Μετά από την ολοκλήρωση της θητείας μου στο δημόσιο σχολείο – με το μεγαλύτερο μέρος της να το περνάω στην όμορφη Πρέβεζα – χτυπήθηκα κι εγώ από τον καρκίνο.

Περιπλανιέμαι, πάνω από δύο χρόνια, σ’ έναν τόπο όπου τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου είναι θολά.

Εγχειρίστηκα τρεις φορές σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, διότι το επείγον της περίπτωσής μου δεν επέτρεπε να παραμείνω σε λίστα αναμονής, απλά δεν θα υπήρχα σήμερα να σας αποστείλω αυτή την επιστολή.

Στη συνέχεια μπήκα στην επώδυνη διαδικασία της χημειοθεραπείας η οποία με έφερε στο σημείο να πάθω οξεία νεφρική ανεπάρκεια.

Βρέθηκα σε ένα δίλημμα στο οποίο δεν υπήρχε διέξοδος: να συνεχίσω ή να τα παρατήσω και να κρατήσω την ποιότητα της ζωής που μου απέμενε;

Για καλή μου τύχη έπεσα πάνω σε ένα άξιο τέκνο της πρεβεζάνικης γης, τον κ. Κωτσαντή ο οποίος εργάζεται ως ογκολόγος στο Δημόσιο νοσοκομείο ΑΤΤΙΚΟΝ.

Αυτός ο άξιος επιστήμονας και προπάντων ΑΝΘΡΩΠΟΣ μου άνοιξε το δρόμο για μία πρωτοποριακή θεραπεία, κατάλληλη για την περίπτωση μου, μία θεραπεία που δεν μπορούσα να διανοηθώ στα πιο παραληρηματικά μου όνειρα: ότι είναι δηλαδή εφικτό να γίνει στη χώρα μας…και ήμουν αρκετά τυχερός αυτή η πρωτοποριακή – και εξαιρετικά ακριβή θεραπεία – να ταιριάζει στη δική μου περίπτωση. Και, ω, του θαύματος, χωρίς την παραμικρή παρενέργεια!

Γράφω αυτή την επιστολή, πρώτα απ’ όλα να ευχαριστήσω τον κ. Κωτσαντή αλλά όχι μόνο: οι ευχαριστίες μου απευθύνονται σε όλο το προσωπικό (γιατρούς, νοσηλευτές, γραμματεία) του τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής του ΑΤΤΙΚΟΝ, όπως και σε όλο το προσωπικό του τμήματος των Επεμβατικών, οι οποίοι εκτός της επαγγελματικότητάς τους με έκαναν να αισθάνομαι εξαιρετικά άνετα, όπως και σε όλο το νοσηλευτικό προσωπικό της κλινικής που νοσηλεύτηκα…

Αλλά δεν απευθύνω αυτή την επιστολή μόνο για ευχαριστίες σ’ όλους αυτούς τους άξιους επιστήμονες, νοσηλευτές και ανθρώπους.

Την απευθύνω σ’ όλους εσάς – εμάς δηλαδή – όλους τους καθημερινούς ανθρώπους, την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας, ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών, που δεν ανήκουμε στους “έχοντες και κατέχοντες”.

Αδέρφια. Μακάρι να μη χρειαστεί κανείς ποτέ να υποβληθεί σε τέτοιες θεραπείες, αφού δεν εύχομαι να περάσει την περιπέτεια με τον καρκίνο ούτε και στον χειρότερο εχθρό μου. Αλλά δυστυχώς θα έρθει η στιγμή που οι περισσότεροι από εμάς θα προσφύγουμε στις υπηρεσίες της σύγχρονης επιστήμης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, έχει κάνει θαύματα.

Το ζήτημα είναι ότι τέτοιες θεραπείες κανείς από εμάς δεν μπορεί να τις σηκώσει οικονομικά. Εάν αφήσουμε να χαθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας, παρασυρμένοι από την άθλια προπαγάνδα των εμπόρων της υγείας, θα χάσουμε ίσως τη μεγαλύτερη κατάκτηση που έχουμε πετύχει σε τούτη τη χώρα…και μην πλανηθεί κανείς ότι δηλαδή τέτοιες θεραπείες θα καλύψουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Κανείς δεν ξέρει τα μελλούμενα. Ωστόσο στο ΑΤΤΙΚΟΝ έζησα την πιο μαγική στιγμή της ζωής μου: βίωσα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος...και αυτό είναι ένα ανεκτίμητο δώρο ζωής!

Κυνηγός Αντώνης

Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Αθήνα 11 Μάρτη 2024