Ιδρύθηκαν το 2001 από συμμαθητές στο Μουσικό Γυμνάσιο της Παλλήνης, έναν καθηγητή, φίλοι όλοι, που έδεσαν με κουμπαριές μεταξύ τους. Δεξιοτέχνες και ισότιμοι στη σκηνή, οι Τακίμ έχουν ως πυρήνα τις μουσικές της Ανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων και τον κοσμοπολιτισμό της Σμύρνης. Από τις καλύτερες μουσικές ομάδες που έχουμε, αναβιώνει τον ήχο της Κωνσταντινούπολης, αυτόν που ακουγόταν στην Πρέβεζα και στα Γιάννενα, στις πόλεις όπου έσμιγαν Eλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι και Εβραίοι μουσικοί. Εκεί μας ταξιδεύει ο ήχος της ομάδας. Oταν μάλιστα συναντιούνται μόνοι ή με άλλους καλλιτέχνες στη σκηνή, οι παραστάσεις τους είναι εμπειρία για τον θεατή.
Κάτι ανάλογο θα είναι και η μουσική συνάντηση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη μαζί τους στο Ηρώδειο στις 14 Ιουνίου. Η συναυλία βασίζεται στο ρεπερτόριό της, το οποίο όμως θα περάσει μέσα από το πρίσμα αυτής της παραδοσιακής ορχήστρας (Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Πάνος Δημητρακόπουλος, Θωμάς Κωνσταντίνου (με καταγωγή από την Πρέβεζα), Γιώργος Μαρινάκης, Κώστας Μερετάκης, Γιάννης Πλαγιαννάκος). Μαζί τους θα είναι και η MOYSA, η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, και βέβαια ο Νίκος Πλατύραχος που έχει αναλάβει τη μουσική διεύθυνση. Ολη η ιδέα βασίζεται στη συνύπαρξη, εξηγεί ο ουτίστας των Τακίμ Θωμάς Κωνσταντίνου. Γι’ αυτό και ο τίτλος της παράστασης είναι «Την ίδια στιγμή».
Για την μπάντα, πάνω απ’ όλα είναι η συνάντηση στο πατάρι, λέει στην «Κ» ο ιδρυτής του σχήματος. Εργάζονται ομαδικά, έχουν τον πηγαίο τρόπο των παλιών μουσικών αλλά και τη φρεσκάδα της γενιάς τους. «Μας ένωσε η αγάπη για το παραδοσιακό τραγούδι κι όταν αρχίσουμε να παίζουμε, είναι σαν να μας κινητοποιεί ένας μηχανισμός. Τζαμάρουμε τα κομμάτια, κι αν ο ήχος τους μας χτυπάει στο στομάχι, σημαίνει ότι κάνουμε κάτι καλό».
Ο πατέρας του, Γιάννης Κωνσταντίνου, είναι από τους πιο γνωστούς Πρεβεζάνους ερμηνευτές δημοτικών τραγουδιών. «Είναι η γενιά μετά τον Παπασιδέρη και τον Αραπάκη. Ο Γιάννης Βασιλόπουλος του έδωσε τα πρώτα του σουξέ, τον πήγε στην Κολούμπια, τάισε την οικογένεια. Στην ομάδα προλάβαμε τους παλιούς, δουλέψαμε με τη Δόμνα Σαμίου, τον Χρόνη Αηδονίδη, τον Σαραγούδα, καλλιτέχνες των πανηγυριών. Εκτός από την αισθητική ορθότητα της εποχής μας, γνωρίσαμε και το πιο αληθινό».
Από μωρό ήταν δίπλα στο πατάρι όπου τραγουδούσαν οι μεγάλοι της εποχής. «Με κοίμιζε η μητέρα μου που ακολουθούσε τον πατέρα στα πανηγύρια. Ηταν της Αγίας Παρασκευής, ήμουν λίγο μεγαλύτερος, όταν ένα βράδυ περίμενα ανυπόμονα να τελειώσει ο πατέρας. Την τελευταία στιγμή ο κόσμος τού ζήτησε ένα μοιρολόι. Οταν ξεκίνησε να το τραγουδά, έμεινα άναυδος. Φεύγοντας τον ρώτησα πώς άντεξε ύστερα από τόση ταλαιπωρία να πει κι άλλο τραγούδι και να δοθεί έτσι. “Μεράκλωσα, παιδί μου”, μου απάντησε. Βλέπετε, ο μουσικός έχει ανάγκη να ανοίξει και η δική του ψυχή».
Ψυχή και παλμός
Στα 17 χρόνια της δραστηριότητας των Τακίμ (με μια πεντάχρονη διακοπή) κυκλοφόρησαν μόνο δύο δίσκους. Τους αρέσουν τα λάιβ, ο τρόπος που παίζουν οι τζαζίστες, δοκιμάζοντας το υλικό διαρκώς μέχρι να το εκδώσουν. «Ο ήχος και η φιλοσοφία της μπάντας δεν είναι να φέρει καινούργια τραγούδια, αλλά να δει με άλλον τρόπο τα υπάρχοντα. Εχει σημασία να κρατάς την ψυχή και τον παλμό τους. Μπορεί να τα ομορφύνεις ή να τα ασχημύνεις, αλλά σημασία έχει να τα κρατήσεις ζωντανά».
Δεν έχουν στεγανά. Δοκιμάζουν και συμπράττουν με διαφορετικούς μουσικούς, όπως οι Calexico. «Η συνύπαρξη με αυτό το αμερικανικό ροκ γκρουπ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της μπάντας. Οι ξένοι μουσικοί είναι πιο δεκτικοί. Τους ξαφνιάζει η μουσική μας κι ό,τι κι αν ακούν δικό μας, λένε: παίξε μου λίγο ακόμα. Οι Calexico πατούν κι αυτοί σε δύο πλευρές. Εμείς έχουμε την Ανατολή και τη Δύση, εκείνοι από τη μια τη σκληράδα των Αμερικανών και από την άλλη τις επιρροές από το Μεξικό».
Ομως τον Θωμά Κωνσταντίνου τον συναντάμε και σε άλλα γκρουπ. Το Nouveau Sextet είναι ανενεργό, αλλά υπάρχει το εξαιρετικό Trio Amoeba (Αμοιβάδα) με τον Πάνο Δημητρακόπουλο, τον Δημήτρη Τσάκα και τον ίδιο. Δεξιοτέχνες στο σαξόφωνο, το κανονάκι και το ούτι, οι τρεις τους επιχειρούν ένα πρωτότυπο παιχνίδι μετασχηματισμών. Επίσης, τον ακούσαμε και στο Chronos Project της Δήμητρας Γαλάνη.
«Την τελευταία πενταετία πραγματοποιούνται πολλές τέτοιες μουσικές συναντήσεις. Κάτι αλλάζει στη μουσική, αλλά ακόμη δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Στην Ελλάδα πάντα την ιστορία την έγραφαν οι παρέες. Η απομόνωση και η προσωπολατρία στο τραγούδι δεν έφεραν ποτέ καλό».
