Σε μια αλάνα, σε πολλές αλάνες της Πρέβεζας, κατά τη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων, περιστρεφόταν... η ζωή μας όλη. Μαρακάνα (ή Μαρακανά, όπως προτιμάτε), ίσως δεν τις ονομάζαμε, αλλά σίγουρα ήταν για εμάς πεδία που καταθέσαμε κάτι από την ψυχή μας και μας έδωσαν κάτι για την ψυχή μας.
Έκτο Δημοτικό, Πυροβολικό, Κυανή Ακτή στις σχολικές εκδρομές και όχι μόνο, Κοκκινιά, Αντιτάνων, Ανθόκηπος, Άγιοι Απόστολοι, Ελαιώνας (πλάι στον Υδατόπυργο). Σίγουρα έχουμε αφήσει έξω αρκετές αλάνες και να μας συγχωρέσουν, όσοι αυτή τη στιγμή διαβάζουν το άρθρο και ταξιδεύουν με νοσταλγία, αλλά πραγματικά οι αλάνες ήταν πάρα πολλές στην Πρέβεζα των '80s.
Παρέα εναντίον παρέας, γειτονιά εναντίον γειτονιάς. Πιο σπάνια Παναθηναϊκός vs Ολυμπιακός.
Η όλη διαδικασία ήταν μία μικρή ιεροτελεστία. Από πριν σκεφτόμασταν πώς θα ντριμπλάρουμε, πόσο δυνατά θα παίξουμε, το σχέδιο που θα καταστρώσουμε, ποιος θα καθίσει τερματοφύλακας (κλασικό...). Κυρίως όμως πώς θα ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ! Ναι, μέρος του παιχνιδιού ήταν και το θέλαμε πολύ. Κι όταν μας μιλούσαν οι μανάδες μας το μυαλό μας σπάνια ήταν σε αυτά που έλεγαν για να ακολουθήσει η σχετική κατσάδα και μετά το χαμόγελο. Ήταν ικανό το παιχνίδι να μας χαλάσει τη μέρα ή να μας τη φτιάξει. Κάποιοι από εμάς κουβαλήσαμε τα ωραία στοιχεία αυτής της «μάχης» και στη ζωή μας αργότερα...
Τα... σύνεργα του παιχνδιού δεν ήταν εύκολα τότε. Ποδοσφαιρική μπάλα καλή δεν βρίσκαμε εύκολα. Ποδοσφαιρικά παπούτσια ελάχιστοι είχαμε. Τα αθλητικά μας συνήθως τρυπούσαν πολύ εύκολα, γιατί καθημερινά στο σχολείο είχαμε και την τάση να παίζουμε με τενεκεδάκια (οι φωνές των μανάδων στη... διαπασών). Παρ' όλα αυτά η δική μας «μάχη» ξεκινούσε στην αλάνα. Και ήταν υπέροχο. Πραγματικά υπέροχο.
Τι γίνεται σήμερα; Ακόμη και στην Πρέβεζα λίγο ή πολύ τσιμέντο, ο τρόπος ζωής της πόλης και οι κοινωνικές συνθήκες, έχουν κάνει τις αλάνες (όσες έχουν μείνει) να χάσουν τη μορφή τους και την αξία τους για τις παιδικές ψυχές.
Το ποδόσφαιρο πλέον παίζεται σε 5 επί 5, με την καθοδήγηση εξαιρετικών -ομολογουμένως- προπονητών, με καλαμίδες, με υποδείξεις, με μπάλες που ενδείκνυνται για κάθε ηλικία, με πειθαρχία και σεβασμό στο fair play. ΟΚ. Έτσι πρέπει να είναι!
Μήπως όμως έχει γίνει πολύ εύκολο; Μήπως έχει χαθεί εκείνη η original εκδοχή του ποδοσφαίρου στην αλάνα, που σε έκανε να παλέψεις, να ματώσεις, να τσακωθείς, να βάλεις τη φαντασία και το μυαλό σου να δουλέψει; Ίσως...
Ίσως και αυτό να μας φταίει σιγά-σιγά σαν κοινωνία. Ότι έχουμε σταματήσει να παλεύουμε για να φτάσουμε στο στόχο μας, στη... νίκη. Όποια κι αν ήταν αυτή για τον καθένα μας.
Γιατί όπως αναφέρουν και οι στίχοι των Locomondo δε θα ξεχάσουμε «Τα ωραιότερα γκολ, τις κεφαλιές, τις μπαλιές, τις πιο μεγάλες στιγμές, τα ματωμένα μας γόνατα, τις προσευχές, τις βρισιές, τις ευχές, τις ιδρωμένες φανέλες...». Σαν να ήταν χθες...
Και μακάρι οι αλάνες να επιστρέψουν στην Πρέβεζα. Κανείς δεν έχασε από αυτές...
Παναγιώτης Τσόγκας-Δημήτρης Πάτσης
