάζει ξένη και παράξενη. «Προχώρα Πάνο, μη τους κοιτάς», μου είπαν και με τράβηξαν από το μπράτσο για να σταματήσω να κοιτάω και να προχωρήσω.
Λίγο αργότερα τους είδαμε από μακριά να τρέχουν όλοι μαζί προς μία κατεύθυνση και ακούστηκαν γυαλιά να σπάνε.
Θα επέμενα πως ο ένας από αυτούς τους τύπους, έμοιαζε πολύ στον κ. Κασιδιάρη, αλλά έπειτα από τόσα χρόνια, να πεις ότι είσαι σίγουρος, μοιάζει με ψέμα. Ίσως όμως και να ήταν εκεί. Ποιος ξέρει;
Από αυτή τη «συνάντηση» κρατώ το φόβο. Τον φόβο τον δικό μου, το φόβο των γύρω μου, τον φόβο στα μάτια των παιδιών απέναντί μου.
ΥΓ1: Το να χτυπάς μία γυναίκα κατ' αυτόν τον τρόπο, μόνο περηφάνια και αντριλίκι δεν είναι...
ΥΓ2: «Ο Ευαγγελάτος φτηνά τη γλίτωσε», μου είπε ένας φίλος. Συμφωνώ απόλυτα!
