«ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΑΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Εκ μέρους του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, θέλουμε για ακόμα μία φορά να χαιρετίσουμε τους μαθητές από το Μουσικό Σχολείο Πρέβεζας που βρέθηκαν μαζί με εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους τη Δευτέρα  στην υποδοχή των προσφυγόπουλων στην 1η τους μέρα στα σχολεία της Φιλιππιάδας.

Μας λυπεί, ως εκπαιδευτικούς, παιδαγωγούς και γονιούς, που αυτή η πρωτοβουλία των μαθητών δεν χαιρετίστηκε σύσσωμα από την εκπαιδευτική κοινότητα. Αντιθέτως, έχει αρχίσει ένας πόλεμος ανακοινώσεων και δηλώσεων, που σίγουρα λειτουργούν αποπροσανατολιστικά από το κύριο ζήτημα το οποίο έχει προκύψει και δεν είναι άλλο από την ποινικοποίηση των αγώνων των μαθητών και την τρομοκράτησή τους.

Με προηγούμενη ανακοίνωσή μας καταθέσαμε ξεκάθαρα την άποψή μας για το θέμα που προέκυψε, ενώ ζητήσαμε συνάντηση και με το Σύλλογο Διδασκόντων του Μουσικού Σχολείου. Όχι για να κρίνουμε το ρόλο τους ως εκπαιδευτικών, ούτε για να αξιολογήσουμε συνολικά το έργο και τις δράσεις στις οποίες συμμετέχει το Μουσικό Σχολείο. Θεωρούμε όμως ότι η στάση που κράτησαν η διευθύντρια και κομμάτι του συλλόγου διδασκόντων απέναντι στη δράση αλληλεγγύης των μαθητών, με  τις αποβολές δύο μαθητών, δεν διαπαιδαγωγεί, αλλά αντίθετα λειτουργεί εκδικητικά προς τη μαθητική κοινότητα και τους εκπροσώπους που αυτή εξέλεξε στο 15μελές της. Μάλιστα η ίδια η ανακοίνωση της Διεύθυνσης θεωρεί ως «επαναλαμβανόμενη προκλητική συμπεριφορά δύο μαθητών» την υπεράσπιση των απόψεών τους, κατηγορώντας τους  για χρήση «πολιτικού ξύλινου λόγου» (!!!!!) και «ψεύδη» τη στιγμή που οι ίδιοι ψεύδονται ισχυριζόμενοι ότι τα παιδιά ήθελαν να κάνουν «κοπάνα»,  «χωρίς την άδεια των γονιών τους» αποκρύπτοντας ότι οι ίδιοι αρνήθηκαν στους μαθητές το δικαίωμα να τηλεφωνήσουν στους γονείς τους λέγοντας ότι «το σχολείο δεν είναι τηλεφωνικό κέντρο(!)».

Είναι πράγματι απογοητευτική η στάση αυτών των καθηγητών, που βρήκαν τον εχθρό τους σε μαθητές που αγωνίζονται, που βγαίνουν στο δρόμο και διεκδικούν, που διοργανώνουν μαθητικά φεστιβάλ, που δείχνουν την αλληλεγγύη τους στα προσφυγόπουλα, όχι μόνο τώρα, αλλά με πορείες ενάντια στον πόλεμο, με ανακοινώσεις κλπ. Είναι όντως απογοητευτικό να χαρακτηρίζονται 15 χρονών μαθητές καθοδηγούμενοι και να κατηγορούνται ότι λειτουργούν ως πρόβατα. Αν ανατρέξουν οι συγκεκριμένοι «συνάδελφοί μας» στην ιστορία της επτάχρονης δικτατορίας θα δουν ότι και τότε, διευθυντές και σύλλογοι διδασκόντων με ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα τιμωρούσαν κι απέβαλλαν μαθητές που αγωνίζονταν για ένα καλύτερο αύριο.

Ας προβληματιστούμε για τα εξής:

• Εφόσον η πρωτοβουλία των μαθητών ήταν γνωστή από την Κυριακή που έγιναν οι εκδηλώσεις του School Art Festival, γιατί ο Σύλλογος Διδασκόντων συνεδρίασε μόλις μισή ώρα πριν από την ώρα αναχώρησης των μαθητών; Αν όντως ήθελαν να διευκολύνουν τους μαθητές, να επικροτήσουν την κίνησή τους, γιατί δε φρόντισαν από το πρωί να ενημερωθούν οι γονείς, να αποφασίσουν ποιος εκπαιδευτικός θα συνοδέψει τους μαθητές που ήθελαν να πάνε κλπ; Ο Σύλλογος καλέστηκε μόλις μισή ώρα πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση, προφανώς για την καθυστέρηση και ουσιαστικά παρεμπόδιση των μαθητών να φύγουν για Φιλιππιάδα. Αυτή η κίνηση από μεριάς καθηγητών, όχι μόνο απέτρεψε μαθητές από το να πάνε, αλλά δημιούργησε και την ένταση στη σχολική κοινότητα. Τιμά τους εκπαιδευτικούς του Μουσικού Σχολείου ότι οι μαθητές τους, τους ζήτησαν άδεια για να πάνε στη Φιλιππιάδα και τη συνοδεία τους, ότι δεν επέλεξαν απλά το δρόμο της κοπάνας. Αυτό μαρτυρά το ήθος των μαθητών και κάνει ακόμα πιο βαριές τις ευθύνες των εκπαιδευτικών.
• Ποια θα ήταν η καλύτερη απάντηση προς όλους εκείνους τους γονείς στη Φιλιππιάδα που μέρες τώρα έχουν διακόψει την εκπαιδευτική διαδικασία των παιδιών τους «φοβούμενοι το ξένο μίασμα»… παρά η μαζική παρουσία στην υποδοχή των προσφυγόπουλων από μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους; Τι μήνυμα στέλνουμε σε τέτοιες φασιστικές συμπεριφορές; Ποινικοποιώντας την αγωνιστική στάση των εκπροσώπων των μαθητών που πήγαν εκεί; Εμείς δεν αφήνουμε τους μαθητές μας, αυτοί δεν αφήνουν τα παιδιά τους… Ποια είναι η διαφορά;
• Ένα σχολείο που θέλει να υπερηφανεύεται για τη λειτουργία του και την προσφορά του δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι ο πολιτισμός δεν προάγεται μόνο με καλλιτεχνικές εκδηλώσεις αλλά προ πάντων με τη διαμόρφωση του ήθους εκείνου που βάζει πάνω απ’ όλα την αλληλεγγύη στον αδύναμο και την αγωνιστική στάση ζωής!
• Και φράσεις όπως «εξαντλήσαμε την ανοχή και επιείκεια», «αγωνιζόμαστε για κλίμα δημοκρατίας και ηρεμίας», «η επιβολή της ποινής είχε απολύτως παιδαγωγικό χαρακτήρα» στην ανακοίνωση της Διεύθυνσης του Σχολείου δυστυχώς θυμίζουν άλλες εποχές, τις οποίες ο λαός της χώρας μας αντιπάλεψε και έχει αφήσει προ πολλού πίσω του.

Εμείς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο δρόμο που καλούσε ο μεγάλος παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός, διαπαιδαγωγώντας τα παιδιά μας και τους μαθητές μας με το παράδειγμά μας:

«Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπραχτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή.»