Σε επικοινωνία που είχα με τουλάχιστον τρεις εργαζομένους (που δεν ψήφισαν), μου μετέφεραν ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Ψήφισε τον... τάδε. Μας βοηθάει με τα προγράμματα». Η φράση αυτή ανήκει στους εργοδότες των τριών εργαζομένων (μιλάμε για τρεις διαφορετικές περιπτώσεις χώρου εργασίας), οι οποίοι μάλιστα με επιτακτικό τρόπο ζήτησαν από τους υπαλλήλους τους να ψηφίσουν στις εκλογές. Ποια άραγε είναι τα... προγράμματα;

Σαν περίεργα 'όμως δεν είναι τα πράγματα; Από πότε οι εργοδότες ενδιαφέρονται για εκλογές σωματείων; Από πότε οι εργοδότες θέλουν κόσμο οργανωμένο σε συνδικάτα; Εκτός αν άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα από τότε που κι εγώ ήμουν μισθωτός...

Ίσως πάλι -στην Πρέβεζα είμαστε που είναι μια μικρή πόλη- να τίθεται και θέμα διαπροσωπικών σχέσεων. Αααα, όλα κι όλα, η φιλία είναι ιερό πράγμα! (ειρωνικό είναι αυτό βέβαια...). Δεν ψηφίζουν όμως οι άνθρωποι για την παρέα τους στο κρασί, αλλά για το συνδικάτο τους και το μέλλον των αγώνων τους.

Επειδή δεν γεννηθήκαμε... χθες στην Ελλάδα, το να μετασχηματίζουν τρεις-τέσσερις (όχι όλοι φυσικά) ένα σωματείο σε «παραμάγαζο» και να βάζουν τους εργαζομένους στο... κόλπο, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, αν όχι συχνό φαινόμενο (δυστυχώς).

Χρειάζεται ωστόσο να τονιστεί ότι όλα αυτά είναι προϊόντα ενός παιχνιδιού αθροίσματος «κουκιών» που παίζεται πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων και στόχο έχει τον παραταξιακό και κομματικό έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος και των σωματείων και όχι την ταξική του ανασυγκρότηση.

Δε συνηθίζω να γράφω οργισμένα, αλλά αναγκάζομαι, επειδή, όταν τα παραπάνω άτομα που ανέφερα ως «περιπτώσεις», πήγαν στις δουλειές τους και οι εργοδότες τους, τους είπαν: «Γιατί δεν πήγες να ψηφίσεις;», υπονοώντας πως «παίζεται» η δουλειά τους.

Και αναγκάζομαι γιατί δυστυχώς, αυτή είναι μία κατάσταση... ανεκτή από πολλούς.

Το αν τσακώθηκε το ΠΑΜΕ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λίγο με νοιάζει! Είναι δευτερεύον, καθώς θεωρώ πως η κατεύθυνσή τους είναι υπέρ των πολλών και όχι των λίγων. Ο εργαζόμενος έχει κρίση και ας βγάλει συμπεράσματα, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.

Ευθύνες βέβαια έχουν κι αυτές οι παρατάξεις, για το πως θα διαμορφώσουν ένα κίνημα και για το αν η "δουλειά" τους ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά δόλο δεν μπορείς να τους καταλογίσεις...

Και φυσικά δε με ενδιαφέρει απολύτως, αν αυτός που στήνει ένα συνδικαλιστικό παραμάγαζο, λέγεται ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ, Αγωνιστική Παρέμβαση, Ριζοσπαστική Συνεργασία ή δεν ξέρω 'γω τι άλλο. Με νοιάζει ότι είναι ντροπή για το συνδικαλιστικό κίνημα, να παίζεις με την αγωνία για εργασία νέων ανθρώπων.

Αν και στην περίπτωση που αναφέρομαι υπάρχει πολιτική «ταυτότητα»... Και κρατά "γερά" εδώ και πολλά χρόνια...

*Η άποψη του αρθρογράφου δεν εκφράζει το www.atpreveza.gr