Με αφορμή, τις μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης της Αυστραλίας στον κλάδο των ταξί, η εφημερίδα αναφέρει:
«Το πλήθος του κλάδου των ταξί που ήταν συγκεντρωμένο στο Dallas Brooks Hall, το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου, σίγουρα δεν «μιλούσε με μια φωνή», όπως είχαν δηλώσει και ευελπιστούσαν οι οργανωτές της συγκέντρωσης.
Ήταν μεν εκεί, σε πλήρη εκπροσώπηση, οι ενδιαφερόμενοι του κλάδου, δεν είχαν όμως καμία διάθεση να αντιμετωπίσουν το θέμα με ψυχραιμία. Εξάλλου, πού να τη βρουν για να την επιστρατεύσουν, όταν οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο τους φαίνεται να τους έχουν αποδιοργανώσει.
ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ
Εδώ και δυο χρόνια κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους, όπως θα πει ο Ηρακλής Κατσιαμπάνης, ιδιοκτήτης της εταιρίας TaxiLink, που διαθέτει 150 αυτοκίνητα, ως «Δαμόκλειος Σπάθη», η απειλή των μεταρρυθμίσεων που θα πρότεινε ο καθηγητής Φελπ. «Ορισμένα πράγματα διαφαίνονταν στον ορίζοντα και, ναι, πρόβαλαν απειλητικά. Όπως η απελευθέρωση των αδειών. Σε καμία περίπτωση όμως δεν περιμέναμε να γίνουν δεκτές από την κυβέρνηση, όλες οι προτάσεις, όπως έγινε γνωστό πριν λίγες μέρες.
Τώρα αναμένεται να ψηφιστούν στη Βουλή και αυτό σημαίνει την ολική καταστροφή του κλάδου, όπως τον ξέραμε. Καίρια, βέβαια, θα χτυπηθούν οι ιδιοκτήτες αδειών. Μετά η μπάλα θα κυλήσει και θα πλήξει και τους οδηγούς, αφού θα υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός με την απελευθέρωση των αδειών. Τι να το κάνουν το επιπλέον 5% (55% επί των εισπράξεων αντί 50%), όταν έχουν λιγότερες από πριν εισπράξεις; Ο μόνος κερδισμένος, όπως προβλέπεται, είναι ο κυβερνητικός κορβανάς. Με απλά μαθηματικά, αν βγάλουν 1.000 άδειες, από $22.000 ενοίκιο η μία το χρόνο είναι $22 εκ. το χρόνο. Οπότε δεν μιλάμε για ευκαταφρόνητα ποσά. Το πιο ανησυχητικό απ΄ όλα είναι ότι η κατάσταση, με την πάροδο του χρόνου, θα επιδεινωθεί. Οι απώλειες του κλάδου θα είναι τρομακτικές».
ΑΜΕΣΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ
Υπέρ της άμεσης κινητοποίησης ήταν η πλειονότητα των ατόμων που είχαν συγκεντρωθεί στο Dallas Brooks Hall. O πρόεδρος του Συνδέσμου Ταχί Βικτώριας, David Samuel, που είχε οργανώσει τη συγκέντρωση, δήλωσε ότι δεν απέκλειε το ενδεχόμενο προσφυγής στη Δικαιοσύνη, όσον αφορά ορισμένες προτάσεις. Το όλο θέμα θα πρέπει να εξεταστεί πρώτα, τόνισε, από νομικής πλευράς.
«Θέλουμε να δούμε αλλαγές στο σύστημα. Δεν φοβόμαστε τις μεταρρυθμίσεις ούτε τον ανταγωνισμό. Θα πρέπει όμως οι αλλαγές να γίνουν με γνώμονα τη δικαιοσύνη. Να υπολογιστούν όλοι οι παράγοντες. Κυρίως τι υπήρχε πριν. Δεν γίνεται να αγνοήσει κανείς τον ανθρώπινο παράγοντα. Το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν επενδύσει σοβαρά στον κλάδο και είναι δίκαιο να υπολογιστούν και όχι να αγνοηθούν.
Υπάρχουν πολλά τα οποία θα πρέπει να εξεταστούν από τους δικηγόρους όσον αφορά τα όσα έχουν ανακοινωθεί και τις μεταρρυθμίσεις που θα τεθούν για νομιμοποίηση στο Κοινοβούλιο. Μετά θα δούμε πώς θα κινηθούμε».
ΠΑΡΩΝ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΝΣΙΟΝ
Η πλειονότητα των συγκεντρωθέντων στο Dallas Brooks Centre το Σάββατο ήταν ηλικιωμένοι και πάρα πολλοί μιλούσαν ελληνικά.
Συστήθηκα σε μια παρέα, έξω από την αίθουσα, για να πάρω τις απόψεις τους. «Για μένα η όλη υπόθεση είναι ένας εφιάλτης» θα πει ο πιο ομιλητικός της παρέας, σε χαμηλούς τόνους. «Εκείνο που φοβόμουν πάντα και προσπαθούσα σ’ όλη μου τη ζωή να αποφύγω, ήταν να γίνω πένσιονερ. Δούλεψα σκληρά, οδηγώντας ο ίδιος το ταξί για να το ξεπληρώσω, να έχω ένα αξιοπρεπές εισόδημα και να μη χρειαστεί να εξαρτώμαι από το πένσιον. Τώρα, όμως, αυτό που έχω στο χέρι μου, είναι ένα άχρηστο σχεδόν χαρτί. Ο οδηγός που νοικιάζει την άδειά μου ήδη από $33.000 που πλήρωνε το χρόνο, τώρα μου δίνει μόνο $20.000. Έχω καταστραφεί. Είναι δίκαιο αυτό; Αύριο κιόλας θα κάνω αίτηση να πάρω το πένσιον. Ο χειρότερος εφιάλτης μου έγινε πραγματικότητα”.
Ένας άλλος –επίσης, ηλικιωμένος– της παρέας, ιδιοκτήτης ταξί που έχει οδηγό να το δουλεύει, θα πει ότι «με το να επιβάλει η κυβέρνηση δια νόμου να παίρνει ο οδηγός 55% από τα έσοδα και ο ιδιοκτήτης να είναι υπεύθυνος για όλα τα έξοδα, είναι σαν να μας πετάει στην άκρη του δρόμου και να μας λέει ‘πάτε και κόψτε το λαιμό σας’. Είναι σαν να μας πετάει ένα κόκκαλο και να δίνει στον οδηγό το ψαχνό. Ναι, αυτό μένει και γράψτε το».
Έφυγα μέσα στη βροχή, με το κεφάλι σκυφτό και βαρύ, από την αγανάκτηση και το θυμό που εισέπραξα. Μέσα και έξω από το χώρο η ένταση ήταν φοβερή.
Όταν για μια στιγμή, σε μια αίθουσα που δεν έπεφτε κάτω βελόνα, ο προεδρεύων είπε να σηκωθούν όσοι είναι υπέρ της άμεσης κινητοποίησης, σηκώθηκαν όλοι και η βουή σου τρυπούσε τα αυτιά. Για ώρες πριν, είχε ειπωθεί αμέτρητες φορές ότι κάτι τέτοιο, αυτή τη στιγμή ήταν ασύμφορο. Κανείς όμως δεν φαινόταν να είναι διατεθειμένος να περιμένει. Ήθελαν το αίμα τους πίσω και το ήθελαν ΤΩΡΑ!
ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ; ΠΩΣ;
O άνθρωπος που έχω απέναντί μου την επομένη, στο δικό μου χώρο, φαίνεται να έχει… συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ‘τα έχασε όλα και πρέπει να ξεκινήσει από κει που άρχισε πριν δύο δεκαετίες’.
«Έπρεπε να με βλέπατε πριν 3 μήνες. Ήμουν σαν τρελός. Αναγκάστηκα να κηρύξω πτώχευση. Από 31 ταξί, μου έχει μείνει μόνο ένα, το οποίο για να επιβιώσω δουλεύω 15 ώρες επτά μέρες την εβδομάδα».
Αυτή είναι η σύνοψη μιας σκληρής ιστορίας, όπως την ξετυλίγει μπροστά μου με φαινομενική ηρεμία ο 54χρονος Αθανάσιος Θωμάς. Ήλθε στην Αυστραλία, από την Ελαία Πρεβέζης, το 1985. Δούλεψαν σκληρά, όπως θα πει, ο ίδιος και η γυναίκα του, για να αγοράσουν το πρώτο ταξί το 1994 και στη συνέχεια να δημιουργήσουν την εταιρία Melbourne Taxi Service η οποία διέθετε 31 αυτοκίνητα με προσωπικό 70 άτομα».
