Στις τοπικές εκλογές που έγιναν χθες στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο (FN) της Μαρί Λεπέν είναι ο μεγάλος νικητής του πρώτου γύρου, με την κεντροδεξιά του Ν. Σαρκοζί να ακολουθεί στη δεύτερη θέση, και το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα του προέδρου Ολάντ στην τρίτη θέση.
Η Μαρίν Λεπέν εκμεταλλευόμενη την πολιτική υποτονικότητα του Ολάντ, την έλλειψη πολιτικής βούλησης, προβάλλοντας αντιευρωπαϊκά στοιχεία και καλλιεργώντας τον γαλλικό εθνικισμό συνεπικουρουμένη από την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, και εκμεταλλευόμενη τις επιθέσεις των Τζιχαντιστών στο Παρίσι είναι αυτή την στιγμή η πρώτη πολιτική δύναμη στη Γαλλία. Μπορεί στον δεύτερο γύρο με θεσμικές ή άτυπες συμφωνίες, ανάμεσα στα υπόλοιπα κόμματα να μην κερδίσει όσες περιφέρειες είναι πρώτη, άλλα αυτό δεν μειώνει την αυτονόητη νίκη της.
Η επικράτηση της όμως μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια σειρά από αλλαγές στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Η χώρα μας έχει πολλά κοινά με την Γαλλία. Είναι χώρες του ευρωπαϊκού νότου και οι δύο έχοντας αρκετά οικονομικά προβλήματα, (όχι όσα η Ελλάδα, άλλα έχει) με τεράστιο πρόβλημα με τους μετανάστες και με ιδιότυπες Αριστερο-νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις.
Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η Γαλλία προηγείται πολιτικά χρονικά και εμείς ακολουθούμε. Η εκλογή του Ολάντ το 2012 καλλιέργησε προσδοκίες που βασιζόταν κυρίως στη ρητορική του για καλύτερο κοινωνικό κράτος, παύση της πολιτικής λιτότητας του Σαρκοζί , δημιουργία πόλου εναντία στο Βορρά και την Γερμάνια κτλ. Με παρόμοια ατζέντα (ποιο μεγαλεπήβολη) εκλέχτηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος υποσχόταν ότι θα είναι η θρυαλλίδα αλλαγών στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι επανειλημμένα η πρόεδρος του FN είχε «πιστέψει» στο ΣΥΡΙΖΑ και είχε μιλήσει εγκωμιαστικά για τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να είναι ο δυναμίτης στα θεμέλια της Ενωμένης Ευρώπης, την οποία η ίδια σχεδόν απεχθάνεται.
Οι πολίτες και των δυο χωρών όμως δεν είδαν να εκπληρώνονται οι δεσμεύσεις και για αυτό τον λόγο ο Ολάντ είναι σήμερα τρίτος, και η Ελληνική Κυβέρνηση απλώς προσπαθεί με αναβολές μεταρρυθμίσεων να κερδίσει πολίτικο χρόνο. Η φθορά της όμως είναι πλέον ορατή.
Και στις δύο περιπτώσεις η σωτηρία φαίνεται να ακούει στο όνομα Κεντροδεξιά. Ο ηττημένος Σαρκοζί του 2012 φαίνεται να επιστρέφει και θα αποτελέσει ανάχωμα απέναντι στην Ακροδεξιά (που βέβαια έχει αμβλύνει την ρητορική της). Το ίδιο αναμένετε να συμβεί και στη χώρα μας. Μετά την εκλογή νέου πρόεδρου θα πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή προσπάθεια αναδόμησης του κεντροδεξιού χώρου, έχοντας κάνει ανοίγματα στην κοινωνία, αλλά και αξιοποιώντας στελέχη τα όποια μπήκαν στο περιθώριο λόγο κάποιας εκλογικής ήττας (επιλέγοντας να πουν αλήθεια και όχι ότι «λεφτά υπάρχουν» στον ελληνικό λαό)
Στην αντίθετη περίπτωση θα αντιμετωπίσουμε και εδώ την άνοδο της Ακροδεξιάς και σε συνδυασμό με μια αριστερά η οποία (από ανάγκη ) αποδέχεται την Ευρώπη θα έχουμε ενίσχυση του αντιευρωπαϊκού στοιχείου στην Ελλάδα, το οποίο σε συνδυασμό με το δημοψήφισμα που έχει προαναγγείλει ο Κάμερον για την σχέση Βρετανίας -ΕΕ ,την Μπεάτα Σζίντλο που κέρδισε τις εκλογές της Πολωνίας, τον εθνικιστή πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτωρ Ορμπαν, την Λεπέν στη Γαλλία μπορεί να προκαλέσει τεράστια ζημιά στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
