Ορυμαγδός «ειδήσεων», οι περισσότερες των οποίων ψεύτικες, κατακλύζει τα αυτιά και τα μάτια μας, σε μια υστερικά πολεμοκάπηλη προσπάθεια να μας τρομοκρατήσουν με τον φόβο ενός επερχόμενου πολέμου, που όμως δεν έρχεται. Με τον τρόπο αυτό, τον συντονισμένο απ’ όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές, προσπαθούν να καμουφλάρουν τον πραγματικό, τον υπαρκτό πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ των ισχυρότερων παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών για ένα νέο μοίρασμα του κόσμου, για ένα νέο μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής. Και στον πόλεμο αυτόν αποδομούνται παλιές συμμαχίες και δημιουργούνται, κατά το δοκούν, καινούργιες.
Ο παγκοσμιοποιημένος ολοκληρωτικός καπιταλισμός (κρατείστε αυτόν τον όρο, θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο) στην επέλαση για την επικράτησή του, συμπαρασύρει και διαλύει όλες τις μέχρι τώρα υφιστάμενες δομές, εθνικές και διεθνείς, επιδιώκοντας την δημιουργία νέων που να εκφράζουν και να υπηρετούν τον υπό διαμόρφωση νέο συσχετισμό δυνάμεων στη γη, στη θάλασσα και στο διάστημα.
Υπ’ αυτό το πρίσμα θα προσπαθήσουμε να δούμε και να εξηγήσουμε τα όσα γίνονται στο λεγόμενο «ουκρανικό ζήτημα».
Πρώτον. Τριάντα χρόνια μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (Σ.Ε.), το φάντασμα του Κομμουνισμού συνεχίζει να πλανιέται πάνω από τον κόσμο. Στο φόντο της συνεχούς εμβάθυνσης και όξυνσης των ανισοτήτων σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, οι εκπρόσωποί του επιδιώκουν να «φορτώσουν» στον Κομμουνισμό ότι κακό έχει γίνει μέχρι τώρα και ότι κακό θα γίνεται από δω και μπρος. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι δηλώσεις Πούτιν περί ευθύνης του Λένιν και της Σ.Ε. για την δημιουργία της Ουκρανίας. Κι’ εδώ δεν πρέπει να συγχέονται η Σ.Ε. και η σημερινή Ρωσσία. Η Ρωσσία είναι ένα καπιταλιστικό κράτος, όπου αναπτύσσεται και δυναμώνει ένας «σκληρός» και «αδυσώπητος» καπιταλισμός, ενεργός «παίκτης» στον εν εξελίξει πόλεμο για ένα νέο μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής.
Δεύτερον. Πολύς λόγος γίνεται και πολλά «δάκρυα» χύνονται για την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και την αγνόηση των Διεθνών Οργανισμών. «Κοίτα ποιος μιλάει»! Όλοι, κυριολεκτικά όλοι, που κόπτονται για τη τήρηση και εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, είναι αυτοί που το έχουν καταντήσει χαρτί τουαλέτας. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την Κύπρο; Την Γιουγκοσλαβία; Την Σερβία; Το Ιράκ; Τη Λιβύη; Την Γεωργία; Το Σουδάν; Το Μάλι; Το Αφγανιστάν; Τη Συρία; Την Λατινική Αμερική;
Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Το «Διεθνές Δίκαιο», το «Δίκαιο της Θάλασσας» κ.λ.π., καθώς και οι διάφοροι Διεθνείς Οργανισμοί – Ο.Η.Ε., Παγκόσμια Τράπεζα, Δ.Ν.Τ. κ.λ.π. είναι θεσμοί και οργανισμοί ξεπερασμένοι. Δημιουργήθηκαν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο για να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό εκείνης της περιόδου, ο οποίος, πέραν των άλλων, βρίσκονταν σε μια σύγκρουση «ζωής ή θανάτου» με τον τότε σοσιαλισμό. Σήμερα, στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού και με τον σοσιαλισμό ηττημένο, αυτοί οι διεθνείς θεσμοί και οργανισμοί όχι μόνο είναι ξεπερασμένοι, αλλά αποτελούν «βαρίδια» στην περαιτέρω ανάπτυξη του συστήματος. Για τον λόγο αυτό η «Διεθνής» του καπιταλισμού αναζητεί και δημιουργεί νέους κανόνες και νέους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι να εξυπηρετούν με καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα και την ανάπτυξή του.
Συνεπώς, η επίκληση του «Διεθνούς Δικαίου» κ.λ.π. στο πρόβλημα γύρω απ’ την Ουκρανία αποτελεί πρόσχημα και κοροϊδία. Τα θέματα, πλέον, λύνονται και διευθετούνται με άλλους όρους και διαδικασίες.
Τρίτον. Η αντίδραση της Δύσης, ας το πούμε έτσι, στην «επιθετικότητα» της Ρωσσίας ποια είναι; Μπαράζ κυρώσεων και απειλών κυρώσεων. Κυρώσεις οικονομικές, κυρίως δευτερεύουσας σημασίας, κυρώσεις σε πολιτικά πρόσωπα με απαγόρευση μετακινήσεων σε δυτικές χώρες. Ε και; Όλοι γνωρίζουμε τι έκανε η φοράδα στ’ αλώνι! Ότι έκανε και μετά τις προηγούμενες κυρώσεις για την Κριμαία.
Τα μεγάλα θέματα, όπως της ενέργειας, των ψηφιακών δικτύων, των χρηματο-πιστωτικών συστημάτων, των εξοπλισμών, του διαστήματος κ.λ.π. ούτε καν θίγονται. Αυτά είναι ζητήματα της μεγάλης σκακιέρας, η διευθέτηση των οποίων γίνεται με άλλους τρόπους, σε άλλα επίπεδα μεταξύ των κύριων παικτών της διαμόρφωσης της νέας δομής του σύγχρονου κόσμου, του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
«Θα επιβληθούν σκληρές κυρώσεις, εάν η Ρωσσία εισβάλλει στην Ουκρανία», δηλώνουν οι «ηγέτες» των χωρών της Δύσης, έχοντας συνεχείς διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν.
Και τι έγινε μετά την αναγνώριση από τη Ρωσσία ως ανεξάρτητων κρατών των περιοχών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ; Τι γίνεται μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσσίας στις περιοχές αυτές;
Ξανά συζητήσεις και απειλές για πιο σκληρές κυρώσεις.
Τέταρτον. Σε τι διαπιστώσεις και συμπεράσματα μας οδηγούν όλα τα παραπάνω; Αβίαστα προκύπτουν, κατά την γνώμη μας, τα εξής:
Α) Η Ρωσσία υλοποιεί προμελετημένο στρατηγικού χαρακτήρα σχεδιασμό. Δεν αποτελούν αποφάσεις «της στιγμής» οι πρόσφατες κινήσεις της, από την αναγνώριση των περιοχών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ έως τις εκκαθαριστικές στρατιωτικές ενέργειες στην περιοχή.
Β) Οι Η.Π.Α. και οι άλλες χώρες του Ν.Α.Τ.Ο. απ’ ότι φαίνεται, ήταν προφανώς «ενημερωμένες» γι’ αυτές τις κινήσεις. Ο ίδιος ο Πούτιν έχει δηλώσει, ότι είχε ενημερώσει τη Γερμανία και την Γαλλία για την απόφασή του να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των περιοχών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Αλλά και οι, μέχρι τώρα, αντιδράσεις των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους, ακόμη και στις εν εξελίξει στρατιωτικές ενέργειες της Ρωσσίας, δείχνουν ενός είδους ανοχή αν όχι συγκατάθεση στις ρωσσικές κινήσεις.
Γ) Η Ουκρανία «θυσιάζεται» από τους υποτιθέμενους μέχρι σήμερα προστάτες της στον βωμό του υπό διαμόρφωση νέου συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ Η.Π.Α. – Ρωσσίας – Κίνας. Ως απάντηση του Ν.Α.Τ.Ο. στις ενέργειες της Ρωσσίας φαίνεται να είναι η «ενίσχυση» των αμυντικών του γραμμών στα όρια των κρατών – μελών του, τα οποία βρίσκονται στα σύνορα της Ρωσσίας.
Δ) Εκτιμούμε ότι είμαστε μάρτυρες μιας «συμφωνίας» Ρωσσίας - Η.Π.Α. για το «μοίρασμα» ρόλων και δικαιοδοσιών στον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης Ευρασίας: η Ρωσσία στις περιοχές της πρώην Σ.Ε. και οι Ηνωμένες Πολιτείες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και όλο αυτό υπό το βλέμμα και τον φόβο της Κίνας.
Ε) Οι αναγνώσεις και συνέπειες μιας τέτοιας «συμφωνίας» είναι πολλαπλές και και με «πολύ μέλλον»:
ε1) Η οικονομική και στρατιωτική υποχώρηση των Η.Π.Α. δεν επιτρέπουν την ευθεία αντιπαράθεσή τους, σήμερα, με την Ρωσσία και την Κίνα, οι οποίες είναι συνδεδεμένες, προς το παρόν, με ισχυρούς, κυρίως, οικονομικούς δεσμούς.
ε2) Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σημαντικός «παίκτης» της μεγάλης σκακιέρας, παύει να υφίσταται.
ε3) Μετατίθενται σε μελλοντικό χρόνο, όχι όμως πολύ μακρυνό, οι κύριες μάχες γι’ αυτό που παραπάνω ονομάσαμε πόλεμο για ένα νέο μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής μεταξύ των ισχυρότερων παγκόσμιων οικονομικών κολοσσών.
ΣΤ) Οι υποταχτικοί και οι διεκπεραιωτές των συμφερόντων των ισχυρών, όπως το φασίζον καθεστώς του Κιέβου, πάντα θα είναι υπόλογοι στην συνείδηση και στην μνήμη των Λαών και πάντα θα έχουν την τύχη της «στυμμένης λεμονόκουπας».
Πέμπτον. Για τους «λάτρεις» των προβλέψεων.
α) Δεν θα έχουμε έναν γενικευμένο, παγκόσμιο, πόλεμο.
β) Θεωρούμε ότι οι Η.Π.Α. και το Ν.Α.Τ.Ο. δεν θα εμπλακούν σε πόλεμο με τη Ρωσσία, για πολλούς λόγους.
γ) Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσσίας δεν θα ολοκληρωθούν σύντομα, στο βαθμό που ένας απ’ τους στόχους (όπως είπε ο Πούτιν) είναι η αποστρατικοποίηση και η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας.
δ) Εκτιμούμε ως πιθανό ενδεχόμενο, οι περιοχές του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, μετά την «εκκαθάρισή» τους απ’ τα ουκρανικά στρατεύματα, να αιτηθούν την ένταξή τους στη Ρωσσική Ομοσπονδία (όπως η Κριμαία) και η Ρωσσία να το αποδεχθεί.
ε) Είναι πιθανή η «απαίτηση» δυτικών γειτόνων της Ουκρανίας για αυτονόμηση τμημάτων της χώρας, όπου ζουν εθνοτικές μειονότητες και στους οποίους έχουν δοθεί και δίνονται διαβατήρια αυτών των γειτόνων (όπως έκανε η Ρωσσία στο Ντονμπάς), με αποτέλεσμα τον περαιτέρω διαμελισμό της Ουκρανίας.
Έκτον. Στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η βαρβαρότητα, σαν αυτή που ζούμε σήμερα στην Ουκρανία, θα αποτελεί την κανονικότητα του συστήματος.
Κι’ η βαρβαρότητα αυτή δεν θα γνωρίζει όρια, δεν θα γνωρίζει σύνορα, δεν θα γνωρίζει χρώμα και φυλή, είναι μια εικόνα απ’ το μέλλον του καθενός μας.
Μας ικανοποιεί;
