Το καλοκαιράκι στο φως που λούζει τις θάλασσἐς μας, είναι ό,τι καλύτερο μας έχει τύχει στη γωνιά της Μεσογείου που ζούμε.

Το φθινόπωρο όμως μπήκε για τα καλά, και εκτός από τις δυσβάστακτες φορολογικές μας υποχρεώσεις, μας έφερε και πάλι – θέλοντας και μη – αντιμέτωπους με την πραγματικότητα.

Έλα όμως που αυτή η ριμάδα η πραγματικότητα δεν υποτάσσεται ούτε στις επιθυμίες, ούτε στις προσδοκίες τις δικές μας, ούτε των κυβερνώντων – ή των επίδοξων να κυβερνήσουν – αλλά ακολουθεί τη δικιά της λογική, μια λογική που καθορίζεται από τη δικιά μας συμμετοχή ή απουσία.

Και εμείς απέχουμε. Έχουμε παραδώσει τα κλειδιά της χώρας μας, τις τύχες και τις προοπτικές της στους «θεσμούς» και προσδοκούμε ότι κάπως, με κάποιο τρόπο, ίσως μαγικό, θα τα  «κουτσοβολέψουμε». Όντως πολλοί από μας πιθανόν να τα «κουτσοβολέψουν».

Αλλά με τι κόστος;

Ελάχιστοι είναι οι νέοι σήμερα που βλέπουν ότι έχουν μέλλον στο τόπο μας.

Και η πραγματικότητά μας έρχεται να επισφραγίσει αυτή τους την πεποίθηση.

Κυρίαρχο θέμα αυτές τις μέρες στην «ατζέντα» είναι η… αδυνατότητα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών να αναλάβουν υπηρεσία στα κυκλαδονήσια, και ιδίως στα δυο πλέον τουριστικά – Σαντορίνη και Μύκονο – εξαιτίας του γεγονότος ότι τους ζητείται πλέον του μισού μισθού (διάβαζε χαρτζιλίκι) για να νοικιάσουν άθλια καταλύματα. Περιμένουμε άνθρωποι κακοπληρωμένοι που διαμένουν σε άθλιες συνθήκες να εκπληρώσουν το «λειτούργημα» του εκπαιδευτικού; Η κυβέρνηση πιθανόν να πετύχει για φέτος το 3,5 % του πλεονάσματος που έχει δεσμευτεί στους «θεσμούς», αλλά πώς θα καταφέρει να επουλώσει τη βαθιά πληγή που άνοιξε; Ή μήπως θαρρούμε ότι ο νέος ή η νέα της Σαντορίνης ή της Μυκόνου θα δεχτεί τα «φώτα της γνώσης» από ανθρώπους εξαθλιωμένους, με καθόλου κύρος σε μια κοινωνία που έχει θεοποιήσει το κέρδος και την «επιχειρηματικότητα» (διάβαζε αρπαχτή); Οι δύσμοιροι αναπληρωτές, πέραν του γεγονότος ότι περιπλανούνται κάθε χρόνο από χωρίου εις χωρίον, βρίσκονται εκεί ως φτωχοί συγγενείς και ο τοπικός δήμαρχος τους προσφέρει «προς υιοθεσίαν» στους συμπολίτες του, προκειμένου να ανοίξει τα σχολεία της δικαιοδοσίας του…

Λαμπρά.

Καταφέραμε και μειώσαμε το «διογκωμένο» δημόσιο τομέα. Οι αριθμοί, και τα πλεονάσματα ζουν και βασιλεύουν. Σκοτώσαμε όμως το αγαθό. Δολοφονήσαμε την παιδεία. Δηλώσαμε με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι άνθρωποι που θα θέλαν να εργαστούν στη δημόσια παιδεία θα είναι αιώνιοι παρίες του συστήματος. Και δώσαμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας ένα αντιπαράδειγμα: μακριά από τα σχολεία, μακριά από την παιδεία, μακριά από τη γνώση. Η «σωτηρία» είναι στο μαύρο χρήμα, στη λαμογιά, στη φοροκλέψιμο, στην ιδιοτέλεια, στον αγριανθρωπισμό. (Και όπως δείχνει το παράδειγμα των 106 φοιτητών της Πάτρας, κλέψτε και πάρτε τα «χαρτιά» σας).

Πράγματι «μεταρρυθμίζουμε» την κοινωνία. Την προσαρμόζουμε με τον καλύτερο τρόπο στη βαρβαρότητα του αιώνα μας.

Και το πιο τραγικό… με τη βούλα της αριστεράς (και δη της ριζοσπαστικής)!