Η Βιργινία Χορμοβίτη δε μιλά συχνά, «μιλούν» όμως οι διακρίσεις της:

Χρυσό Μετάλλιο (ΕΦΕ Αθηνών, 2011)

Γ' Έπαινος (ΕΦΕ Αθηνών 2011, 2012)

Award of Excellence (Περιοδικό Levurelitteraire 2013)

6 Αναρτήσεις (ΕΦΕ Κρήτης και Αθηνών 2012, 2013)

Award of Excellence (Fine Art Am, Photocyprus, 2011).

Τα έργα της «σαγηνεύουν» τους επισκέπτες Art Cafe Μποτίλια στο Πέλαγο. Με καταγωγή από την Πρέβεζα και τα Ιωάννινα και «σταθμούς» της την Κέρκυρα, την Ιταλία, την Ισπανία, δίνει τη δική της εξήγηση για τη μεγάλη καλλιτεχνική της «αγάπη»: «Μου άρεσαν πάντα οι ξένες γλώσσες, η διακόσμηση, η φωτογραφία. Φωτογράφιζα αρχικά ανθρώπους. Υπήρχε μάλιστα ένα άτομο που το φωτογράφιζα εμμονικά για πολλά χρόνια και 24 ώρες το 24ωρο. Επειδή ασχολούμαι με την ποίηση, μεταφράζω και δημοσιεύω, έβλεπα για εμένα ότι η ποίηση και η φωτογραφία είναι το ίδιο. Είναι ένα μέσο ψυχοθεραπείας. Στην εικόνα μου, στο κάδρο μου βάζω αυτό που θέλω εγώ εκείνη τη στιγμή. Οπότε για εμένα αυτό είναι ο δικός μου φωτογραφημένος κόσμος. Υπάρχει αυτό που με περιβάλλει. Στην ποίηση και τη φωτογραφία δε μπορείς να βάλεις λογική».

Κάπου ανάμεσα σε σκιές και καθρέφτες βρίσκει και το «είναι» της: «Παίζει ρόλο τι θέλω να κάνω κάθε φορά. Μπορεί να θέλω να φωτογραφίσω ένα τοπίο. Είναι εντελώς διαφορετικό από κάποιου άλλου είδους φωτογραφία. Εμένα μου αρέσουν πολύ οι σκιές και οι καθρέφτες. Αυτό είναι μέσα μου. Μου αρέσει πάρα πολύ και αυτό είναι που θέλω να βγάλω προς τα έξω και να προωθήσω. Ξέρω να χειρίζομαι καλά τη μηχανή που έχω και ξέρω τι θέλω να κάνω κάθε φορά».

«Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα των πραγμάτων, αλλά στην αιτιότητα των πραγμάτων»

Η Βιργινία Χορμοβίτη μας ανέφερε και πως προέκυψε η συνεργασία με τη Μποτίλια: «Προέκυψε ''τυχαία'' η έκθεση στη Μποτίλια. Δεν πιστεύω στην τυχαιότητα των πραγμάτων, αλλά στην αιτιότητα των πραγμάτων. Αρχές Δεκεμβρίου περπατούσα στην Πρέβεζα απ' έξω από τη Μποτίλια, βρήκα ένα φίλο μου εδώ, με κάλεσε να γνωρίσω την ιδιοκτήτρια γιατί μου άρεσε υπερβολικά το μαγαζί και έτσι συνέβη. Πιστεύω πάρα πολύ στη συνεργασία ανάμεσα στους ανθρώπους. Η Μαρία είδε το site που έχω και έκανε μάλιστα και την επιλογή των φωτογραφιών. Στις 20 Ιανουαρίου, ετοιμάζω και την έκθεση με τίτλο «Στιγμές» στην Κέρκυρα».

Οι στόχοι της είναι υψηλοί και δε διστάζει να τους μοιραστεί μαζί μας: «Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως τα τελευταία χρόνια γίνονται εκθέσεις σε bar και καφέ. Είτε ζωγραφικής είτε φωτογραφίας. Πρέπει να εκτεθείς σε ένα κοινό, είτε σου αρέσει είτε δε σου αρέσει, για να δείξεις τη δουλειά σου. Βασικός στόχος μου είναι η gallery. Είναι δύσκολο, αλλά θα το ήθελα πολύ. Και με ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο το εξωτερικό. Πιστεύω ότι αυτό που κάνω -δυστυχώς- δύσκολα θα έχει μεγάλη απήχηση εδώ. Γενικώς υπάρχει μία τάση ότι πρέπει να φωτογραφίζεις πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Εγώ όμως πιστεύω πως πρέπει να βγάζεις έξω αυτό που έχεις μέσα σου.

Κάποιοι καταλαβαίνουν αυτό που κάνω και κάποιοι όχι. Δε γίνεται να αρέσεις σε όλους. Κι αυτό συμβαίνει σε όλους τους καλλιτέχνες. Είναι σημαντικό για εμένα να έρθει ο άλλος και να μου πει: ''θέλεις να κάνεις αυτό;''. Γι' αυτό και δε βάζω τίτλους στα έργα μου. Μόνο σε δύο το έκανα. Θέλω να είναι ελεύθερος ο άλλος. Μου αρέσει πολύ η ελευθερία. Δε θέλω να περιορίζω και να περιορίζομαι. Μπορεί κάποιος να δει κάτι που δεν μπορεί να δει κάποιος άλλος. Αυτό είναι μαγικό. Είμαστε εξάλλου τόσο διαφορετικές προσωπικότητες».

«Ταξίδι» και «ψυχοθεραπεία»

Της ζητήσαμε να περιγράψει τι σημαίνει φωτογραφία γι΄αυτήν με μία λέξη: «Ταξίδι» και «ψυχοθεραπεία», μας απάντησε και πρόσθεσε: «Όταν φωτογραφίζω μπορώ να το κάνω ώρες. Χάνομαι και χάνω την αίσθηση του χρόνου. Αυτό είναι πολύ μαγικό, αλλά συμβαίνει όταν πραγματικά σου αρέσει η φωτογραφία. Όχι να αναγκάζεσαι να κάνεις κάποια εργασία. Είναι σημαντικό στη φωτογραφία αυτό».

Ξεκαθαρίζει μία ακόμη φορά πως το photoshop είναι γι΄αυτήν άγνωστη λέξη: «Δεν υπάρχει photoshop. Απλώς περιμένω και ξέρω να χρησιμοποιώ τη μηχανή μου. Μερικές φωτογραφίες μου θα μπορούσαν να βγουν καθαρές, αλλά δε το έκανα. Μου αρέσει η αλλοίωση της πραγματικότητας.

Ήθελα να βγάλω την ψυχή μου. Υπάρχουν φωτογραφίες που δεν έχω δημοσιεύσει στο site μου.

Δεν κυκλοφορώ πάντα με μία μηχανή. Το έκανα στην αρχή, αλλά όχι πια. Κάπου χάνεσαι. Είμαι συνειδητοποιημένη όταν βγαίνω να φωτογραφίσω. Στις φωτογραφίες μου αποτυπώνονται χαρούμενες και δυστυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Είναι κομμάτια σου από καλές και άσχημες στιγμές».

Δείτε ΕΔΩ την εξαιρετική δουλειά της Βιργινίας Χορμοβίτη

Συνέντευξη στους Δημήτρη Πάτση, Παναγιώτη Τσόγκα