Τις τελευταίες ημέρες αρχίζουν στη χώρα και συμβαίνουν ιδιαιτέρως ανησυχητικά πράγματα. Γεγονότα και καταστάσεις που στους λίγο πιο παλιούς φέρνουν πολύ δυσάρεστες μνήμες από το παρελθόν, που υποτίθεται πως είχαν μείνει για πάντα “στο χρονοντούλαπο της ιστορίας”.

Ας πάμε όμως αρχικά σε αυτά που μας ενώνουν και κυρίως σε διαπιστώσεις που νομίζω η συντριπτική πλειοψηφία έχει κατανοήσει.

1. Το προσφυγικό πρόβλημα δεν είναι ελληνικό πρόβλημα. Ούτε ευρωπαϊκό. Είναι παγκόσμιο πρόβλημα. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι φρόντισαν να διαλύσουν την τελευταία 15ετία για τα δικά τους συμφέροντα τις αραβικές χώρες πέραν της Τουρκίας. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι έχουν μετατρέψει σε χώρες-μαριονέτες πολλές χώρες της Αφρικής, με ένοπλες συμμορίες και απύθμενη φτώχεια για να ελέγχουν τον πλούτο τους. Δε χρειάζεται να είσαι Master της γεωπολιτικής για να συνειδητοποιείς ότι είμαστε στο ξεκίνημα και όχι στο τέλος μίας πρωτοφανούς προσφυγικής κρίσης με παγκόσμια χαρακτηριστικά.

Τώρα, το πως λύνεται το προσφυγικό; Απομένει να δούμε αν η ορμπανοποιημένη λογική των κλειστών συνόρων και των κλειστών κέντρων θα φέρει λύση. Προσωπικά θεωρώ πως θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα και πιστεύω σε μία μικτή ευρωπαϊκή πολιτική που θα συνδυάζει πολιτικές ισορροπιών στις χώρες προέλευσης των προσφύγων-μεταναστών και ταυτόχρονα μία μη γκετοποιημένη Ευρώπη. Αλλά αυτό είναι ένα πεδίο που φυσικά και ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του και για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο θα το δείξει το μέλλον και τα χρόνια. Δημοκρατία έχουμε εξάλλου...

2. Ο “γείτονάς μας” Ερντογάν “εργαλειοποιεί” ξεκάθαρα το προσφυγικό ζήτημα. Αιτία είναι φυσικά οι δυσάρεστες γι' αυτόν εξελίξεις, που ξεκίνησαν με το πραξικόπημα εναντίον του, συνεχίστηκαν με την... κατηφόρα της ντόπιας οικονομίας και ολοκληρώνονται πλέον με τις στρατιωτικές του ήττες σε Συρία και Λιβύη. Έχουμε στα σύνορά μας έναν απρόβλεπτο παράγοντα εδώ και χρόνια και κορυφαίοι στρατιωτικοί όπως ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Αποστολάκης τονίζουν πως πρέπει να προσπαθήσουμε να βλέπουμε ένα βήμα πιο μπροστά από τις κινήσεις του.

3. Αυτή τη στιγμή με την κοινή λογική και τα όσα ξέρουμε, στη συνοριακή γραμμή του Έβρου, έχουμε πληθυσμούς που δεν είναι ταυτοποιημένοι -όπως οφείλουν να κάνουν τόσο η Τουρκία, όσο και η Ελλάδα- και εκατέρωθεν αναπτυγμένες στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις. Οι δύο πλευρές ανταλλάσσουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης, ενώ οι πληθυσμοί που μεταφέρθηκαν από την Τουρκία στα σύνορα, από την τουρκική πλευρά προσπαθούν να εισέλθουν σε ελληνικό-ευρωπαϊκό έδαφος χρησιμοποιώντας πέτρες ή ξύλα ή άλλα υλικά που και η τουρκική πλευρά φροντίζει να διοχετεύει, ώστε να συντηρείται εκεί αυτή η κατάσταση για τους γνωστούς γεωπολιτικούς λόγους. Τα μικρά παιδιά και οι εγκυμονούσες γυναίκες που υπάρχουν εκεί πρέπει να προστατευθούν. Κι αυτό είναι κάτι που μας το έμαθαν οι γονείς μας από μικρά παιδιά. Άσχετα με το πιστεύουμε ιδεολογικά. Τα παιδιά, οι εγκυμονούσες και οι ηλικιωμένοι προστατεύονται... Είναι στοιχειώδες ζήτημα πολιτισμού και ανθρωπιάς.

4. Υπηρετώντας το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στη Λήμνο (παρεμπιπτόντως είναι ένα υπέροχο νησί με εκπληκτικής ομορφιάς μέρη) και σε μονάδα μηχανοκίνητου πεζικού, που είχε τα περισσότερα μόρια για όποιον ήθελε μετά μετάθεση (δηλαδή μόρια δυσμένειας), κράτησα από αυτή την εμπειρία θεωρώ ορισμένα πράγματα που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα. Δηλαδή: Ο στρατός λειτουργεί με διαδικασίες και ενεργοποιεί πρωτόκολλα. Δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Αν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του μπορεί να συμβεί κάτι κακό. Υπάρχει αποστολή στον καθένα ξεχωριστά και σε κάθε ομάδα ξεχωριστά. Επίσης κράτησα υπ' όψη τι συμβαίνει όταν πρόκειται να υπάρξει κάποια εμπλοκή ή κίνδυνος για κάποιο πολεμικό επεισόδιο. Τι θέλω να πω με αυτό κι ας με διορθώσει κάποιος ένστολος με κάποιο σχόλιό του. Στον Έβρο αυτή τη στιγμή επιχειρούν μαζί στρατός και αστυνομία. Αν είχε διαπιστωθεί κίνδυνος της Εθνικής Ασφάλειας της χώρας από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, δε θα έπρεπε να ενεργοποιηθούν εντελώς διαφορετικά πρωτόκολλα ενεργειών από όλους; Δε θα έπρεπε να αναλάβουν οι Ένοπλες Δυνάμεις και η Αστυνομία να φροντίσει για την εσωτερική τάξη; Δε θα έπρεπε η πολιτειακή ηγεσία να συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών; Να παρθούν ειδικά μέτρα για την εσωτερική οργάνωση; Δε θα έπρεπε η πολιτική ηγεσία να μεταφερθεί στο επιτελείο του Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; (κάτι που ως γνωστόν κόστισε πολύ στην Κρίση των Ιμίων, σε αντίθεση με την ελληνοτουρκική Κρίση του 1987, όπου ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέδωσε μαθήματα αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων και ενότητας του λαού); Δε θα έπρεπε να τεθεί σε συναγερμό η χώρα και να κληθούν έφεδροι σε επιστράτευση;

5. Από τα παραπάνω τίποτα από όλα δεν έχει γίνει. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι Ευρωπαίοι Αξιωματούχοι που ήρθαν στον Έβρο ήταν ξεκάθαροι πως πρόκειται για μία προσφυγική Κρίση και πως είναι πάντα στο πλευρό μας (χμ... κάποια ανησυχία πάντα με πιάνει όταν το ακούω, μιας και όποτε το ακούσαμε ήμασταν πάντα μόνοι μας ιστορικά).

Κι επειδή αδυνατώ να πιστέψω πως ξαφνικά οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν χάσει “τα αυγά και τα πασχάλια” και είναι σίγουρο πως δε τα έχουν χάσει, τότε προφανέστατα ούτε “ασύμμετρες απειλές” υπάρχουν, ούτε “εισβολές” από ξένες δυνάμεις και τάγματα των άπιστων υπάρχουν. Υπάρχει μία Κρίση. ΚΡΙΣΑΡΑ αν θέλετε, αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας και η ηγεσία τους έχουν την οξυδέρκεια να προειδοποιήσουν τον καθένα μας για το αν συμβεί κάτι κακό. Άρα ο “εθνικός κίνδυνος” αξιοποιείται από κάποιους για πολιτικό σκοπό και σίγουρα όχι για εθνικό... Εφόσον λοιπόν δε συντρέχουν όλα τα παραπάνω η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργεί. Οι πολίτες μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα, τα κόμματα μπορούν να κάνουν κριτική στην Κυβέρνηση, τα δικαστήρια μπορούν να δικάζουν, τα σχολεία να λειτουργούν, να γίνονται πορείες κ.ο.κ.

6. Πριν συμβεί η κρίση στον Έβρο, υπήρξε σε Λέσβο και Χίο μια κανονική “μάχη”. Υπήρξαν -σύμφωνα με την ενημέρωση και της Αστυνομίας- 43 τραυματίες αστυνομικοί και πάνω από 70 πολίτες που νοσηλεύτηκαν με τραύματα, σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ. Δε θα μπω στο πολιτικό κομμάτι και στα όσα έγιναν και είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες. Εκεί ο καθένας έχει την άποψή του. Το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας άλλωστε εξέδωσε ανακοίνωση όπου λέει: “Έκνομες ενέργειες δεν γίνονται ανεκτές. Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες  που αντιμετωπίζουν, όσα κι αν έχουν υποστεί, οι αστυνομικοί έχουν στολή και αποστολή”. Και κάπου εκεί είναι και η ουσία δηλαδή. Τι θέλω να πω; Ότι τους αστυνομικούς -άσχετα με το που τοποθετείται κανείς ιδεολογικοπολιτικά- δεν είναι απαραίτητο ούτε να τους αγαπάς, ούτε να τους μισείς. Μπορείς όμως να τους θεωρείς εργαζόμενους, που έχουν να επιτελέσουν ένα συγκεκριμένο και δύσκολο πολλές φορές έργο και να σέβεσαι τη δουλειά τους. Να τους σέβεσαι δηλαδή. Και από την άλλη να απαιτείς και το σεβασμό τους. Όλοι έχουμε συγγενείς, γνωστούς, γείτονες αστυνομικούς, προστρέχουμε εκεί όταν υπάρχει ανάγκη και φυσικά και δε θέλουμε να τους συμβεί τίποτα κακό. Έχουν μια δύσκολη αποστολή τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο να χαιρετάμε στρατιωτικά ή να φτάνουμε να στρατιωτικοποιήσουμε την καθημερινότητά μας, υποκαθιστώντας την ίδια την έννοια του ηρωικού υπάρχει απόσταση. Είναι σαν να υπάρχει μία συνεχής προσβολή στον αστυνομικό της δίωξης ναρκωτικών, της ομάδας ΔΙΑΣ που δέχεται πυρά από εγκληματικές συμμορίες κ.ο.κ.

Δηλαδή όλοι μας τον λιμενικό Κυριάκο Παπαδόπουλου, που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή και έσωσε χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες από τον πνιγμό, πως θα τον πούμε; Μα ειλικρινά πως θα τον πούμε;

7. Μόνο ένας “πόλεμος” διεξάγεται αυτή τη στιγμή και είναι δείγμα της εποχής που ζούμε. Ο πόλεμος της προπαγάνδας και του “βομβαρδισμού” της πληροφορίας. Με τα social media και το internet ειλικρινά κανείς μα κανείς δεν έχει σαφή εικόνα του τι γίνεται στον Έβρο. Είναι ο λεγόμενος πόλεμος της προπαγάνδας. Και οι δημοσιογράφοι;

8. Το τελευταίο 24ωρο οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι των ευρωπαϊκών μέσων καταγγέλλουν πως ο Στρατός και στις δύο πλευρές τους απαγορεύει να προσεγγίζουν σε ορισμένες ζώνες, ώστε να κάνουν τη δουλειά τους. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει επαρκής εικόνα και πληροφόρηση. Ειδικά στην τουρκική πλευρά έχουν γίνει και συλλήψεις δημοσιογράφων. Η επίσημη ενημέρωση επίσης από το Στρατό ή την Αστυνομία απουσιάζει, κάτι που δεν είναι και πολύ λογικό, μιας και αυτά τα σώματα επιχειρούν εκεί. Ειδικά από τη στιγμή που στα διεθνή ΜΜΕ αρχίζουν και γίνονται περίεργες καταγγελίες από Δανούς λιμενικούς και δε συμμαζεύεται.

9. Τις τελευταίες ημέρες έχουν καταγραφεί σε Έβρο και νησιά πάνω από 3 περιστατικά επιθέσεων σε δημοσιογράφους. Έχουν καταγραφεί επίσης απειλές σε δημοσιογράφους στον Έβρο. Απειλές κατά τη ζωή τους. Δεν πρέπει να διερευνηθούν αυτά τα περιστατικά από την Ελληνική Αστυνομία και να πληρώσουν οι ένοχοι; Επίσης από όσο γνωρίζω πολίτες με όπλα απαγορεύεται να κυκλοφορούν σε μία ευνομούμενη πολιτεία και σε μία Δημοκρατία. Εκτός κι αν κάποιος πηγαίνει για “κυνήγι”. Το θέμα είναι αν δεν κυνηγάει... μπεκάτσες και κυνηγάει τίποτα άλλο. Από όσο θυμάμαι δηλαδή η Αστυνομία πολίτες με όπλα τους συλλαμβάνει και δεν τους αφήνει να κυκλοφορούν. Ο πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Λέσβο σε μία πρωτοφανή κραυγή αγωνίας προς την Κυβέρνηση είπε: “Πρέπει να βάλετε τέλος στα τάγματα εφόδου στην Λέσβο. Πρέπει να υπάρχει η παρουσία του κράτους που να εξασφαλίζει έννομη τάξη. Καλή, πάρα πολύ η φύλαξη των νησιών στην Θάλασσα αλλά δεν τιμά κανένα αυτό που συμβαίνει με τα τάγματα εφόδου”. Και όχι μόνο αυτό αλλά εσχάτως σουλατσάρουν στην Ελλάδα ομάδες νεοναζί από όλη την Ευρώπη.

10. Τις τελευταίες μέρες μετά την έναρξη της κρίσης στον Έβρο, υπάρχει μία ρητορική που σιγοντάρεται από κυβερνητικούς παράγοντες και βουλευτές πάνω σε μία λογική: “Η Αριστερά ταυτίζεται με τον Ερντογάν. Η Αριστερά είναι προδοτική. Η Αριστερά προδίδει τα παιδιά μας που πολεμούν στα σύνορα. Οι Αριστεροί είναι προδότες της πατρίδας”.

Και δυστυχώς μέσα από την αμάθεια και τα social media η τάση αυτή του εσωτερικού προδότη ή του εσωτερικού εχθρού παίρνει διαστάσεις. Και καμία φορά γίνεται και ιδιαίτερα ενοχλητική. Δε θα κάνουμε φυσικά μαθήματα ιστορίας για να διαπιστώσει κάποιος πως η Αριστερά μαζί με τον ελληνικό λαό κράτησαν όρθια την πατρίδα σε στιγμές δύσκολες, όταν οι ΠΑΤΡΙΩΤΑΡΕΣ λούφαζαν. Το παραμυθάκι αυτό πάντως του εσωτερικού εχθρού που δεν έχει φυσικά και... δράκο έχει αποκτήσει ραγδαία αυξανόμενους συμμάχους από sites και χορηγούμενες αναρτήσεις στα social media (που σαφώς και επηρεάζουν κόσμο), που δεν παραπέμπουν σε εθνικιστικό περιεχόμενο οι ονομασίες τους, αλλά αναφέρουν:

“Σε ένα πόλεμο πρώτα ξεκινάς να καθαρίσεις εκ τον έσω. Ευτυχώς που ξέρουμε τα ονόματα και όσων κλέβουν και όσων καταστρέφουν την ειρήνη, δηλαδή όλα τα ταραχοποια στοιχεία”. Η σχετική φωτογραφία δείχνει φοιτητές σε πορεία αντιρατσιστική. Ξέρετε τα αριστερά κόμματα στις πρόσφατες εκλογές τα ψήφισαν περίπου 2.300.000 Έλληνες πολίτες. Είναι τουλάχιστον προσβλητικό να τους ονομάζεις ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

11. Φυσικά η ανακάλυψη ενός εσωτερικού εχθρού δεν είναι τωρινό φαινόμενο στην πρόσφατη ελληνική ιστορία. Μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και μέχρι και την πτώση της Χούντας, ομάδες ημιπαρακρατικών με κουμπούρια κυκλοφορούσαν κυρίως στην επαρχία, έβριζαν, έκλεβαν, τραμπούκιζαν, νόθευαν εκλογές με μία και μόνη αποστολή: Την αντιμετώπιση του εσωτερικού κινδύνου. Αποκορύφωμα οι εκλογές του 1961. Το θέμα διευθετήθηκε το 1982 από την τότε Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Δυσκολευόσουν να μιλήσεις, να εκφραστείς, να καταθέσεις την άποψή σου...

12. Όπως ακούμε και διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες τα “Βούλωσέ το ρε! Σκάσε ρε προδότη!”, πάνε κι έρχονται. Κάπου η δημοκρατία έχει πάει λίγο περίπατο...