Η ουσία της τακτικής του πρωθυπουργού, συνεχίζει το ιστολόγιο, είναι «απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη να προτάσσει το ηθικό πλεονέκτημα της κυβερνώσας αριστεράς κόντρα στο βεβαρυμμένο πολιτικό μητρώο του παλαιού συστήματος εξουσίας, παράκαμπτοντας το δύσκολο μνημονιακό φορτίο της οικονομίας» (υπογράμμιση δική μας). Ο αρχηγός της ΝΔ απαντά «κατ’ αρχάς, δια της απόπειρας συμψηφισμού στο πεδίο της πολιτικής ηθικής και δια της διαρκούς ανάδειξης των ευθυνών της κυβέρνησης στην οικονομική κρίση» (π.χ. αίτημα εξεταστικής επιτροπής για το «παράλληλο νόμισμα»), ενώ με την κλιμακούμενη στοχοποίηση του Πάνου Καμένου (αίτημα για εξεταστική για το Noor 1) επιδιώκει να κλονίσει την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (στόχευση που αποβλέπει στην επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων φέρνοντας πιο κοντά το ποθούμενο, δηλαδή τις εκλογές που διακαώς επιθυμεί).
Έπαθλο για τους δύο επίδοξους «μονομάχους» είναι το – προς μετονομασία λόγω των χρεών του – πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ της κ. Φώφης Γεννηματά, που από γενεσιουργός αιτία της κρίσης χρέους της χώρας, έγινε για τους διεκδικητές της ‘εξουσίας’ πολύφερνος νύφη…με σημαντική «προίκα» σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού, είτε με το κυβερνών κόμμα είτε με το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εδώ οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ‘λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο’: ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος παραδοσιακός δικομματισμός φούσκωσε σε ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο – το οποίο αξίζει να μελετηθεί, αλλά δεν είναι της παρούσης – που κινητοποιούσε χιλιάδες πολίτες ανά την Ελλάδα οι οποίοι γέμιζαν ασφυκτικά την Πλατεία Συντάγματος και το Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς για τους πολιτικούς σχεδιασμούς των επίδοξων – και τωρινών – «χρηστών» της εξουσίας, ο δικομματισμός που ονειρεύονται δεν μπορεί πιά να ανθήσει, όπως τότε, μέσα από τα φαντασμαγορικά βαρελότα και τα φωτορυθμικά του σκηνοθέτη κ. Μπιρσίμ[2], καθώς ενταφιάστηκε από τα δακρυγόνα που διέλυσαν τις κινητοποιήσεις των ‘αγανακτισμένων’ στο Σύνταγμα το 2011. (Το δε μνημόσυνό του ετελέστη την επαύριον της μεγάλης συγκέντρωσης, πάλι στο Σύνταγμα, για το ‘ΟΧΙ’ το 2015).
Το γεγονός αυτό δεν είναι άμοιρο της ουσίας της ακολουθούμενης πολιτικής. Και οι δύο επίδοξοι ‘μονομάχοι’ έχουν στην ουσία το ίδιο κοινό ευρωπαϊκό «όραμα». Ένα όραμα το οποίο σε αδρές – αλλά σαφέστατες – γραμμές, ξεκαθάρισε στο τελευταίο Eurogroup: πρόκειται περί μιας παρατεταμένης λιτότητας – τουλάχιστον μέχρι το 2060 – όπου οι «μεταρρυθμίσεις» στη χώρα θα υπακούουν στο «αυστηρό» νεοφιλελεύθερο-καπιταλιστικό τρίπτυχο: εργασιακή απορρύθμιση και αέναη φτωχοποίηση για τους εργαζόμενους – περιορισμός των δημόσιων αγαθών – ξεπούλημα πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Όσο και να επιχειρούν αυτό το «όραμα» να το επενδύσουν με τα «φρου-φρου και τα αρώματα» είτε της ‘κυβερνώσας αριστεράς’, είτε της ‘κλασσικής δεξιάς’, οι πολίτες αυτής της χώρας βιώνουν καθημερινά τις συνέπειές του. Υπομένουν την κατάσταση όσο δεν βλέπουν μια άμεση εναλλακτική διέξοδο στον ορίζοντα, αλλά δεν έχουν καμία διάθεση να γίνουν ‘κλακαδόροι’ της πολιτικής αυτής: απλά θα οδεύουν προς την αποχή από τη ‘συστημική’ πολιτική σκηνή, και πιθανόν και από τις εκλογές, όποτε γίνουν αυτές. Και επειδή αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, τόσο οι κυβερνώντες, όσο και οι επίδοξοι κυβερνώντες, θα επενδύουν σε τηλεμαχίες: έχουμε να δούμε πολλά επεισόδια όπως το τελευταίο του κ. Κωνσταντίνου Μπογδάνου, με επικές μονομαχίες στο twetter, που είναι μεν ‘χαριτωμενιές’, αλλά δεν έχουν την παραμικρή ουσία για την πραγματική ζωή των πολιτών.
Όλοι αυτοί έχουν δώσει το ραντεβού τους στα «ειδησάδικα» κατά την ‘ατάκα’ του κ. Μπογδάνου (σε αντιδιαστολή με τα «γουναράδικα»). Εμείς ας ασχοληθούμε με την πραγματικότητα της δικιάς μας ζωής και ας τους αφήσουμε στην (τηλε)μακαριότητά τους…εάν θέλουμε ακόμη να παίζουμε υπάρχει το survivor στο κάτω-κάτω …