Πληθαίνουν τα ρεπορτάζ που αφορούν το Νοσοκομείο Πρέβεζας τις τελευταίες εβδομάδες και αναδεικνύουν τα σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του. Τα έχουμε καταγράψει αναλυτικά και μέσα από το atpreveza.gr, τα έχουν καταγράψει και οι εργαζόμενοι στο Νοσοκομείο της Πρέβεζας. Η τοπική κοινωνία έχει εικόνα για το Νοσοκομείο, όσο κι αν σε κάποιους “χαλάει η μανέστρα” με τη δημοσιοποίηση των ζητημάτων.

Το Νοσοκομείο Πρέβεζας την τελευταία δεκαετία πάντα είχε προβλήματα, κακά τα ψέμματα. Ωστόσο αυτή τη φορά διαφαίνεται μία ειδοποιός διαφορά. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση να λυθούν τα προβλήματα, καθώς η Κυβέρνηση σε όλους τους τόνους κάνει λόγο για νέο ΕΣΥ.

Θα επιχειρήσουμε μέσα από το “βήμα” αυτής της στήλης το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να αναπτύξουμε μία αρθρογραφία που θα αφορά τη σύσταση του ΕΣΥ και τη λογική του, τα ΣΔΙΤ στην Υγεία, τη μελέτη του οργανισμού “Διανέοσις” και τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Θα ξεκινήσουμε από τη σύσταση του ΕΣΥ.  Με το νόμο 1397/83 της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα για πρώτη φορά μπαίνει στον χάρτη των σύγχρονων χωρών αναφορικά με την αντιμετώπιση της δημόσιας υγείας. Της Υγείας του Λαού, όπως αναφερόταν εκείνη την εποχή. Όλα αυτά βέβαια σε μία εποχή που λόγω της ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας στη μεταδικτατορική εποχή, ο λαϊκός παράγοντας έθετε επιτακτικά μία σειρά από απαιτήσεις απέναντι στο κεντρικό κράτος, σε μία “ώριμη” εποχή για μεταρρυθμίσεις.

Επρόκειτο για μία σοβαρότατη μεταρρύθμιση, κυριολεκτικά δομική για την ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας, καθώς δεν περιοριζόταν μόνο στο να έχουν οι πολίτες ανεξαρτήτου εισοδήματος καλές και ποιοτικές υπηρεσίες υγείας δωρεάν. Ο Υπουργός Εσωτερικών και εμπνευστής του ΕΣΥ Γεώργιος Γεννηματάς, είχε σχεδιάσει με κέντρο το ΕΣΥ πυλώνες ανάπτυξης που θα δημιουργούσαν μία νέα σύγχρονη χώρα. Και εξηγούμε γιατί:

-Θα έδινε καλές αποδοχές στο ιατρικό προσωπικό, δημιουργώντας ποιοτικές θέσεις εργασίας.

-Θα προσέδιδε επιστημονικό πρόσημο στο σχεδιασμό της Υγείας με την ενίσχυση των πανεπιστημιακών νοσοκομείων.

-Θα αποτελούσε “ανάχωμα” στην φυγή των πληθυσμών από την ύπαιθρο και τις μικρές πόλεις προς τα μεγάλα αστικά κέντρα με τα Κέντρα Υγείας. Ήταν η εποχή της λογικής κάθε χωριό και σχολείο, κάθε χωριό και ιατρείο. Μπορεί σήμερα να μοιάζει σχεδόν αστεία η λογική αυτή και αναχρονιστική, αλλά στην Ελλάδα των '80s με μηδενικές υποδομές στο οδικό δίκτυο και με μία χώρα που προσπαθούσε να κρατήσει τον κόσμο στα χωριά και τις μικρές πόλεις, έπρεπε να ληφθούν όλοι οι παράγοντες υπ' όψη.

-Θα δημιουργούσε το ΕΣΥ μαζί με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, ένα “πλέγμα” πολιτικών για να μπορέσει να πετύχει η Ελλάδα την ισόρροπη περιφερειακή της ανάπτυξη, κάτι που καμία Κυβέρνηση δεν έχει πετύχει μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες με τεράστιες ενδοπεριφερειακές ανισότητες, που σαφώς και εμποδίζουν την οικονομική της ανάπτυξη.

Όλα τα παραπάνω ήταν σε επίπεδο σχεδιασμού αναφορικά με το ΕΣΥ. Γιατί κατά την υλοποίηση οι μικροπολιτικές, τα συμφέροντα, ο λαϊκισμός, η κακοδιαχείριση και οι αστοχίες, έχουν “πληγώσει” σημαντικά το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η στιβαρότητα του όμως, η αντοχή του εδώ και δεκαετίες και το γεγονός ότι το εμπιστεύεται ο πολίτης, φανερώνει πως ήταν μία μεταρρύθμιση από εκείνες που αποκαλούμε εμβληματικές.

Κατά γενική ομολογία το ΕΣΥ χρειάζεται σοβαρές και δομικές αλλαγές για να αντέξει άλλα 40 χρόνια. Σε αυτό λίγο-πολύ άπαντες συμφωνούν. Το μεγάλο δίλημμα όμως, αλλά και το πολιτικό διακύβευμα από τη συζήτηση αυτή είναι το εξής:

Θέλουμε ένα ΕΣΥ που να υπηρετεί τον αρχικό του στόχο που δεν είναι άλλος από την παροχή υπηρεσιών υγείας ισότιμα σε όλους τους πολίτες χωρίς διακρίσεις; Ή θέλουμε ένα ΕΣΥ που θα λειτουργήσει σαν επιχείρηση με ότι αυτό συνεπάγεται;

Η συνέχεια της αρθρογραφίας μας ενδεχομένως και να μπορεί να διαφωτίσει περισσότερο τους αναγνώστες.

Πηγή φωτογραφίας: sinidisi.gr