Βιώνουμε μια κατάσταση που δεν μας αρέσει καθόλου, όμως, δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε την ανατροπή της.
Και επειδή ακριβώς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, τις ομολογουμένως δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε, η πιο εύκολη λύση που βρίσκουμε είναι να τις φορτώσουμε σε κάποιον «άλλο», ο οποίος είτε θα είναι ο «φταίχτης», είτε ο «σωτήρας».
Μόλις χθες, 16 Γενάρη του 2017, δημοσιεύτηκε έκθεση της οργάνωσης Oxfam η οποία διαπιστώνει ότι το 2016 οχτώ (ή εννέα) άτομα κατείχαν όσο πλούτο κατείχαν τα 3,6 δισεκατομμύρια άτομα που απαρτίζουν το φτωχότερο ήμισυ της ανθρωπότητας! [1]
Μήπως θα πρέπει να μας προβληματίσουν αυτά τα στοιχεία; Πώς προέκυψε αυτός ο τερατωδών διαστάσεων πλούτος από τη μια, και η αντίστοιχη τερατώδης φτώχεια της μισής ανθρωπότητας από την άλλη;
Οι – το λιγότερο – ‘αφελείς’ αντιλήψεις αρκετών συμπολιτών μας, αλλά και πολλών κατοίκων της «πολιτισμένης» Ευρώπης και βόρειας Αμερικής, ότι για όλα μας τα δεινά υπεύθυνοι είναι οι φτωχοδιάβολοι, που έχουν καταδικαστεί στην πιο μεγάλη φτώχεια και περιφέρονται «παρανόμως» προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, είναι ένα σύγχρονο «κυνήγι μαγισσών». Διότι ο πόλεμος που ξερίζωσε αυτούς τους ανθρώπους από τις πατρίδες τους, η οικονομική ανέχεια και η συστηματική καταλήστευση των πόρων τους, είναι η συνταγή του πλούτου που συσσώρευσαν οι «υπερπλούσιοι»· θύματα της ίδιας πολιτικής είμαστε κι εμείς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγαλλίαση στο Νταβός που μαζεύονται οι «υπερπλούσιοι» μαζί με τους «οικονομολόγους» τους να βλέπουν το ένα θύμα τους να τα βάζει με τα άλλα θύματά τους, ξεχνώντας τους θύτες…
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Μολονότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα συμφωνήσουν με τα παραπάνω, το πράγμα ‘κολλάει’ στο ζήτημα της εφαρμογής.
Το μεγάλο πρόταγμα να ζήσουμε σ’ ένα δικαιότερο και αρμονικότερο κόσμο όπου όλοι θα είναι ευτυχισμένοι, όπου δεν θα υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις, η ανθρωπότητα δεν θα μαστίζεται από τη πείνα και τη φτώχεια, έχει ταλαιπωρήσει την ανθρωπότητα από αμνημονεύτων χρόνων. Τα μεγάλα σοσιαλιστικά πειράματα του 20ου αιώνα, απέτυχαν οικτρά να δώσουν μια άλλη διακυβέρνηση που θα αποτελούσε μια εναλλακτική στο υφιστάμενο καπιταλιστικό σύστημα, όπως συνηθίσαμε να το αποκαλούμε.
Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και η προσχώρηση της Κίνας στην «οικονομία της αγοράς», σε συνδυασμό με την επεξεργασία από το νεοφιλελεύθερο ρεύμα στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, της δικιάς του διακυβέρνησης, έφερε το σημερινό ιστορικό αποτέλεσμα: οι «υπερπλούσιοι» όχι μόνο πήραν πίσω, αυτά που είχαν δώσει σαν «κοινωνικό κράτος» στον πόλεμο που διεξήγαγαν ενάντια στον «υπαρκτό σοσιαλισμό»· αλλά και πολλά περισσότερα.
Κι εμείς, πιασμένοι στο δόκανο ενός χρέους που δημιούργησε το πολιτικό-οικονομικό σύστημα, ενταγμένοι σε μια Ένωση και μια ευρωζώνη που – το βλέπουμε σήμερα πεντακάθαρα – μας ξεζουμίζει, αναζητούμε εναγωνίως ένα «σωτήρα» και είμαστε διατεθειμένοι να ορκιστούμε ακόμη και στο Δία προκειμένου να μας «σώσει».
Δώσαμε σκληρούς αγώνες στο πρόσφατο παρελθόν.
Γκρεμίσαμε το παντοδύναμο σύστημα του «δικομματισμού» που κυριάρχησε σ’ όλη το διάστημα της ‘μεταπολίτευσης’ από την επτάχρονη δικτατορία της χούντας, και φέραμε στην εξουσία για πρώτη φορά στη χώρα μια δύναμη που μιλούσε στο όνομα της ‘ριζοσπαστικής αριστεράς’. Δυστυχώς μιλούσε μόνο. Πριν ‘αλέκτωρ λαλήσει τρις’, ξεφορτώθηκε ότι «αριστερό βαρίδι» την εμπόδιζε προκειμένου να πέσει με τα μούτρα στην ίδια διακυβέρνηση με τους προηγούμενους, και να γίνει ο πλέον πειθήνιος εφαρμοστής των μνημονίων, που υποτίθεται θα έσκιζε στο Σύνταγμα.
Όμως σ’ αυτό το κλίμα απογοήτευσης, σύγχυσης και απαισιοδοξίας που είναι φυσικό επακόλουθο της μεγάλης ήττας που υπεστήκαμε δεν υπάρχει η επιλογή να ‘το βάλουμε κάτω’: αυτό ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Και η αυτοκτονία μας ως λαού καταδικάζει και τη χώρα σε γεωπολιτική ασημαντότητα, σε δύσκολες εξωτερικές περιστάσεις.
Αλλά πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά, να μελετήσουμε. Να πάμε πιο πέρα από τις ‘στερεότυπες’ καρικατούρες του Σόιμπλε και της Μέρκελ που έχουμε στο μυαλό μας. Από τα στερεότυπα για την κοινωνία, την πολιτική, την οικονομία.
Οφείλουμε να νικήσουμε το φόβο που μας προκαλεί η άγνοια, το σοκ που προκαλεί η απώλεια της σιγουριάς του δεδομένου, το δέος από τις κληρονομημένες προκαταλήψεις μας. Να ξεπεράσουμε τα ίδια μας τα βιώματα στην κοινωνία που γεννηθήκαμε, ζούμε και ανατραφήκαμε, και που μας αποτρέπουν από το να δούμε τα πράγματα καθαρά.
Να ξανοιχτούμε στο πέλαγος των αχαρτογράφητων νερών που έχουμε βρεθεί, με όρτσα τα πανιά, κόντρα στον άνεμο. Και που θα πάει, κάπου ίσως βρεθεί το απάνεμο λιμάνι, έπαθλο της ταλαιπωρίας μας …λιμάνι που δεν βρήκαμε σε άλλες, ηρωικές, εποχές.
Αλλά προέχει η επίγνωση της πραγματικότητας και επ’ αυτού έπεται συνέχεια…
[1] http://tvxs.gr/news/kosmos/oxfam-oi-8-ploysioteroi-toy-kosmoy-katexoyn-ployto-oso-i-misi-anthropotita (tvxs.gr 09:04|16 Ιαν. 2017)
