Πρόκειται για μία από τις πέντε αγωγές που κατέθεσε το 1985 ο δικηγόρος Δημήτριος Κωνής, κατά του Γερμανικού Δημοσίου, για την επιδίκαση της χρηματικής ικανοποίησης λόγω ψυχικής οδύνης, από την εκτέλεση των 23 κατοίκων της Κρυοπηγής στο Αγρίνιο στις 14 Απριλίου 1944.
Η αγωγή κατατέθηκε στο αρμόδιο δικαστήριο, που ήταν το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αγρινίου (τόπος της αδικοπραξίας).
Εναγόμενο ήταν το Δημόσιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας , που το εκπροσωπούσε ο τότε Υπουργός των Οικονομικών Theodor Weigel,που είχε έδρα τη Βόννη (τότε πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας).
Μεταφράστηκε στα Γερμανικά και επιδόθηκε μέσω του Εισσαγγελέα Πρωτοδικών Αγρινίου στο Γερμανικό Δημόσιο.
Το Γερμανικό Δημόσιο δεν εμφανίστηκε στην δίκη. Η αγωγή συζητήθηκε και απορρίφθηκε λόγω έλλειψης παθητικής νομιμοποίησης. Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αγρινίου ακολούθησε την τακτική όλων τότε των Δικαστηρίων που απέρριπταν της αγωγές γι' αυτό το λόγο, όμως το Πρωτοδικείο Λειβαδιάς, ήταν το μόνο που έκανε δεκτή την αγωγή. Αργότερα ακολούθησαν και άλλα δικαστήρια.
Η εξέλιξη με την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς ήρθε πάλι στην επικαιρότητα, γιατί στη συνέχεια το Γερμανικό Δημόσιο εμφανίστηκε και αντιδίκησε μέχρι και τον Άρειο Πάγο.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε τελικά νόμιμη και βάσιμη την αγωγή.
Για την εκτέλεση της απόφασης σε βάρος περιουσίας του Γερμανικού Δημοσίου έπρεπε να δοθεί άδεια από τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Ο νέος Υπουργός δήλωσε στην Βουλή ότι την άδεια αυτή θα τη δώσει.
Η αγωγή περιλαμβάνει όλα τα νομικά επιχειρήματα για τη μη παραγραφή των εγκλημάτων των ναζιστικών στρατευμάτων και το γιατί η Γερμανία μετά την ενοποίηση της (31.8.1990) ήταν διάδοχος της ναζιστικής Γερμανίας.
Αναφέρει ακόμα και λύνει τα ζητήματα της ενεργετικής και της παθητικής νομιμοποίησης, της δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων, αλλά και τον νομικό χαρακτηρισμό των πράξεων.