Ο Ιαβέρης δε μίλησε για οδήγηση, αλλά για νόηση και για συνείδηση. «Ανόητος δεν είναι ο ηλίθιος. Α-νόητος είναι αυτός που δεν έχει το νου του, την προσοχή του, για τα πιο σημαντικά, πολύτιμα, ανεκτίμητα και αναντικατάστατα όπως η ζωή, η υγεία, η ακεραιότητα των παιδιών του και της οικογένειας του. Α-νόητος είναι αυτός που κάνει ότι μπορεί για να τα καταστρέψει και να τα χάσει όλα αυτά ξαφνικά και άδικα στους δρόμους.»
Μίλησε για εκπαίδευση της συνείδησης του ανθρώπου, εκπαίδευση του νου και του συναισθήματος. Η οδήγηση του αυτοκινήτου είναι μια σύνθετη διαδικασία που απαιτεί γνώση, σύνεση, υπευθυνότητα και σεβασμό από όλους σε όλους. «Η οδήγηση είναι θέμα παιδείας. Όλα ξεκινάνε από τους γονείς. Αυτοί είναι που θα μεταφέρουν τα σωστά μηνύματα στα παιδιά. Και όταν τα μηνύματα αυτά είναι λανθασμένα, τότε και το παιδί αντιγράφει τα πρότυπά του- τους γονείς του- και μιμείται λανθασμένες και επικίνδυνες για τη ζωή του εικόνες.»
Μίλησε για αυτοεκτίμηση. Αυτός που οδηγεί επικίνδυνα, απερίσκεπτα, πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν έχει αυτοεκτίμηση. Όποιος αγαπάει και εκτιμάει τον εαυτό του, δεν πρόκειται να προβεί σε επικίνδυνες ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Δεν έχει ανάγκη να προβεί σε επιδεικτικές συμπεριφορές- προσπεράσματος, υπερβολικής ταχύτητας- σε μία προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης του ανασφαλούς «Εγώ» του. Όποιος έχει υψηλό αυτοσυναίσθημα, μπορεί και συν-αισθάνεται τον απέναντί του και έχει συνείδηση πως μία επικίνδυνη οδηγική συμπεριφορά δεν μπορεί να αφορά μόνο τον ίδιο, αλλά έχει συνέπειες και στους άλλους γύρω του, είτε πρόκειται για τη δική του οικογένεια είτε για κάποιο άλλο παιδί, έφηβο, πατέρα ή μητέρα άλλης οικογένειας.
Στην ερώτηση «Τι χρειάζεται για να γίνουμε καλύτεροι οδηγοί;» η απάντησή του Ιαβέρη ήταν αφοπλιστική: «Κάθε φορά που ένας οδηγός βγαίνει από το σπίτι του, ας κοντοσταθεί λίγο στην πόρτα και ας σκεφτεί τις αγκαλιές που τον περιμένουν από τον άντρα, τη γυναίκα του, τα παιδιά ή τα εγγόνια του, όταν επιστρέψει πάλι σε αυτό. Γιατί πρέπει να επιστρέψει σπίτι του, δεν έχει το δικαίωμα να στερεί την παρουσία του από την οικογένειά του.» Το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε καλύτεροι οδηγοί. Δε λύνεται το θέμα της γενοκτονίας στην άσφαλτο με τεχνικές, μέτρα καταστολής, χρηματικά πρόστιμα. Το ζητούμενο είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί ο καλός άνθρωπος δεν θέλει να προκαλέσει κακό ούτε στον εαυτό του ούτε στον άλλον απέναντί του.
Τέλος αναφέρθηκε και στη μητρική αγάπη. Πως είναι δυνατό να αγαπάς τα παιδιά σου και την ίδια στιγμή να διακινδυνεύεις τη ζωή τους αλλά και την δική σου ζωή; Μωρά, νήπια, παιδιά να μετακινούνται ελεύθερα μέσα σε αυτοκίνητα χωρίς καμία προστασία, παιδικό κάθισμα ή ζώνη ασφαλείας. Η μόνη ενίοτε υποτιθέμενη προστασία είναι η μητρική αγκαλιά, η οποία όμως αντί για προστατευτική γίνεται φονική. Ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι η αγκαλιά μας πρέπει να στηρίζει όχι να συνθλίβει.
Αναλογιζόμενη τα λόγια του Ιαβέρη και κάνοντας την αυτοκριτική μου ως γονέας, θα ήθελα να καταθέσω τα εξής. Η αγάπη των γονιών για τα παιδιά δεν μπορεί να είναι μόνο στα λόγια. Η αγάπη είναι έμπρακτη, διαφορετικά δεν είναι αγάπη. Όποιος διατυμπανίζει ότι θα πέθαινε για το παιδί του, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει στο παραμικρό τη συμπεριφορά του για να προστατεύσει το παιδί του, ψεύδεται στον εαυτό του. Πολλοί είναι οι γονείς που δηλώνουν πρόθυμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα για το ίδιο τους το παιδί. Ας αφήσουμε στην άκρη τα μεγάλα λόγια και ας ακούσουμε τι θέλουν τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας ποτέ δεν μας ζήτησαν ως απόδειξη της αγάπης μας να πεθάνουμε γι’ αυτά. Τα παιδιά μας δεν μας ζητάνε απόδειξη θανάτου. Απόδειξη ζωής απαιτούν. Καθημερινά και εμπράκτως να αποδεικνύουμε την αγάπη μας με το ζωντανό παράδειγμά μας. Ας ελπίσω ότι τα λόγια του Ιαβέρη θα αγγίξουν και άλλους γονείς, όπως άγγιξαν εμένα.
Αντωνία Παπαμιχαήλ
Ψυχολόγος-Επιμελήτρια Ανηλίκων
