Η Ναόμι Κλάιν αφιερώνει την τελευταία παράγραφο του πρόσφατου βιβλίου της («Ο Καπιταλισμός ενάντια στο κλίμα», έκδοσης 2014) στον Αλέξη Τσίπρα. Συγκεκριμένα γράφει «Ένα χρόνο πριν, δειπνούσα με κάποιους νέους φίλους στην Αθήνα. Τους ρώτησα αν είχαν κάποια ιδέα τι ερωτήσεις να υποβάλω στον Αλέξη Τσίπρα, το νεαρό ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα και μια από τις λίγες πηγές ελπίδας σε μια Ευρώπη αφανισμένη από τη λιτότητα. (Ήταν πριν συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μάλιστα, για όσους θυμούνται, την είχει προσφωνήσει ως Ναόμι…Κάμπελ,). Κάποιος πρότεινε, «Ρώτησέ τον: Η ιστορία σου χτύπησε την πόρτα, απάντησες;» και κλείνοντας το βιβλίο της η Ναόμι Κλάιν προσθέτει: «Αυτή είναι μια καλή ερώτηση για όλους μας».
Δυστυχώς για όλους μας, μάθαμε την απάντηση του Αλέξη Τσίπρα στις 12 Ιουλίου του 2015 με τη συμφωνία-3ο Μνημόνιο, αλλά από τότε μας ξεκαθαρίζει καθημερινά: η μόνη – πραγματική – κόκκινη γραμμή του Τσίπρα και του κόμματος που σήμερα αυτοαποκαλείται ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπεράσπιση της κόκκινης γραμμής της ολιγαρχίας: η πάση θυσία παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Ως εκ τούτου ο Τσίπρας αναλαμβάνει την ηγεσία του λεγόμενου φιλοευρωπαϊκού μπλοκ – διότι είναι ο μόνος που μπορεί να προωθήσει τα δρακόντεια μέτρα που απαιτούν οι δανειστές χωρίς να διασαλευτεί σοβαρά η αναγκαία πολιτική σταθερότητα, απαραίτητη προϋποθεση για την εφαρμογή των μέτρων του 3ου μνημονίου.
Το γεγονός αυτό έχει σοβαρές παρενέργειες στα υπόλοιπα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής ολιγαρχίας που βρίσκονται μπροστά σε ένα σοβαρό πολιτικό δίλημμα: από την μια μεριά δεν μπορούν να διαφωνούν επάπειρον επί της ουσίας με την πολιτική των δανειστών, δηλαδή του Τσίπρα, χωρίς να απωλέσουν την πολιτική τους αξιοπιστία απέναντί τους. Μη ξεχνάμε ότι το μνημόνιο 3, ευτυχώς, δεν πέρασε με την πλειοψηφία των αριστερών βουλευτών στις 15 Ιουλίου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουσιαστικά είχε χάσει τη «δεδηλωμένη» λόγω της διαφοροποίησης 30 περίπου βουλευτών του τότε ΣΥΡΙΖΑ. Το 3ο μνημόνιο πέρασε θριαμβευτικά με τις ψήφους των βουλευτών των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού.
Από την άλλη μεριά όμως εάν τα υπόλοιπα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής ολιγαρχίας, στοιχηθούν πίσω από τον Τσίπρα, χωρίς μάλιστα να συμμετέχουν σε κάποιου είδους κυβέρνηση συνεργασίας, χάνουν – ίσως για μεγάλο διάστημα – την νομή της κυβερνητικής εξουσίας: αλλά έτσι που είναι δομημένα τα κόμματα αυτά, η παρατεταμένη απουσία τους από την κυβερνητική εξουσία τα αποσταθεροποιεί. (Γεγονός που παρατηρούμε στις εσωκομματικες εκλογές της ΝΔ).
Δεδομένης της κατάρρευσης των κομμάτων του παλαιού δικομματισμού και της απέχθειας που προκαλούν σε πλατειά τμήματα του ελληνικού λαού για το βίο και την πολιτεία τους, φαίνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι καβάλα στο άλογο: οι «εργαζόμενοι φτωχοί» της χώρας (αλλά και οι άνεργοι) – για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του μεγάλου ιστορικού Χόμπσμπωμ – δεν έχουν σήμερα άλλη (αξιόπιστη) πολιτική επιλογή από το να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα (κάτι που συμμερίζεται και ο φίλος Πάνος Τσόγκας, και ευγενικός οικοδεσπότης μας· ότι δηλαδή σε ενδεχόμενες νέες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει). Με δεδομένη φυσικά την εμμονική προσήλωση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στην ευρωζώνη και την ΕΕ. (Γεγονός που είναι θέμα άλλης ανάλυσης).
Παρά λοιπόν τους τριγμούς, και την ανάγκη ίσως να φυλάσσονται καλύτερα τα κομματικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ από πιθανούς βανδαλισμούς, φαίνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα ηγεμονεύει στο πολιτικό σκηνικό.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι επιδιώκουν οι δανειστές από τη χώρα μας. Ο κύριος στόχος των δανειστών δεν είναι να αποκομίσουν, οικονομικά οφέλη, είτε ως αποπληρωμή του χρέους – που γνωρίζουν ότι αποκλείεται – είτε ως αγορά περιουσιακών στοιχείων της χώρας μπιρ-παρά. (Γιατί η οικονομική σημασία της χώρας μας – ποσοτικά – δεν είναι μεγάλη για το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο). Ο βασικός τους στόχος είναι να πείσουν την υπόλοιπη Ευρώπη, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στην πολιτική τους: με το τσάκισμα του πειράματος-ΣΥΡΙΖΑ, που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι, να αποδείξουν ότι οποιαδήποτε απόπειρα μιας άλλης πολιτικής θα συντριβεί. Αυτός ήταν και ο λόγος που τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου με την άκαμπτη στάση τους πριν την προεδρική εκλογή, ώστε να ξεμπερδέψουν με το φαινόμενο-ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές σε Ισπανία και Πορτογαλία. Αυτό το πέτυχαν. Όλη η Ευρώπη αντελήφθη τη συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα, γεγονός που πιστώνεται η Αριστερά εκλογικά όπως φαίνεται με τις εκλογές που επακολούθησαν, ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Θα σταματήσουν όμως εκεί και θα δείξουν έλεος;
Διότι μπορεί – και εύλογα – να ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ότι δεν έχει πλέον καμία σχέση με την Αριστερά, εφόσον εφαρμόζει απαρέγκλιτα το νεοφιλεύθερο πρόγραμμα του 3ου μνημονίου, όμως στα μάτια των υπόλοιπων Ευρωπαίων παραμένει μια «Αριστερή κυβέρνηση», που πρέπει πάση θυσία να ξεριζωθεί.
Μοιραία λοιπόν ο καλός μαθητής Αλέξης Τσίπρας, όσο και να προσπαθεί να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του 3ου μνημονίου, είναι ήδη προγραμμένος πολιτικά. Έχοντας μάλιστα χάσει την ενθουσιώδη στήριξη των «εργαζόμενων φτωχών», αλλά και των μεσαίων στρωμάτων που είχαν εναποθέσει σ’ αυτόν τις ελπίδες τους για κοινωνικό-οικονομική επιβίωση, έχοντας απογοητεύσει και ωθήσει την νεολαία στην αποχή, έχει σκάψει μόνος του τον πολιτικό του λάκο. Καθώς το πρόγραμμα θα προχωράει και θα προξενεί σοβαρές φθορές, θα βρεθεί η κατάλληλη στιγμή που θα του τραβήξουν και του ίδιου το χαλί κάτω από τα πόδια. Η παρούσα βουλή των προθύμων θα βρει μια εναλλακτική πολιτική λύση στα μέτρα των δανειστών.
Ο μεγάλος φόβος των δανειστών είναι μια πλατειά συμμαχία αριστερών, δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων του λαού στην πολιτική της ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται ως άμεση προοπτική, διευκολύνει τα σχέδια τους, και κατά μια αλλόκοτη ιστορική ιδιοτροπία, έρχεται να εκδικηθεί τον εμπνευστή της: οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη είχαν ως στόχο να εξαφανίσουν την αντιμνημονιακή Αριστερά από τη βουλή. Ο Αλέξης Τσίπρας αυτό το πέτυχε. Δεν πρόσεξε όμως την κ. Μέρκελ και δεν αντελήφθη τι εννοούσε όταν δήλωνε ότι οι εκλογές – του Σεπτέμβρη – είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Θεωρούσε εαυτόν εντός της λύσης της κ. Μέρκελ. Δεν θα αργήσει η διάψευση των ελπίδων του.
Ἐπρεπε να ακούσει (εάν τελικά του το είπε) την Ναόμι Κλάιν και να αφουγκραστεί το κάλεσμα της ιστορίας…όπως όμως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς»!
