Πολλά ερωτηματικά προκύπτουν από την πολύκροτη υπόθεση της αλυσίδας σούπερ μάρκετ «Μαρινόπουλος» και την αίτησή για υπαγωγή της στο άρθρο 99 (πτώχευση) η οποία πρόκειται να συζητηθεί στις 21 Σεπτέμβρη.

Η εταιρεία αυτή ως γνωστόν έσκασε ένα «κανόνι» στην αγορά ύψους περί τα 2 δις ευρώ – πριν κάνει την αίτηση για την υπαγωγή της στο άρθρο 99 – και το «κανόνι» αυτό θα έχει πολλαπλές επιπτώσεις στην ήδη χειμαζόμενη, λόγω των μνημονίων, αγορά. Οι επιπτώσεις αυτές θα είναι η απώλεια περί των 13.000  θέσεων εργασίας, η χρεωκοπία των προμηθευτών της εταιρείας, η απώλεια ενοικίων από τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων της και τα νέα «φέσια» στις – αενάως ανακεφαλαιούμενες ‘ελληνικές’ τράπεζες από το υστέρημα του ελληνικού λαού.

Το πρόβλημα που ανακύπτει τώρα είναι πώς θα πορευτεί η εταιρεία όλο το διάστημα μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης στις 21 Σεπτέμβρη, καθώς σύμφωνα με ρεπορτάζ της κ. Αλεξάνδρας Γκίζης στην ιστοσελίδα Capital.gr [1], απαιτούνται περί τα 100 εκατ. ευρώ μηνιαίως για να έχουν τα καταστήματα αποθέματα προϊόντων και περί τα 20 εκατ. ευρώ, επίσης μηνιαίως, για την πληρωμή των εργαζομένων και των μισθωμάτων των καταστημάτων.

Το ερώτημα όμως που δημιουργείται – πρώτα απ’ όλα – είναι πώς και γιατί η εταιρεία αυτή, λειτουργούσε απρόσκοπτα για ένα τόσο μεγάλο διάστημα και της ‘επετράπη’ να δημιουργήσει ένα τέτοιο υπέρογκο χρέος: αν θεωρήσουμε ως βάση υπολογισμού το ρεπορτάζ της κ. Γκίζη, ότι δηλαδή χρειάζονται περί τα 120 εκατ. ευρώ μηνιαίως για τη στοιχειώδη λειτουργία των καταστημάτων της «Μαρινόπουλος» και ότι τα συσσωρευμένα χρέη της είναι περί τα 2 δις ευρώ, αυτό σημαίνει ότι η εταιρεία επί 16 (sic!) συναπτούς μήνες δεν κατέβαλε τις υποχρεώσεις της!!!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το λογιστήριο της εταιρείας αυτής την έβγαζε ‘ζημιογόνα’ αλλά τα κέρδη τα εισέπρατταν μια χαρά οι μέτοχοί της, όλο αυτό το διάστημα.

Αφού λοιπόν η εταιρεία δημιούργησε αυτό το υπέρογκο – για το δεδομένα της ελληνικής αγοράς – χρέος έρχεται τώρα να ‘χρεωκοπήσει’ επισήμως φορτώνοντας το κόστος της χρεωκοπίας της στην κοινωνία: καμία κυβέρνηση και κανένας κοινωνικός φορέας δεν μπορεί να επιτρέψει  να πεταχτούν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι, να χρεωκοπήσουν χιλιάδες προμηθευτές και να χαθούν μεγάλα ποσά φορολογητέας ύλης από τους ιδιοκτήτες των ακινήτων που μίσθωνε η «Μαρινόπουλος», όπως και μεγάλες απώλειες για τα – τελματωμένα – ασφαλιστικά ταμεία.

Ο εκβιασμός από την πλευρά των μετόχων απόλυτος:  σφουγγάρι στα διαφυγόντα κέρδη που εισέπραττε όλο αυτό το διάστημα, αποφυγή της κοινωνικής κατακραυγής, κανένας έλεγχος των  πραγματικών κερδών των μετόχων, όλο αυτό το διάστημα που η εταιρεία ‘αμελούσε’ τις υποχρεώσεις της. Από την άλλη μεριά νέα βάρη στον ελληνικό λαό, στους προμηθευτές που προβλέπεται ‘κούρεμα’, νέα χρέη για τις αέναα ανακεφαλαιούμενες τράπεζες, κανείς δεν πρόκειται να διωχτεί εξαιτίας της φοβερή ‘ανικανότητας’ (sic!) της ελληνικής δικαιοσύνης. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά στο ‘υπέροχο νέο-φιλελεύθερο βασίλειο’ του υπό κηδεμονία ευρισκόμενου ελληνικού κράτους…

Μας έχουν ‘πιπιλίσει’ το κεφάλι τόσα χρόνια με τις ‘μεταρρυθμίσεις’ και τις κόντρα ‘μεταρρυθμίσεις’ που πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε πιο…παραγωγικοί. Η αρχή και το τέλος αυτών των ‘μεταρρυθμίσεων’ είναι η απορρύθμιση της εργασίας και το χτύπημα των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γιατί όμως δεν ακούμε λιγάκι και άλλου είδους μεταρρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα αυτή που προτείνει ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Ha Joon-Chang [2], ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το μαρξισμό; Αυτός ισχυρίζεται ότι οι ‘μέτοχοι’ (‘share holders’) έχουν λιγότερο ενδιαφέρον για την πορεία μιας εταιρείας και το μόνο που ενδιαφέρονται είναι τα κέρδη τους. ‘Ελαφρά τη καρδία’, μπορεί να εισπράξουν τα κέρδη τους – ενίοτε ‘σκάζοντας και ένα κανόνι’ καλή ώρα – και να τα ‘παντελονιάσουν’ κατά το κοινώς λεγόμενο. Δόξα τω  Θεώ, υπάρχουν τόσοι πολλοί ‘φορολογικοί παράδεισοι’ στον καπιταλιστικό μας κόσμο…

Αντίθετα μεγαλύτερο συμφέρον για την ομαλή πορεία μιας εταιρείας έχουν οι ‘stake holders’ [‘αυτοί που έχουν το ρίσκο’], όπως είναι οι εργαζόμενοι, οι προμηθευτές, οι τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, οι ιδιοκτήτες των ακινήτων που νοικιάζουν οι εταιρείες τα καταστήματά τους, η εφορία. Και τελικώς όλοι εμείς, ολόκληρη η κοινωνία που καλείται να πληρώσει τα σπασμένα…

Από πού και ως πού οι ‘μέτοχοι’ πρέπει να αποφασίζουν για όλους εμάς; Μήπως τα ‘παντελονιάζουμε’ μαζί;

Κοινωνικός έλεγχος των μετόχων λοιπόν από τους ‘stake holders’ και όλους εμάς.

Δεν είναι ‘η τήρηση των κανόνων’ κύριο σύνθημα αυτής της άθλιας ΕΕ; Οι κανόνες όμως, ισχύουν για όλους;

[1] «Μαρινόπουλος: Το Plan B, η Σκλαβενίτης και ο χρόνος που τελειώνει», δημοσίευση της Πέμπτης, 14 Ιουλίου, 07:45.

[2] «23 Πράγματα που δε μας λένε για τον Καπιταλισμό»