Επτά χρόνια μετά την είσοδο της νέας πραγματικότητας για τη χώρα μας, την… έλευση των Μνημονίων στη ζωή μας και ενώ πολιτικά και κοινωνικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα και το «κοινό» του ο ελληνικός λαός θα έπρεπε ήδη να έχουν «ωριμάσει», φαίνεται πως στο μικρό αυτό «γαλατικό χωριό», αρνούμαστε να δούμε τα προφανή και κατόπιν να σχεδιάσουμε τις επιλογές και την ίδια μας τη ζωή.
Έχω την εντύπωση πως και αυτή τη φορά, το 2017, έπειτα από τόσα που έχει περάσει η ελληνική κοινωνία αυτά τα χρόνια, συνεχίζουμε να κάνουμε τη λάθος πολιτική συζήτηση.
Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ανήκουμε και οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών διατράνωσαν τη θέλησή μας να παραμείνουμε πάση θυσία σε αυτή (τόσο η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, όσο και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αλλάζει ραγδαία, εμείς «τσακωνόμαστε» για το ποια Κυβέρνηση θα αναλάβει τη διαχείριση της εξουσίας.
Και φυσικά και φυσιολογικά είναι εύλογο κάτι τέτοιο για μία δημοκρατία, αλλά δεν είναι το ζητούμενο!
Ενώ ολόκληρη η Ευρώπη ασχολείται με το ζήτημα του σχεδιασμού της νέας ΕΕ των πολλών ταχυτήτων που είναι κολοσσιαία και κοσμογονική αλλαγή για την πολιτική πορεία της υποτιθέμενης Ευρώπης των Λαών, εμείς αναγάγουμε σε κεντρικά πολιτικά συνθήματα την αντίθεση «ψέμα-αλήθεια».
Ενώ ολόκληρη η Ευρώπη βλέπει πως η ΕΕ μετατρέπεται σε μία υπερδύναμη με ηγέτιδα δύναμη οικονομικά τη Γερμανία και με πολλούς περιφερειακούς «παίκτες» που εφόσον δεν «χορεύουν» στους ρυθμούς της, είτε θα αποβάλλονται είτε θα αναγκάζονται σε Επιτροπείες ή Μνημόνια, εμείς τσακωνόμαστε για το ποιος τα… έφαγε, τι γράφει ο Τύπος και οραματιζόμαστε μία ΕΕ της Αλληλεγγύης και κουραφέξαλα.
Ενώ έχει γίνει πλέον ολοφάνερο πως αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα, αλλά και τον ευρύτερο συσχετισμό δυνάμεων, η ΕΕ και το ΔΝΤ έχουν ξεκινήσει μία διελκυστίνδα εξουσίας για το ποιος θα είναι το απόλυτο «αφεντικό», ενώ παράλληλα «συνεργάζονται» και σε αρκετούς τομείς (πολιτικά διεστραμμένο, αλλά έτσι είναι), οι δύο κύριες πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας πολιτεύονται με τα συνθήματα «Είστε κλέφτες», «Είστε ανίκανοι».
Ο κόσμος αλλάζει! Και αλλάζει γύρω μας με τρομακτικούς ρυθμούς και η χώρα μοιάζει να σφυρίζει αδιάφορα, περιμένοντας τι;;;; Μακάρι να ξέραμε όλοι μας σε μία γενικότερη κατάθλιψη στην οποία έχουμε πέσει.
Το «μήνυμα» της Ευρώπης είναι ξεκάθαρο: «Αν δε κάνετε ακριβώς αυτό που σας λέμε, δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσουμε να διαχειριστείτε μόνοι σας τη μοίρα σας. Αν αποφασίσετε κάτι τέτοιο, θα το κάνετε εκτός ΕΕ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε πολιτικά και κέρδισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, αλλάζοντας πολιτικά τη συζήτηση. Άλλαξε την ατζέντα και επειδή ακριβώς την είχε αλλάξει με το σύνθημα «ρήξη και ανατροπή» κέρδισε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Απέτυχε όμως ή για την ακρίβεια ηττήθηκε. Πέρασαν πολλές Κυβερνήσεις τα τελευταία 7 χρόνια. Δε θα κρίνουμε ποιος έκανε ή τι έκανε ή γιατί το έκανε. Αυτά έχουν χιλιοειπωθεί και έχουν χιλιοσυζητηθεί. Δε θα κρίνουμε αν μία Κυβέρνηση ήταν καλύτερη από την άλλη ή αν ήταν περισσότερο ανεξάρτητη από κάποια άλλη.
Και το μικρό παιδί γνωρίζει το «φαγοπότι» που στήθηκε στη χώρα κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, εις βάρος εκείνων που ήθελαν μία χώρα αξιοπρεπή, μία χώρα περήφανη, μία χώρα με αυτάρκεια, με προκοπή και δουλειά για όλους.
Το ζήτημα είναι το από ‘δω και πέρα.
Δύο βασικές πολιτικές επιλογές διαγράφονται αυτή τη στιγμή και είναι και υπερκομματικές αν θέλετε.
Είτε συλλειτουργούμε με την ΕΕ, προχωράμε σε αλλαγές που θα φέρουν τεράστιες ανατροπές στις ζωές μας –σίγουρα με πολύ… πόνο για την πλειοψηφία του λαού- και αποτελούμε πλέον κομμάτι της νέας κατάστασης που δημιουργείται, σε μία σύγχρονη πραγματικότητα, είτε αποφασίζουμε να φτιάξουμε μία χώρα έξω από αυτό το πλαίσιο, σε «αχαρτογράφητα νερά», με τη δική της όμως πρόταση για πρόοδο και ευημερία κάτι το οποίο επίσης θα έχει πολύ… πόνο για την πλειοψηφία του λαού.
Και στις δύο περιπτώσεις οι οικονομολόγοι και οι επιστήμονες που διαθέτει η χώρα μας –και είναι εξαιρετικοί- έχουν επιχειρηματολογήσει υπέρ ή κατά.
Και στις δύο περιπτώσεις οι αλλαγές θα είναι τεράστιες. Αλλά σίγουρα δε μπορούμε να κρατάμε μακριά τους εαυτούς μας από αυτά που έρχονται. Λες και είμαστε «κλεισμένοι» σε μία… γυάλα και δε μας «αγγίζει» το τι γίνεται γύρω μας!
Θα πρέπει όμως ο ελληνικός λαός να είναι ο παράγοντας εκείνος που θα επιλέξει τη μοίρα του, αφού πρώτα ενημερωθεί –και πρέπει να γίνει αυτό- μέσα από τη δημόσια συζήτηση και τα ΜΜΕ για τις επιλογές που θα κρίνουν τη ζωή του τα επόμενα χρόνια.
Το να μη του αφήνεις επιλογή δε το λες και πολύ δημοκρατικό! Το να επιμένεις να συντηρείς μία εικόνα αλλαγών μέσω αναθέσεων, είναι πραγματικά αδιέξοδο!
