Αν σας έλεγαν ότι από αύριο απαγορεύεται να γίνεις ζωγράφος ή υδραυλικός ή τσαγκάρης εκτός και αν πληρώσεις για να αγοράσεις την άδεια από κάποιον που συνταξιοδοτείται πώς θα σας φαινότανε; Μήπως παρανοϊκό; Γιατί το συζητάμε τόσα χρόνια λοιπόν για τους ιδιοκτήτες ταξί και τους φαρμακοποιούς;
Γιατί δεχόμαστε οι καφετέριες, οι ταβέρνες και οι κινηματογράφοι να ανοίγουν και τις Κυριακές αλλά το ίδιο θεωρείται απολύτως απαράδεκτο για όλους τους άλλους ελεύθερους επαγγελματίες;
Είσαι συγγραφέας, σου έρχεται να γράψεις στις τρεις το πρωί και φυσικά δεν θα δώσεις λόγο σε κανένα. Αν όμως πουλάς ρούχα, εννιά το βράδυ πρέπει να το έχεις κλείσει το μαγαζί σου. Υποχρεωτικά. Και ας έχεις κόσμο μέσα. Και ας χάσεις λεφτά.
Παλιότερα βέβαια υπήρχαν και χειρότερα. Πριν το 2011 πιο εύκολα ένας γιατρός εξέταζε ασθενή στην Τουρκία παρά στο διπλανό νομό από αυτόν που είχε πάρει άδεια να εργάζεται.
Υπάρχουν όμως ακόμα υπερβολικά πολλοί περιορισμοί στην επαγγελματική ζωή των πολιτών της χώρας. Απλά επειδή ζούμε με αυτούς τους περιορισμούς τόσα πολλά χρόνια καταλήξαμε να τους θεωρούμε και φυσιολογικούς.
Ξέρετε κάτι; Δεν είναι φυσιολογικοί. Δεν είναι φυσιολογικό να σου απαγορεύει το κράτος να επενδύσεις στη μόρφωση του παιδιού σου. Δεν είναι φυσιολογικό να μη του δίνει μετά άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ενώ έχει όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Δεν είναι φυσιολογικό να μη σε αφήνει να ανοίξεις το μαγαζί σου όσες Κυριακές και όσες ώρες θέλεις.
Αυτό δε σημαίνει κατάργηση κάθε κανόνα. Απλά κατάργηση των κανόνων που πλήττουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της εργασίας, του κόπου και των χρημάτων του πολίτη. Δεν χρειάζεται το κράτος-μπαμπάς ούτε το κράτος-μπαμπούλας. Χρειάζεται μόνο το κράτος δικαίου.
Εντάξει, η ελεύθερη αγορά πολλές φορές είναι ζούγκλα. Αλλά και η κρατική παρεμβατικότητα πολλές φορές κάνει την αγορά σκέτη στάνη…
Email για σχόλια-παρατηρήσεις: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
