Αφορμή για αυτό το κείμενο είναι η τελευταία παραλαβή, του ακρωτηριασμένου από πυροβολισμό Φλαμίνγκο, το Σάββατο 5/12/2015 το βράδυ, από τους φύλακες του Φορέα Διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού. Αποτελεί το 81ο ζώο που παραλαμβάνω για λογαριασμό του ΕΚΠΑΖ για το 2015.
Στα δεκαεννιά σχεδόν χρόνια που ανήκω στην οικογένεια του ΕΚΠΑΖ, έχουν περάσει από τα χέρια μου σίγουρα πάνω από 1500 τραυματισμένα άγρια ζώα, υπολογίζοντας κατά μέσω όρο γύρω στα 80 περιστατικά το χρόνο που παραλαμβάνω από την περιοχή μου.
Αυτή η διαδικασία, της διάσωσης και της περίθαλψης, απαιτεί καταρχήν γνώση για να αντιμετωπίσεις το καθένα περιστατικό ξεχωριστά και ΠΟΤΕ δεν αυτοσχεδιάζεις. Όμως η όλη διαδικασία απαιτεί κι ένα άλλο τεράστιο απόθεμα. Ψυχής.
Γιατί αν είσαι λιγόψυχος το βάζεις στα πόδια από την πρώτη στιγμή.
Κυριολεκτικά.
Μαθαίνεις λοιπόν υποχρεωτικά να αντέχεις τον πόνο που διαχειρίζεσαι. Να αντέχεις στη σκέψη, όταν αναλογίζεσαι, πόση ανοησία προκαλεί όλο αυτό το κακό, για να μην καταλήξεις στο ψυχιατρείο και για να μην κυλήσεις στην αυτοκαταστροφή. Η ίδια η διαδικασία της διάσωσης σε κάνει να αντέχεις. Το ότι είσαι η κινητήριος δύναμη, η γέφυρα μεταξύ ζωής και θανάτου. Κάνοντας τα πάντα υπέρ της ΖΩΗΣ! Και ότι συμβάλουμε στην διατήρηση της βιοποικιλότητας, επανεντάσσοντας πίσω στο φυσικό τους περιβάλλον, αφού πριν θεραπεύσουμε τα πληγωμένα ζώα που κάποιοι αναίσθητα κι αυθαίρετα επιχείρησαν να δολοφονήσουν.
Είναι όμως και κάποιες φορές που λυγίζεις.
Και αυτές είναι οι επιβεβαιωμένα μη αναστρέψιμες, καταστάσεις.
Τότε δηλαδή που καλείσαι να λυτρώσεις το ζώο από το μαρτύριο του, συνωμοτώντας αναγκαστικά με τον... θάνατο. Και δυστυχώς αυτό έπρεπε να γίνει με το υπέροχο Φοινικόπτερο (Φλαμίνγκο).
Αυτές τις φορές στην εσωτερική μάχη οργής και θλίψης, κερδίζει η θλίψη, στην επανειλημμένη διαπίστωση ότι ο «πολιτισμός» μας είναι ΤΟΞΙΚΟΣ και ότι κάποια ανθρωπόμορφα «παράσιτα» εκτός των εαυτών τους, μισούν και εξολοθρεύουν ότι ρέει αδιάκοπα ΖΩΗ, περηφάνια, ευγένεια κι ομορφιά.
Δεν έχω τίποτα απολύτως να απευθύνω, στους δολοφόνους του αέναου.
Το χάσμα που μας χωρίζει είναι αγεφύρωτο.
Ελπίζω μονάχα στη... συνωμοσία της φύσης!
